Karsinizda buyuk insan var gibi cocuklarinizla surekli konusun anlatin anlarlar.
Ayrildigimda oglum 5 yasindaydi. Ve felaket babaci bir cocuktu. Abartmadan babayi kotulemeden, babayi gormesini kisitlamadan hep anlattim olani biteni. Sonra ergenlikte sorular sordu cevapladim. 15 yasinada geldiginde artik bana karisma iyiyi kotuyu ayirt edebiliyorum babamla gorusmek istemiyorum dedi. Babasinada soyledi. Hic karismadim ondan sonra.
E öyle diyecek tabi ki.Zaten özeleştiri yapabilen bi adam olsaydı sana bunları yaşatmazdı.tüm konulara vakıfsın o halde, düşün bunca şey yaşadım
adam dönüp bana şunu dedi, yıllarca işkence çektim elin
ben değilde o çekmiş işkence :)
benimde hatalarım vardı elbette, birlikte akşamları yemek yemek istedim,
eşimi evde istedim, ailemden arkadaşlarımdan uzak farklı bir ilde yaşıyoruz sevgi istedim hataylım tabi ben
Cocuklar sizin bi kere. Onada haftada 1 gorme izni verilir herhalde. Bizim ki cocugunu dogru duzgun gormedi bile sayilidir. Ne maddi ne manevi hic bir zaman yaninda olmadi. Ta ki ne zaman duzgun bir meslek sahibi oldugunu ogrenince karsisina cikmak istedi yine bu kezde oglum kesinlikle istemiyorum dedi. Ben baba nasil bir sey hatirlamitorum bile bu yastan sonrada bana baba lazim degil dedi. Bu arada oglum 22 yasinda.ben boşandıktan sonra, ist ailemin yanına döneceğim...
çocukları göremeyecek, mahkeme nasıl bir karar verir bilemiyorum.
asla babalarını kötülemedim, sürekli anlatmaya çalıştım oğluma, babanız sizi çok seviyor
bazen anne babalar anlamaşamazlar vs vs diye ama, bazen bana hak veriyor çoğu kezde ağlıyor saatlerce, neden ben allahım diye
Sakın kendine acıma , kurban psikolojisine girersen zorbalar yaratırsın, sen 11 yıldır iyi bir eş, fedakar bir kadın olmuşsun, cocuklarım, yuvam diye sabır göstermişsin, eger güçlü ve sağlam karakterli bir insan olmasaydın bunları yaşamazdın ama kendi degerlerine ihanet etmiş olurdun, ama herşeyin bir sınırı var ve olmalı bu nedenle artık bu eşiği geçmeli ve bu adamla olan hayatını geride bırakmalısın, bu evlilik bir kalıcı bir travmaya dönüşmeden bu döngüyü sonlandırmalısın, silkinip kopmalısın ve silmelisin kafandan, tekrar ediyorum sakın kendine acıma.yorumunuz gerçekten çok güzel, okurken kendime 1 kez daha acıdım
ne çok ödün verdim kendimden, ne çok düştüm dizlerimin üstüne
yinede evlatlarım babasız büyümesin, üzülmesinler diye diye geldiğim nokta bu ...
19 yaşındaydım daha, üni sınavlarına hazırlanıyordum, aşık olduğumu sandım, belkide oldum bilemiyorum.
tüm hayatımı geride bırakıp, yeni bir şehirde anadan babadan herkesten uzak...
gözünün içine baktım yıllarca, ve inanın güzel bir kadınım, 31 yaşındayım ama , teyzeler bana oğullarının resmini gösterir.düğünde, hastanede bekar zannederler.. çok sevdiğim manevi bir ablam var, aynı apartmandayız bana hep der ki
bir yüzün kız, bir yüzün gelin, sen bu adama 3 beden büyüksün..
ve beni en çok korkutan, babam...
babamçok farklı bir insan, hava gibi bir bakıyorsun günlük güneşlik, bir bakıyorsun şimşekler çalkıyo
şuan benm yanımdalar, sabahları oğluma kahvaltı hazırlar, yedirir güzelce okula yollar.
öğlende kumada için oğlumla tartışır, değişik biraz yanii uzun oldu kusura bakmayın
