Ölüm

Geçen ay ablam yerine koyduğum birini kaybettim meme kanserinden.. Duygularım o kadar yoğun ve karışık ki ifade etmekte zorluk çekiyorum. Birkaç senedir çekiyordu bu kanser illetini. Atlattı dediler ama atlatamamış malesef, ciğerlerine sıçramış. Çok acılar çekti, ömrünün son aylarını hastane köşelerinde iyileşmeyi umarak geçirdi.. Düşündükçe ruhum daralıyor, kabullenemiyorum. Aile dostumuzdu, kendi kızı yoktu beni kızı gibi severdi. Benim yaptığım kahveyi içmeyi de çok severdi, şimdi ne zaman kahve pişirsem aklımda hep o var. Bir daha asla birlikte kahve içemeyeceğiz onunla.. Bugüne kadar sevdiğim hiç kimseyi kaybetmemiştim. Kabullenmek çok zor geliyor. Başımı yastığa koyduğumda hep onu düşünüyorum, geride bıraktığı eşini, gencecik oğlunu.. Onların üzüntüsünü acısını paylaşıyorum. Bugün oğluyla karşılaştım, ağlamamak için zor tuttum kendimi. Neşeli görünmeye çalıştık birbirimize karşı, havadan sudan muhabbet ettik. Ama ikimizin de aklından geçen şey aynıydı. Ölümün olduğu yerde geri kalan her şey anlamını yitiriyor sanki.

sevdiklerini kaybetmek çok acı.ben babamı kaybettiğimde 10 yaşındaydım.babam 38 yaşındaydı.annemse babam vefat ettiğinde 33.babamı mide kanserinden kaybettik.15 ay gözümüzün önünde kocaman adam eridi gitti.ölmez benim babam nasıl olsa iyileşecek diyordum,bi çocuk babasına ölümü yakıştıramaz ki.olmadı ama bıraktı bizi gitti.o kadar iyi biriydiki.bi kez bağırdığını duymadım hiç birimize.küçük yaşta babasız kalmak içimde çoook derin yaralar açtı.korktuğumda sarılacağım bi babam yoktu artık.büyüdüm,evlendim babam göremedi.sanki ben büyüdükçe babasızlık acısıda büyüyor.bu dünya fani be canım.Rabbim cennette buluştur sevdiklerimizle inşallah.

bende dün şunu düşündüm, madem öleceğiz o zaman dünyaya niye geldik. niye yaşıyoruz, her şey anlamsız o zaman, manasız dedim. Öleceksek niye dünyaya geldik gibi amaann işte kafam karıştı