oyun!!!

mecelli .!.:

arkadaşlar merhaba yeni gelişmeleri yzıyorum son 3-4 gündür eşimin oynuna hiç karışmadım bir şey demedim hep soguk durdum cuma günü de çok yorgundum yemek yapamadım uyudum. hemen yemek söyledi dışardan cumartesi akşamda evde bana süpriz hazırlamış küçük bi oadamız var orayı güllerle mumlarla süsleyip pasta almış üzerinede "seni seviyorum hatun yazdırmış"ayyy çook mutlu oldum sevinçten ağladım resmen..tavsiyeleriniz işe yaradı hepinize çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

kullaniciadine .!.:

ohhhh mutluluuuukk :) gözün aydın canııım

Genişletmek için tıkla...

braisefrancis .!.:

Burada bu konu ile ilgili yazılan her şeyi okudum. Biz 3 yıldır birlikteyiz. Evlenmeden önce uzun süre de birlikte yaşadık. Yeni bir şey değil, eşim hep oyun bağımlısıydı. 10 yıldır wow oyuncusu. Hatta geçen gün baktık. Tam 360 gün boyunca wow oynamış. Yani bu süre oyunda olduğu ve bir aktivite içinde bulunduğu süre. İnsan tam bir yılını bir oyunu oynayarak geçirir mi? Geçirmiş. Bence bir projeyle falan ilgilense şu an dünya çapında adını duyurmuş bile olabilirdi.

Her yolu denediğimi düşünüyorum. Sınırlandırmaya çalıştım. Belli günlerde oyun oynamasını sağlamaya çalıştım. Mesela işini etkilememesi için sadece Cuma ve Cumartesi akşamları. Ama yok "bir iki şeye bakıp çıkacağım, yok beklediğim önemli bir item var" diye diye uğraşımı mundar etti. Kötü alışkanlığım yok, 3 metre ötendeyim daha ne istiyorsun diyor. Ama bu durum bizi etkiliyor. Bir şey anlatmak, paylaşmak istiyorum, o sırada oyuncu arkadaşlarıyla konuşuyor oluyor. Çoğu zaman eve gelir gelmez başına oturuyor. Sadece tuvalete gitmek için ayağa kalkıp koştur koştur başına dönüyor. Uykusuzluktan ölene kadar oynuyor. Başındayken ne ne kadar yemek yediğini ne ne kadar içki içtiğini ölçümleyebiliyor. İnsandan çok mal gibi bir hayat yaşıyor. Her akşam sıkılmamak için kendime meşgale bulmaya çalışıyorum. Bazen kızıp ben çıkıyorum diyip çantamı alıp çıkıyorum. Ama ne kadar sokaklarda dolaşabilirim ki? Bütün arkadaşlarım çalışıyor. Herkesin bir işi, eşi, olayı var. İzleyecek indirecek film, dizi kalmadı.

Kimi zaman hiç takmıyorum, ben de ilgisiz davranıyorum, kimi zaman olay çıkartıyorum saatlerce kavga ediyorum kendi kendime. Hiçbir şeyin hiçbir şekilde çözümü yok. O da bu konuda dengesiz. Bazen 3 ay bu şekilde geçiyor. Bazen 3 ay aklına bile gelmiyor, oynamıyor. Ben şimdi bu salak oyun hastalığının manik zamanı ne zaman depresif zamanı ne zaman onu bulmalıyım yani? Bu oyunu oynamadığında başka oyunlar indiriyor birlikte oynuyoruz. O zaman eğlenceli olabiliyor ama bu 1 yılını harcadığı dangoz oyunu oynamaya çalıştım. Onun seviyesine gelmem için çok uğraşmam gerek. Onun da beni bekleyecek enerjisi ve zamanı yok. Zaten dönüp baktığımda sırf uyum sağlayabilmek için böyle bir işle uğraşmak aşırı aptalca geliyor.

Şimdi siz diyeceksiniz ki, böyle olduğunu zaten biliyordun. Senin seçimin. Ama cidden başka hiçbir problemimiz yok.

Ben kendimi de biraz aptal yerine konulmuş hissediyorum. Düşünsenize şimdi. Kendiniz adına. Onun gibi siz akşam eve gelir gelmez herhangi bir işle uğraşsanız ve hep telefonla konuşsanız. Size bir şey sormak için 2 saat işinizin bitmesini beklese kocanız/sevgiliniz, yemeğinizi ayağınıza kadar getirse, siz uykusuzluktan ölene kadar o işle uğraşsanız, sabah kalkmak akşam yatmak bilmeseniz, ona karşı öküz gibi, hayvan gibi bir imaj çizseniz, o ne yapar acaba. Bir de böyle düşünüp iyice çileden çıkıyorum.

Ben bana sürprizler yapsın, kendini birkaç günlüğüne affettirsin, ya da oyun oynamayı tamamen bıraksın istemiyorum. Hem bireysel, hem birlikte geçirdiğimiz anlarımız olsun istiyorum. Doktora mı götürsem acaba? Radikal bir yardım nolur. Gözünüzü seveyim. Ben mantıklı davranmaya çalıştıkça mantık dışı kalıyorum. Nolur bana bir şey söyleyin. Yoksa bugün birinin ağzını yüzünü kırıcam.

Genişletmek için tıkla...