Orta yaşta boşanmak

WOMAN .!.:

Yahu neden bosanma yari olum olsun? İyi misiniz siz? Bu kadar dram neden?

İnsanlar anlasamazsa bosanir, konu bu kadar net aslinda

Genişletmek için tıkla...

Mhtsmfhr .!.:

Şöyle 15 yıl sonra vazgeçmek o kadar kolay değildir bütün düzeninizi terketmek zorundasınız ve eminim herkes bıçak gibi kesip atamayabilir, teori ve pratik her zaman aynı olmuyor psikoloji de bile boşanma sonrası yaş süreci diye bir terim var. Keşke dediğiniz gibi olsaydı bitti hadi devam diyip level atlasaydık

Genişletmek için tıkla...

WOMAN .!.:

12 sene evli kalip, bosandim ve tek soyledigim “o kaybetti” oldu. Gayet de rahat atlattim sonrasini da

Yani yazdiginiz gibi olum falan olmuyor karar verince

Genişletmek için tıkla...

Alimee81 .!.:

Ben 33 yasinda ayrildim. O zamana dek zamanla iyice kotuye giden bi evlilige dayandim. Gerek yalnizlik korkum gerekse cocugum var hissim. Ama sonunda aldatildim ve cocuguma karsi vicdan azabi yapmadan ayrildim. Kurtuldum. Ki sizinki cok daha kotu bi evlilik. Demem o ki yalnizliktan korkma duygusunun nelere kadir oldugunu bilirim ama sizinki biraz abartili sabir. Hatta af edin lutfen ama delilik. Isi gucu olmayan adamada kizlar kadinlar kosar adim gelirler artik. O size saydigi laflar vs birakin şunu ya. Cekilir dert degil ama yinede siz bilirsiniz. Hakkinizda hayirlisi

Genişletmek için tıkla...

Bende 33 yaşında ayrıldım .
Bende o zamanadek kötü giden bi evliliğe dayandım .
Benimde yalnızlık,çocuğum var hislerim vardı.
Ve bende sonunda aldatıldım.
Bende çocuklarım açısından vicdan azabı duymadan ayrıldım.
Bende sizin gibi kurtuldummmmdiyorum.
Geçmiş olsun size de bu arada

Konu sahibi ,benzer ya da farklı hikayeler ama sonuç hep aynı; insan o bataklıktan çıkmadan anlayamıyor neyle mücadele ettiğini
.
İnsanın keşkesi oluyor ise sadece su yönde oluyor ;neden bu kadar geç kaldım ?..
En azından ben diyorum .

Kaybedecek neyiniz var ki sizin?
Hiç evine güneş vurmayan fiziksel olarak barındığınız bi eve sahipsiniz sadece ,kurtulun bu karanlıktan .Yuva olarak adlandırmıyorsunuz degil mi?Kendinize öz saygınızı öz değerinizi kaybettirir böyle varlıklar .
Bi ömür erkeksiz bi ömür yapayalnız yaşasanız bile bu adamın içinizi çürüttüğü gibi çürümez .
Ben ayrıldıktan sonra güneşin üstüme doğup battığını fark ettim sizi temin ederim .
Kendimle yeniden tanıştım .Kendimi buldum .
Hiç bir erkekte yok hayatımda cunku öyle bi arzum yok.Mutluluğu bi erkekte arayacak kadar aptal değilim artık .
Aşka her zaman kapım açık aşk yaşam ilacım degil sadece extram olur bu saatten sonra .

pillar .!.:

43 yaşındayım. 15 yıllık evliyim. Çocuk yok. Eşimle evlendiğimizden beri sıkıntılarımız vardı. Sinirlendiğinde hakaret, küfür ağzından hiç eksik olmadı. Bir kez bile benden özür dilemedi.15 yıldır hep ayrı hayatlar yaşadık. Evdeki kedilerden başka bir ortak noktamız yoktu. Bunca yıl aynı iş yerinde çalıştım. Eşimin düzenli bir işi olmadı. 2 yıldır da işsiz. Arada bir evden iş yapıyor vs üç beş kuruş geliyor. Yarısını bana veriyor, daha önceden evin masraflarını ödediğim için. Evde hep bilgisayarın başında, bir şey söyleyince tersliyor. Hep aynı şeyleri söylüyormuşum. Her tartışmamızda gerizekalı, varoş, amele, ebleh, çirkin, şişko diye basbasbağırıyor. Komşular duyuyor, çok utanıyorum. İlgim olan her şeyi aşağılıyor. İlgi alanlarımı seyrettiğim dizileri filmleri aptalca buluyor.

Çocuk ben çok istedim. Vitaminler kullandım, tüp bebek vs olmadı. Zaten 15 yıllık evliliğimiz boyunca bir kaç kez kavga dövüş dışında doğal yoldan denemeye de ikna edemedim. (Ayrıntıya girmeyeyim ama doğal yoldan korunuyordu desem anlarsınız sanırım) Tüp bebek süreci boyunca da kötü davrandı. Randevulara gelmek istemedi, ihtiyaç olursa gelirim dedi vs. Dış gebelik oldu, hiç yanımda olmadı. Şimdi düşünüyorum ki olmadığı iyi olmuş. 40 yaşında bıraktım denemeyi zaten.

Şu an boşanma aşamasına geldik ama 43 yaşında, bu kadar şeyden sonra boşanmak beni gerçekten çok üzüyor. 15 yılımı çöpe atmış gibi hissediyorum. Benden sonra genç kadın alıp inadına 10 tane çocuk yapacakmış. Zaten online olarak kadınlarla yazıştığını biliyorum. Hiç bir sosyal medya hesabında birlikte resmimiz yok. Hiç olmadı. Sanki hiç evli değildik. Evliliğimiz boyunca birlikte tatile bile bir kaç kez, o da benim ısrarımla gittik.

Bu evlilik uzun zaman önce bitmişti ama bu süreci nasıl atlatırım bilmiyorum. Neden daha önce boşanmadım diye kendime kızıyorum. Bana kimse seni istemez, yalnız öleceksin diyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Hep kendi ailem olsun istedim ama istemek yetmiyormuş.

Benim yaşlarımda boşananlar, süreci nasıl atlattınız? Genç olsam çok daha kolaydı ama şu an cidden çok canım yanıyor.

Genişletmek için tıkla...

pillar .!.:

43 yaşındayım. 15 yıllık evliyim. Çocuk yok. Eşimle evlendiğimizden beri sıkıntılarımız vardı. Sinirlendiğinde hakaret, küfür ağzından hiç eksik olmadı. Bir kez bile benden özür dilemedi.15 yıldır hep ayrı hayatlar yaşadık. Evdeki kedilerden başka bir ortak noktamız yoktu. Bunca yıl aynı iş yerinde çalıştım. Eşimin düzenli bir işi olmadı. 2 yıldır da işsiz. Arada bir evden iş yapıyor vs üç beş kuruş geliyor. Yarısını bana veriyor, daha önceden evin masraflarını ödediğim için. Evde hep bilgisayarın başında, bir şey söyleyince tersliyor. Hep aynı şeyleri söylüyormuşum. Her tartışmamızda gerizekalı, varoş, amele, ebleh, çirkin, şişko diye basbasbağırıyor. Komşular duyuyor, çok utanıyorum. İlgim olan her şeyi aşağılıyor. İlgi alanlarımı seyrettiğim dizileri filmleri aptalca buluyor.

Çocuk ben çok istedim. Vitaminler kullandım, tüp bebek vs olmadı. Zaten 15 yıllık evliliğimiz boyunca bir kaç kez kavga dövüş dışında doğal yoldan denemeye de ikna edemedim. (Ayrıntıya girmeyeyim ama doğal yoldan korunuyordu desem anlarsınız sanırım) Tüp bebek süreci boyunca da kötü davrandı. Randevulara gelmek istemedi, ihtiyaç olursa gelirim dedi vs. Dış gebelik oldu, hiç yanımda olmadı. Şimdi düşünüyorum ki olmadığı iyi olmuş. 40 yaşında bıraktım denemeyi zaten.

Şu an boşanma aşamasına geldik ama 43 yaşında, bu kadar şeyden sonra boşanmak beni gerçekten çok üzüyor. 15 yılımı çöpe atmış gibi hissediyorum. Benden sonra genç kadın alıp inadına 10 tane çocuk yapacakmış. Zaten online olarak kadınlarla yazıştığını biliyorum. Hiç bir sosyal medya hesabında birlikte resmimiz yok. Hiç olmadı. Sanki hiç evli değildik. Evliliğimiz boyunca birlikte tatile bile bir kaç kez, o da benim ısrarımla gittik.

Bu evlilik uzun zaman önce bitmişti ama bu süreci nasıl atlatırım bilmiyorum. Neden daha önce boşanmadım diye kendime kızıyorum. Bana kimse seni istemez, yalnız öleceksin diyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Hep kendi ailem olsun istedim ama istemek yetmiyormuş.

Benim yaşlarımda boşananlar, süreci nasıl atlattınız? Genç olsam çok daha kolaydı ama şu an cidden çok canım yanıyor.

Genişletmek için tıkla...

pillar .!.:

43 yaşındayım. 15 yıllık evliyim. Çocuk yok. Eşimle evlendiğimizden beri sıkıntılarımız vardı. Sinirlendiğinde hakaret, küfür ağzından hiç eksik olmadı. Bir kez bile benden özür dilemedi.15 yıldır hep ayrı hayatlar yaşadık. Evdeki kedilerden başka bir ortak noktamız yoktu. Bunca yıl aynı iş yerinde çalıştım. Eşimin düzenli bir işi olmadı. 2 yıldır da işsiz. Arada bir evden iş yapıyor vs üç beş kuruş geliyor. Yarısını bana veriyor, daha önceden evin masraflarını ödediğim için. Evde hep bilgisayarın başında, bir şey söyleyince tersliyor. Hep aynı şeyleri söylüyormuşum. Her tartışmamızda gerizekalı, varoş, amele, ebleh, çirkin, şişko diye basbasbağırıyor. Komşular duyuyor, çok utanıyorum. İlgim olan her şeyi aşağılıyor. İlgi alanlarımı seyrettiğim dizileri filmleri aptalca buluyor.

Çocuk ben çok istedim. Vitaminler kullandım, tüp bebek vs olmadı. Zaten 15 yıllık evliliğimiz boyunca bir kaç kez kavga dövüş dışında doğal yoldan denemeye de ikna edemedim. (Ayrıntıya girmeyeyim ama doğal yoldan korunuyordu desem anlarsınız sanırım) Tüp bebek süreci boyunca da kötü davrandı. Randevulara gelmek istemedi, ihtiyaç olursa gelirim dedi vs. Dış gebelik oldu, hiç yanımda olmadı. Şimdi düşünüyorum ki olmadığı iyi olmuş. 40 yaşında bıraktım denemeyi zaten.

Şu an boşanma aşamasına geldik ama 43 yaşında, bu kadar şeyden sonra boşanmak beni gerçekten çok üzüyor. 15 yılımı çöpe atmış gibi hissediyorum. Benden sonra genç kadın alıp inadına 10 tane çocuk yapacakmış. Zaten online olarak kadınlarla yazıştığını biliyorum. Hiç bir sosyal medya hesabında birlikte resmimiz yok. Hiç olmadı. Sanki hiç evli değildik. Evliliğimiz boyunca birlikte tatile bile bir kaç kez, o da benim ısrarımla gittik.

Bu evlilik uzun zaman önce bitmişti ama bu süreci nasıl atlatırım bilmiyorum. Neden daha önce boşanmadım diye kendime kızıyorum. Bana kimse seni istemez, yalnız öleceksin diyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Hep kendi ailem olsun istedim ama istemek yetmiyormuş.

Benim yaşlarımda boşananlar, süreci nasıl atlattınız? Genç olsam çok daha kolaydı ama şu an cidden çok canım yanıyor.

Genişletmek için tıkla...

inFlamess .!.:

Evlilik hayatım zihin ve ruh sağlığımı o kadar bozmuştu ki asla sağlıklı düşünemiyor ve hissedemiyordum.

O kadar çaresizdim ki...Kadınlar kulübünde benzer hikayeler arıyor,psikologlara gidiyor günlük olarak ya kendimde kusur arıyordum ya da evlilik ilişkiler üzerine psikolojik yazılar araştırmalar falan.
Asla ama asla iyi değildim .
Evliliğimin normal olup olmadığını bilemeyecek kadar kontrol dışı idi mekanizmam.
Ve eski eş tarafından devamlı manipülasyonlar kesin ikna olmustum sorun bende idi.
Öyle inanmıştım ki popo burun meme ameliyatları ile kendimi sevdirmeyi düşündürecek kadar kendime karşı alçalmıştım .
Kendime özsaygımı yitirmiştim .
Cilveli ve nazlı aynı zamanda itaatkar kadın olmalıyım diyordum bir gün ,o gün o rolde tavırlarda olmaya çalışıyordum başka zaman sessiz sakin suskun olmalıyım öyle sever beni öyle istiyor belki diye o roller de olmaya çalışırken sirke fırlamış palyaçoyu andıracak kadar kendim değildim kendimde değildim .
Ben ne yapıyorum diyordum yanlış olan bir şeyler vardı ama ....

Hiç yol katedemiyor aksine hırcın öfkeli delirmiş bi kadın yaratıyordum içimde..Yine de çırpınıyordum bir şeylere.

Sizin yazdığınız gibi yazdığım senaryolar kafamın içinden hiç çıkmıyordu;ayrılınca başka bi kadının onu mutlu etmesi ya da onun başka bi kadını mutlu etmesi .
Oysa o adamın bi kadına ne verebileceğini çok iyi biliyordum buna rağmen bu duygular bedenimin derinliklerinden her gün elimi kolumu kımıldayamayacak kadar sarıyordu.
Ve mümkün degil ayrılamıyordum..

Oysa ne fena bi düşünce içinde cennet bulundursun o adam ne önemi vardı bunun?
O cenneti bana yaşatmamıştı ve asla da yaşatmayacak bunu biliyorsa bi insan o zaman ne önemi var başkasına yaşatacagı cennetinin.Odak noktam neden kendim degilim ?
Ben bu ilişkide mutlu degilken , boğulup ölürken bu adamın başkasına cennet yaşatma ihtimaline karşı cehennem de kalmak??
Korkunç.
Bataklıktasınız kurtulun .Hiç bir sey düşünmeden sadece kendinize odaklanarak.

İlla ki acı çekeceksiniz kartalın hikayesi gibi .
O da ya yaşlanıp işlevsiz hale gelip ölecekti ya da körelen pençelerini söküp yeniden gelen pençeleri ile tüylerini yolup, gagasını söküp ;gelecek olan yeni gagasıyla yeni tüyleriyle yeni pençeleriyle yeniden doğuşunu başlatacaktı..
Ama acı çeke ceke! Yeniden doğuş diyorsanız elbette ..
Arının, iyileşeceksiniz .

Genişletmek için tıkla...