Eşimle tartıştık bu akşam. Kuzenimin doğumgünü vardı. Oraya çağırdılar. Pek böyle akraba olaylarından çok hoşlanmaz benimki. Bayramlarda falan çok sorun yaşıyoruz bu yüzden. Dün akşam kendisi arkadaşlarıyla iftara gitti. Gece geldiğinde söyledim doğumgünü mevzusunu. Cevap vermedi, ben de çok üstüne gitmedim. Bugün de akşama kadar defalarca sordum sürekli geçiştirdi. Gitmek istemediği belli ama kızıcam diye de bişey diyemiyo. Sonunda gönülsüz gönülsüz kabul etti. İftardan sonra hazırlandık, çıkıcaz ama beyefendi de surat beş karış.
Gitmek istemiyosan gitmeyelim, böyle surat asmana gerek yok dedim. Bi başladı yok efendim bütün gününü mahvetmişim, gitcez mi gitcez mi diye sorarak, yok efendim gitmek istemediğini belli etmiş zaten bana, yok benim ramazana,oruca bile saygım yokmuş, iftardan sonra insana ağırlık çöküyomuş, yok onu niye sürüklüyomuşum ki kendim gidebilirmişim, sıkılıyomuş oralarda falan filan. çok kızdım çok da kırıldım. Her şeyi geçtim de bu ramazana bile saygın yok lafı çok koydu. Ben ona razamanın başından beri (kendim emzirdiğim için oruç tutmadığım halde) gece kalkıp sahur hazırlıyorum, oruçluyken yorulmasın diye bebek arabasını bile ittirmiyorum. Offf neyse.. İşte bu gece kendisini sahura kaldırmayıp, yarın niye kaldırmadın derse de ''ramazana saygısı olmayan bi insanım ne de olsa'' demek istiyorum. Ama bunu yapmamalıyım değil mi?
ben de olsam yerinde kızarım ama çözümü sahura kaldırmamak değil canım eşinle konuş ne hissettiğini bilsin seni ne kadar kırdığını üzdüğünü anlat
o da sonunda istemeye istemeye kabul etti. 
