- Konu Sahibi periozturk
- #1
16 yaşındayım.lise 2.sınıftayım. öz güvenim yok. insanlara derdimi rahat anlatamıyorum. Özellikle okulda çok yalnız hissediyorum. hareketlerimi kısıtlıyorum. insanların bana söylediklerini çok önemsiyorum.sürekli ''acaba o ne der'' ''bu ne der''diye düşünüyorum. okuldaki,sokaktaki benle içimdeki ben aasında uçurumlar var. dalga geçilmekten korkuyorum. karşı cinsle yani erkelerle hiç iletişim kurmıyorum. beni önemseyen ,seven bi sevgilimin olmasını isterdim.samimi olduğum arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi yalnız hissediyorum en iyi iki arkadaşımla aynı sınıfta değiliz. ama sıra arkadaşımla da çok samimiyiz.sınıfımda çok popüler kızlar var.
her an biri beni izliyor,eleştiriyor gibi hissediyorum. ki bazen bu yüzden ağlayasım geliyo. özellikle okulda önde oturduğum için bunu daha güçlü yaşıyorum. uyku düzenim kalmadı. normalde 7 de uyanmam gerekirken 4-5 gibi uyanıyorum. uykuya dalmakta çok zorlanıyorum. yaşamaktan zevk almıyorum. okuldan tam anlamıyla nefret ediyorum. bu yüzden eve geldiğimde ders çalışamıyorum. sürekli kendimi mutsuz hissediyorum. karamsarım. ve kendimi sürekli yorgun hissediyorum. beni hayata bağlayan tek şey oyuncu olma hayalim. kendimi bildim bileli oyuncu olmak istiyorum. ama ailem istemiyo. nerden başlıcamı bilmiyorum. eğer bu hayalime ulaşırsam dünyalar benim olur. hayalim gerçek olmazsa, bunu düşünmek bile istemiyorum. tam anlamıyla yıkılırım. ve bunu kimseye anlatamıyorum. dalga geçmelerinden korkuyorum.
son olarak ilk okulda bu kadar çekingen değildim özellikle liseye geçince bütün özgüvenim gitti. kimseyle rahat iletişim kuramıyorum. arkadaşlarım dış görünüşüme çok fazla önem veriyor.
her an biri beni izliyor,eleştiriyor gibi hissediyorum. ki bazen bu yüzden ağlayasım geliyo. özellikle okulda önde oturduğum için bunu daha güçlü yaşıyorum. uyku düzenim kalmadı. normalde 7 de uyanmam gerekirken 4-5 gibi uyanıyorum. uykuya dalmakta çok zorlanıyorum. yaşamaktan zevk almıyorum. okuldan tam anlamıyla nefret ediyorum. bu yüzden eve geldiğimde ders çalışamıyorum. sürekli kendimi mutsuz hissediyorum. karamsarım. ve kendimi sürekli yorgun hissediyorum. beni hayata bağlayan tek şey oyuncu olma hayalim. kendimi bildim bileli oyuncu olmak istiyorum. ama ailem istemiyo. nerden başlıcamı bilmiyorum. eğer bu hayalime ulaşırsam dünyalar benim olur. hayalim gerçek olmazsa, bunu düşünmek bile istemiyorum. tam anlamıyla yıkılırım. ve bunu kimseye anlatamıyorum. dalga geçmelerinden korkuyorum.
son olarak ilk okulda bu kadar çekingen değildim özellikle liseye geçince bütün özgüvenim gitti. kimseyle rahat iletişim kuramıyorum. arkadaşlarım dış görünüşüme çok fazla önem veriyor.
( yardımı dokunabilceğini düşünenler mesaj yorum yazabilirler mi
yeni okudum yazdığını 
ama öyle. en yakının dediğin insan bile beklenmedik şeyler yapabiliyor... demiyorum ki sana paranoyak ol ama bizim yaşımızda göz önünde olan olabilmek için çoğu kişlyi ezip geçmek gerekiyor. ilk kendini sev, kendine dürüst ol. benim de çok yalnız kaldığım zamanlar oldu ama yalnızlığı hiçbir zaman kötü bir şey olarak adlandırmadım. aksine kendimle başbaşa kaldıgım ıcın sevındım. heh ne dıyordum ailenden bri sana zarar vericek en son kisidir. benim annemle aram inanılmaz iyi, hiçbir şeyı anlatmaktan çekinmem çünkü aklına gelebilecek en kötü şeyi yapmış ol ne biliym çal, ilişkiye giri bişey kullan, yalan soyle aklına gelebilecek ne varsa yap yanında olan tek kişi o olur. anne o çünkü. bak bende yazar olmak çok istiyodum ama sonra gerçek hayatı bıraz bıraz gormeye başlayınca daha gercekcı oluyorsun, annen baban memur belkı de hayatın bıraz da olsa zor taraflarını gorduklerı ıcın senın kolay bır yasam surmenı ıstıyolar. hep ısyan halınde olmak ergenlıgımızın sebebı ama kafanı koyup dusundugunden hak vermeden duramıyorsun. maddı acıdan senı kısıtlamaları da asla kendını kotu hıssetmene neden olmasın, sukretmeyenı bılmeyen asla fazlasına sahıp olamaz. ne zorluklar var haftasonu dısarı cıkamadın dıye hayatı kendıne ve aılene rezıl etmene luzum yok. sen ders calıs hedeflerını belırle eger kendı hayatında basarılı olamazsan bu sefer rezıl et dunyayı... o populer dedigin kızlara da soyle son seneye gelince hicbir eyın onemı kalmıyor. suan cok guzel dıye kıskandıgın kızlar bı kac sene sonra basarın yuzunden senı kıskanacaklar. lise bu daha bunun unıverıtesı var... populer olmak her zamanda iyi bir şey değil, zor degil istesen olursun. ama luzumu yok. 100 arkadasın olucagına 10 tane arkadasın olsun. benımde gecen senelerde acayıp arkadasım vardı cok ortama girerdim, ama sonra ne olduysa bu aptal arkadaslıklar yuzunden oldu, soyle kı canını sıkan seyler cok ınsandan kaynaklanıyor. kısaca az ınsan cok huzur. aılen ve aradıgında yanına gelebılecek arkadasların varsa yeter bu!!! karsı cınse de kafanı takma erkekler su dunyadakı basıt canlılar. yanlıs ınsanlarla vakıt harcamaktansa dogru ınsan ıcın dogru zamanı bekle!!! tavsıylerımı uymanı dılerım.. KENDINI SEVVV bu arada bende psıkolaga gıttım hıcbır ıse yaramamıstı... insan kendi icinde bir seyleri degistirmeye kararlı olmadıkca feristahi gelse ise yaramaz. önce kendine inan, cunku senden bir tane daha yoookk :130::130:
