Herşeyi konuşabileceğim bir eşim var. En sevdiğim şey bu. Bazen kendi kendime bile konuşmaya çekindiğim, kendi içime ittiğim şeyleri onunla paylaşırken buluyorum birden kendimi. Sorunumuz biririmizle bile olsa, hep konuştuk. Kızgınlığımız birbirimize bile olsa, gene birbirimize anlattık.
Hiç unutmam... Her evlilikte vardır ya sorunlar, özellikle ilk yıllarda yaşanır. Biz de bir kere çok büyük bir kriz yaşadık. Konu çok ciddiydi ve ben çok kızgındım. O da çok suçlu hissediyordu. (Aldatma, dayak, içki gibi bir konu değildi, öyle olsa şu anda evli olmazdım herhalde.) İkimiz de ağlıyorduk, öfkeden ve üzüntüden. Uzandık yatağa. Biraz sustuk, biraz sakinleştik ve sarıldık birbirimize. Onca öfkeye rağmen. İzleyen beş-altı gün iş saatleri haricinde sürekli konuştuk. O anlattı, ben anlattım. Hislerimizi, nedenlerimizi, mazereterlerimizi, suçluluklarımızı... Aşmak zor oldu; ama, birgün gene böyle konuşurken -altıncı gün filandı sanırım olayın ilk patlak verişinden sonraki- bir kapı aralandı. İçimizi öyle döktük birbirimize, öyle yıkadık ki içimizi. Bir anda bir şarkı mırıldanmaya başladık ve geride kaldı onca gün sonra herşey. Üstelik herşeyi konuşmuş ve içimizdeki tüm duyguları ortaya koymuş ve bu yüzden de huzuru yeniden bulmuş olarak.
İşte bu yüzden onu çok seviyorum. Biliyorum ki her durumda eğer birbirimizden vazgeçmemişsek üstesinden gelebiliriz paylaşarak.
Ha bir de çocuk gibi bir yüz ifadesi var sevgilimin; heycanlandığı konularda konuşurken. O ayrı. O bakışı zaten hep cebimde taşıyorum.
naniknanik