Geçen ay ablam yerine koyduğum birini kaybettim meme kanserinden.. Duygularım o kadar yoğun ve karışık ki ifade etmekte zorluk çekiyorum. Birkaç senedir çekiyordu bu kanser illetini. Atlattı dediler ama atlatamamış malesef, ciğerlerine sıçramış. Çok acılar çekti, ömrünün son aylarını hastane köşelerinde iyileşmeyi umarak geçirdi.. Düşündükçe ruhum daralıyor, kabullenemiyorum. Aile dostumuzdu, kendi kızı yoktu beni kızı gibi severdi. Benim yaptığım kahveyi içmeyi de çok severdi, şimdi ne zaman kahve pişirsem aklımda hep o var. Bir daha asla birlikte kahve içemeyeceğiz onunla.. Bugüne kadar sevdiğim hiç kimseyi kaybetmemiştim. Kabullenmek çok zor geliyor. Başımı yastığa koyduğumda hep onu düşünüyorum, geride bıraktığı eşini, gencecik oğlunu.. Onların üzüntüsünü acısını paylaşıyorum. Bugün oğluyla karşılaştım, ağlamamak için zor tuttum kendimi. Neşeli görünmeye çalıştık birbirimize karşı, havadan sudan muhabbet ettik. Ama ikimizin de aklından geçen şey aynıydı. Ölümün olduğu yerde geri kalan her şey anlamını yitiriyor sanki.