sorun bu kızlar. yıllardır var. kendimden beklentilerim zaman zaman minimuma iniyor. yapamam edemem gibi konuşuyorum. kendisine güvenen insanlara çok özeniyorum.
ailemden yana sıkıntım yok ama çevremdekiler hep eziyor beni. yanlışlıkla bir şey yapcak olsam kıs kıs gülüyorlar bana ama aynı şeyi kendi yakınları yapınca ayy canın sağolsun şekerim diye bir kenaya atıyorlar
resmen insanlar karşısında bir ağırlığım yok farkında değiller ama beni üzüyorlar. takmamayı öğrendim zamanla ama olmuyor olmuyor ben insanım asosyal gibi yaşayamam ki...
giydiğim kıyafetle alay ederler bir kelimeyi yanlış söylerim alay ederler. bir şey derim onlara saçma gelirse gözümün içine baka baka dalga geçerler
cevap verebilirim hepsine aslında ama yoruldum bıktım çenemi açıp hadlerini bile bildiremiyorum.
ailemden yana sıkıntım yok ama çevremdekiler hep eziyor beni. yanlışlıkla bir şey yapcak olsam kıs kıs gülüyorlar bana ama aynı şeyi kendi yakınları yapınca ayy canın sağolsun şekerim diye bir kenaya atıyorlar
resmen insanlar karşısında bir ağırlığım yok farkında değiller ama beni üzüyorlar. takmamayı öğrendim zamanla ama olmuyor olmuyor ben insanım asosyal gibi yaşayamam ki...
giydiğim kıyafetle alay ederler bir kelimeyi yanlış söylerim alay ederler. bir şey derim onlara saçma gelirse gözümün içine baka baka dalga geçerler
cevap verebilirim hepsine aslında ama yoruldum bıktım çenemi açıp hadlerini bile bildiremiyorum.
