özgüven sorunlarım

periozturk .!.:

16 yaşındayım.lise 2.sınıftayım. öz güvenim yok. insanlara derdimi rahat anlatamıyorum. Özellikle okulda çok yalnız hissediyorum. hareketlerimi kısıtlıyorum. insanların bana söylediklerini çok önemsiyorum.sürekli ''acaba o ne der'' ''bu ne der''diye düşünüyorum. okuldaki,sokaktaki benle içimdeki ben aasında uçurumlar var. dalga geçilmekten korkuyorum. karşı cinsle yani erkelerle hiç iletişim kurmıyorum. beni önemseyen ,seven bi sevgilimin olmasını isterdim.samimi olduğum arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi yalnız hissediyorum en iyi iki arkadaşımla aynı sınıfta değiliz. ama sıra arkadaşımla da çok samimiyiz.sınıfımda çok popüler kızlar var.
her an biri beni izliyor,eleştiriyor gibi hissediyorum. ki bazen bu yüzden ağlayasım geliyo. özellikle okulda önde oturduğum için bunu daha güçlü yaşıyorum. uyku düzenim kalmadı. normalde 7 de uyanmam gerekirken 4-5 gibi uyanıyorum. uykuya dalmakta çok zorlanıyorum. yaşamaktan zevk almıyorum. okuldan tam anlamıyla nefret ediyorum. bu yüzden eve geldiğimde ders çalışamıyorum. sürekli kendimi mutsuz hissediyorum. karamsarım. ve kendimi sürekli yorgun hissediyorum. beni hayata bağlayan tek şey oyuncu olma hayalim. kendimi bildim bileli oyuncu olmak istiyorum. ama ailem istemiyo. nerden başlıcamı bilmiyorum. eğer bu hayalime ulaşırsam dünyalar benim olur. hayalim gerçek olmazsa, bunu düşünmek bile istemiyorum. tam anlamıyla yıkılırım. ve bunu kimseye anlatamıyorum. dalga geçmelerinden korkuyorum.
son olarak ilk okulda bu kadar çekingen değildim özellikle liseye geçince bütün özgüvenim gitti. kimseyle rahat iletişim kuramıyorum. arkadaşlarım dış görünüşüme çok fazla önem veriyor.[/QU

toplumda bu tarz sorunlar yaşayan çok insan var ve biz nedense bi psikoloğa gitmeye çok üşeniyoruz , ben de yıllar önce farklı bazı sorunlar yaşamıştım ve psikoloğa gittim gerçekten çok iyi geldi , neden daha önce gitmedim diye kendime çok kızdım bence sen de vakit geçrmeden kendini rahat hissetmen için gitmelisin

Genişletmek için tıkla...

periozturk .!.:

16 yaşındayım.lise 2.sınıftayım. öz güvenim yok. insanlara derdimi rahat anlatamıyorum. Özellikle okulda çok yalnız hissediyorum. hareketlerimi kısıtlıyorum. insanların bana söylediklerini çok önemsiyorum.sürekli ''acaba o ne der'' ''bu ne der''diye düşünüyorum. okuldaki,sokaktaki benle içimdeki ben aasında uçurumlar var. dalga geçilmekten korkuyorum. karşı cinsle yani erkelerle hiç iletişim kurmıyorum. beni önemseyen ,seven bi sevgilimin olmasını isterdim.samimi olduğum arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi yalnız hissediyorum en iyi iki arkadaşımla aynı sınıfta değiliz. ama sıra arkadaşımla da çok samimiyiz.sınıfımda çok popüler kızlar var.
her an biri beni izliyor,eleştiriyor gibi hissediyorum. ki bazen bu yüzden ağlayasım geliyo. özellikle okulda önde oturduğum için bunu daha güçlü yaşıyorum. uyku düzenim kalmadı. normalde 7 de uyanmam gerekirken 4-5 gibi uyanıyorum. uykuya dalmakta çok zorlanıyorum. yaşamaktan zevk almıyorum. okuldan tam anlamıyla nefret ediyorum. bu yüzden eve geldiğimde ders çalışamıyorum. sürekli kendimi mutsuz hissediyorum. karamsarım. ve kendimi sürekli yorgun hissediyorum. beni hayata bağlayan tek şey oyuncu olma hayalim. kendimi bildim bileli oyuncu olmak istiyorum. ama ailem istemiyo. nerden başlıcamı bilmiyorum. eğer bu hayalime ulaşırsam dünyalar benim olur. hayalim gerçek olmazsa, bunu düşünmek bile istemiyorum. tam anlamıyla yıkılırım. ve bunu kimseye anlatamıyorum. dalga geçmelerinden korkuyorum.
son olarak ilk okulda bu kadar çekingen değildim özellikle liseye geçince bütün özgüvenim gitti. kimseyle rahat iletişim kuramıyorum. arkadaşlarım dış görünüşüme çok fazla önem veriyor.

Genişletmek için tıkla...

Mariphus .!.:

tatlım merhaba. seni çok çok iyi anlıyorum. ben de lisedeyken benzer durumlar yaşadığım olmuştu. öncelikle şunu bilmelisin, yaşından dolayı hormonların çok aktif çalışıyor ve aslında çok önemli olmayan şeyleri büyütüyorsun. şu an bunların senin için çok zor olduğunu biliyorum ama inan bana birkaç sene sonra şimdi kafana taktığın şeyler sana çok saçma gelecek. bunu sadece için biraz rahatlar belki diye yazıyorum, sorununu küçümsediğim için değil.

psikoloğa mı psikiyatriste mi gidiyorsun? bunu ilaç kullanıp kullanmadığını merak ettiğimden soruyorum; çünkü eğer kullanıyorsan uyku düzenini ilaçlar da bozmuş olabilir. bu konularda uzman değilim ama şahsi deneyimlerimden yola çıkarak ilaç kullanmaya pek inanmıyorum.

ailenin baskıcı olmadığını ama oyuncu olmanı istemediklerini söylemişsin. onun dışında anladığım kadarıyla anlayışlı bir aileye sahipsin. belki senin daha "somut" bir meslek seçerek daha çok para kazanmanı - senin iyiliğin için- istiyor olabilirler. onlara kendini öfkelenmeden ve açık bir şekilde anlatabilirsen, seni mutlu edecek tek şeyin -tabi bundan gerçekten eminsen- bu olduğuna onları hemen olmasa da zaman içinde ikna edebilirsin. unutma ki ailenin istediği şey senin mutlu olmandır.

yazdıklarına bakarak kendini gayet iyi ifade edebildiğini görüyorum. bu yüzden ailene kendini güzelce anlatabileceğini düşünüyorum =)

ben de lisedeyken okulumdan ve etrafımdakilerden nefret ediyordum. ama okul dışında oldukça eğlenceli bi hayatım vardı. zaten arkadaşların varmış, bu konuda sıkıntı yok. okul dışında mevcut arkadaşlarınla ya da tamamen farklı insanlarla biraraya gelerek okuldaki durumları görmezden gelmek daha kolay olacaktır. oyuncu olmak istiyorsun, artık her yerde tiyatro klüpleri kurulmuş durumda, neden şansını oralarda denemiyorsun? ailen de en azından bunu hobi olarak icra etmeni hoş görecektir muhtemelen. üstelik hayatta seni mutlu edecek şeyin bu olup olmadığını da öğrenme şansın olur.

okuldaki sosyal durumları çok takmamaya çalış, liseliler her zaman acımasız oluyor zaten =) o çok populer kızların da dış görünüşlerine bu kadar önem vermesinin sebebinin ellerinde dış görünüşlerinden başka hiçbir şey olmamasından kaynaklandığını unutma =)
sen zekisin, bu yüzden seni zaten çok az insan anlayıp takdir edebilecektir lisede. farklılıklarını tanı ve onları gururla kabullen.

öpüyorum, iyi şanslar diliyorum...

Genişletmek için tıkla...