Üniversiteden cok çok yakın bir arkadaşım vardı,birbirimize birçok konuda uzaktanda olsa destek olduk,aynı evde kalmıştık okurken ve hayatımıza dair özel ne varsa dertlesirdik.sonra evlendik çocuklarımız oldu ama telefon üzerinden irtibatı hiç kesmedik ve herdaim birçok konuda fikir alışverişinde bulunduk.fakat kendisinin çok ağır travmaları vardı ailevi ve ben herzaman dinledim yanında oldum.17 yıldır birbirimizin hayatına dair hep haberlesıriz.sorunuma gelince pandemi döneminde kendisini geliştirmeye yönelik kitaplar okumaya başladı ve birtane psikoloğu takip ediyor onun onarım sürecine dahil oldu ve tüm irtibatı iki ay kesti kendisine destekte oldum,onun kendisini onarmasına yönelik yolculuğu beni mutlu ediyordu.gelişsin geliştirsin kendini ve mutlu olsun istiyorum herzaman.fakat garibime giden artık beni hiç aramıyor sürekli arayan arkadaşım ciddi bir mesafe koydu.zaten kendisi ile irtibat kuracağım herşeyi kapadı ve çok mutlu.teknolojinin onu yıprattığını ve kendini geliştirmesine engel olduğu için böyle bir hayatı seçti bunada saygım var.haftada birkacgun telefonunu da kapadı.suanda ona çok ihtiyacım var arıyorum ulaşamıyorum.mesaj yazınca kesik kesik cevap yaziyor.aradigimda çocuğum durmuyor deyip kısa kesiyor.17 yıldır tanıdığım arkadaşım sanki bir öğretmenim modunda eskisi gibi samimiyet ortamı ve atmosferi kuş olup uçtu.aslinda bu durumun benimle ilgisi yok o kendisini gelistime adına kendini tanıma adına bir yolculuğa çıktı o yüzden öyle bunun farkındayım ama neden bazen içselleştirip kızıyorum..neden kafama takılıyor üzülüyorum bilmiyorum.bazende kendisini onarma yolunda benimle olan dostluğuna dair hoşuna gitmeyen birşeylere mi takıldı diye düşünüyorum.onarim yolculuğuna giren arkadaşları burada mutlaka vardır beni bilgilendirirseniz çok sevinirim.şimdiden teşekkür ederim