oturdum, eşime mektup yazdım

Tahin Helva .!.:

Bence eşinizle aranızda olmayan, olamayan şeyler cidden sıkıntılı.
Biraz hafife alınmış yorumlarda.
Kolunuza dokunması dahi mutlu etmiş sizi. Bu çok üzücü geldi bana. Fiziksel olarak o kadar uzaksıniz birbirinizden demek ki. 16 yıllık evli olunca bunun normal mi görülmesi gerekiyor? Çok saçma.
Tamam dolu dizgin bir aşk yaşanmayacak ama koluna dokunmanin bile esktra birşey sayıldığı şey evlilik değildir.
Boşanıp boşanmama konusunda birşey diyemem ama yaşadığınız şey evliliği bırakın ev arkadaşlığı bil değil.

Genişletmek için tıkla...

Ferhans .!.:

25 yıllık evlisiniz el insaf yani.hanımlar kızacaksınız belki ama 25 senede birbirine aşkla balan çiftlere özenmek de bana garip geliyor.sizin hiç mi hayata karşı sevginiz isteğiniz azalmıyor anlamıyorum valla.maşallah herkes ne çok seviyor yaşamayı.

Genişletmek için tıkla...

landemiyoladiyola .!.:

Biz malesef ev arkadaşı olduk. Nerdeyse koca yaz sevismedik. Ben soylemeyince aklına bile gelmiyor. Gecen gün dedim ya urologa git, ya psikiyatriste. Normal mi bu??

Genişletmek için tıkla...

landemiyoladiyola .!.:

Önümüzdeki haftalarda niyetimiz bu umarim. Psikologa göre o da derin bir depresyonda, ve ben kendimi değiştirmeye başlasam bile o hemen cevap vermeyebilir; zaten bu degisimi kendim için yapmam gerektiğini anlatıyor bana, kimse için değil.

Genişletmek için tıkla...

landemiyoladiyola .!.:

Çocuklar babalarına çok aşıklar, bana düşman olacaklar ama artık belli bir yaşa geliyorlar. Mesela büyük oglum diyor ki ben evlenmeyecegim, çünkü ona göre evlilik boğucu birsey. Babasinin sakalarindan (!) bunu anliyor. Küçüğüm diyor ki gecen ben birsey icin esime onların yanında soylenmisim, ayni sabah eşimde benim için söylenmiş. Diyor ki bu ara çok oluyor ve mutsuz oluyorum. Zaten bu cümle son damlam oldu. Bir arada onları huzursuz bir ortamda büyütmeye hakkımız yok, cocuklar herseyi cok iyi anlıyorlar, çok

Genişletmek için tıkla...

lxuxtti .!.:

Iki oğlunuz var ve babalarini çok seviyorlar.
Yaşlar ergenlik dönemlerinde ve boşanmak çok tehlikeli.
Acinaze fikirimi söylediğim için kusuruma bakmayin .
Anlayacak yaşta demeyin,şimdi tam babalarini erkek model olarak görüyorlar.
Zaten o yaştaki çocuklar duygu yoğunluğu ile cebeleşiyor kendi kimlikleri bulma yolundalar.Burda o mükemmel baba modeli kiriliyor.
Bir kac aile taniyorum malesef çocuklar kötü yollara girdi veya okulda düşdüler.
Sizi suclayabilirler agresif olurlar ve hatta sizden soğurlar.
Bence birkac sene daha bekleyin.
Tabiki siz daha iyi bilirsiniz boşanmaya karar vermeden önce birde ergenlere bakan psikologa danişin.
Hayirlisi ne ise o olsun

Genişletmek için tıkla...

landemiyoladiyola .!.:

Selamlar Güzel Kadınlar,

Eşimle aramızda adını koyamadığım, tarif edemediğim bir soğukluk var. Birseyler yazmak istedim, bir baktım ki zaten yazmışım yaklaşık bir sene önce. O konumu okudum, hatırladım ama malesef bir asama kaydedemiyoruz onu anladım.
16 senelik evliyiz, 6 sene sevgiliydik, birlikte buyuduk. Allah herkesi evinde mutlu etsin ama su an "aa biz soyle mutluyuz, boyle güzeliz" cümlelerine ihtiyacım (hatta biraz da tahammülüm yok) Anlayin beni, kızmayın, kirilmayin; derdim var ki yaziyorum.
Benim esim yapmaz demiyorum, herkes yapabilir ama bir açığı, bir hatası yok su 22 senede. Telefonunda yok, iş yerinde yok ( en azından ben yakalamadim asla) Esim super bir babadır, babasiz büyümüş, o yüzden ekstra düşkündür çocuklarımıza, ben üçüncü siradaydim hep, çocuklardan sonra. Yeni bir is kurdu, iki senedir tüm enerjisi isinde, eskiden her şeyi paylasirdi, akil almazdi, cok kafasi diktir, asla karıştırmaz kendine; ama artık anlatmıyor bile. Maddi sıkıntımız yok şükür, ben büyük oglumla yada arkadaşlarımla tatile gidebilirim, sorun etmez ama..
Ama varken yok gibi. Yanımda hasretim. Ask meşk sözcükleri yok, dogru duzgun sevişmek yok, paylaşım cok az, birlikte dizi izleriz, bu.
Gel gelelim ben cok yoruldum. Cok gerginim, cok mutsuzum. Kendimi evliyken bekar gibi hissediyorum. Esim iyi bir ev arkadaşı ama hiç iyi bir sevgili, es degil. Zorla yanımda tutuluyormus gibi. Alkollüyken bir keresinde demisti evlilik hic onun için değilmiş. O kadar severek evlendik ki.. O kadar gıpta edilen bir askti ki bizimkisi, bitecekse de aldatılmadan, aldatmadan, saçma sapan duygusal boşluklardan heba olmadan ayrılığı da adam gibi halledip, efeler gibi alip basimi gideyim diyorum. Yavrularim var, onlara kıyamıyorum, esimi seviyorum, somut bir hatası yok ama gerçekten bu mu evlilik..Görüyorum hala askla birbirine bakan çiftleri, hayata baska yerlerden bakıyoruz artik.
Kac kez konuştum, cabalayalim dedim, olmuyor, hiçbir çabası yok. Bu gece dayanamadim, oturdum ona mektup yazdım. Ya bir adım at yada seni özgür bırakıyorum diye.. Ne dersiniz, ergen kızlara mi dondum ama cok cok yoruldum, olmuyor. Lutfen fikirlerinizi paylasin benimle, simdiden tesekkurler..

Genişletmek için tıkla...

landemiyoladiyola .!.:

Selamlar Güzel Kadınlar,

Eşimle aramızda adını koyamadığım, tarif edemediğim bir soğukluk var. Birseyler yazmak istedim, bir baktım ki zaten yazmışım yaklaşık bir sene önce. O konumu okudum, hatırladım ama malesef bir asama kaydedemiyoruz onu anladım.
16 senelik evliyiz, 6 sene sevgiliydik, birlikte buyuduk. Allah herkesi evinde mutlu etsin ama su an "aa biz soyle mutluyuz, boyle güzeliz" cümlelerine ihtiyacım (hatta biraz da tahammülüm yok) Anlayin beni, kızmayın, kirilmayin; derdim var ki yaziyorum.
Benim esim yapmaz demiyorum, herkes yapabilir ama bir açığı, bir hatası yok su 22 senede. Telefonunda yok, iş yerinde yok ( en azından ben yakalamadim asla) Esim super bir babadır, babasiz büyümüş, o yüzden ekstra düşkündür çocuklarımıza, ben üçüncü siradaydim hep, çocuklardan sonra. Yeni bir is kurdu, iki senedir tüm enerjisi isinde, eskiden her şeyi paylasirdi, akil almazdi, cok kafasi diktir, asla karıştırmaz kendine; ama artık anlatmıyor bile. Maddi sıkıntımız yok şükür, ben büyük oglumla yada arkadaşlarımla tatile gidebilirim, sorun etmez ama..
Ama varken yok gibi. Yanımda hasretim. Ask meşk sözcükleri yok, dogru duzgun sevişmek yok, paylaşım cok az, birlikte dizi izleriz, bu.
Gel gelelim ben cok yoruldum. Cok gerginim, cok mutsuzum. Kendimi evliyken bekar gibi hissediyorum. Esim iyi bir ev arkadaşı ama hiç iyi bir sevgili, es degil. Zorla yanımda tutuluyormus gibi. Alkollüyken bir keresinde demisti evlilik hic onun için değilmiş. O kadar severek evlendik ki.. O kadar gıpta edilen bir askti ki bizimkisi, bitecekse de aldatılmadan, aldatmadan, saçma sapan duygusal boşluklardan heba olmadan ayrılığı da adam gibi halledip, efeler gibi alip basimi gideyim diyorum. Yavrularim var, onlara kıyamıyorum, esimi seviyorum, somut bir hatası yok ama gerçekten bu mu evlilik..Görüyorum hala askla birbirine bakan çiftleri, hayata baska yerlerden bakıyoruz artik.
Kac kez konuştum, cabalayalim dedim, olmuyor, hiçbir çabası yok. Bu gece dayanamadim, oturdum ona mektup yazdım. Ya bir adım at yada seni özgür bırakıyorum diye.. Ne dersiniz, ergen kızlara mi dondum ama cok cok yoruldum, olmuyor. Lutfen fikirlerinizi paylasin benimle, simdiden tesekkurler..

Genişletmek için tıkla...