ya arkadaşlar panik ataklının halinden ancak panikli olanlar anlar kimse anlamıyor derdimi ne kötü birşey bu böyle ya ben aşa yukarı 1 buçuk aylık anksyete+panik ataklıyım ne beter biş hayat anlamsız geliyor heran ölicem gibi yaşamanın anlamsızlığı hele gece olunca bu duygular en üst seviyeye çıkıyor hep bişi olucakmış gibi bu düşünceleri kafamdan atamıyorum kendi kendimi telkin etmeye çalışıyorum ama nafile olmuyormaneviyata sığındım heran ölümü düşünüyorum uyku haram oldu bana uyursam ölicemi hissediyorum yalnız kalamıyorum gece sürekli öldümmü diye uyanıyorum deliricem yakında
Çok geçmiş olsun bende panikatak anksetiye hastasıyım burda sizlerin yaşadıklarını okuyunca bir ben değilmişim benim gibi dostlarımda varmış diyorum çok rahatlıyorum
canım senin yaşadıklarının benzeri bende de var mesala ben bedenimi bazen taşıyamıyorum sanki bana ait değil of çıldırıcak gibi oluyorum ellerime vuruyorum bazen kollarım uyuşuyor
gece bazen uyanıyorum acaba kafayımı yedim diyorum aptal gibi hissediyorum aslında zeka seviyemde yüksek çıkmıştı ama bazen sanki herşeyi unutuyorum uykudan kalkıp adım neydi diyorum
nasıl ölücem diyorum ölmekten çok korkuyorum aslında hastalık öncesi ölmekten hiç korkmazdım aklıma bile gelmezdi
oğlumu okuldan almaya gidince 2 dk geç çıksa sanki kaybolmuş gibi kaygılanıyorum nefesim kesiliyor birde kimse anlamıyor hastada olsa inanmıyorlar numara yapıyorum sanıyorlar valla bazen çok ktzınca Allah inanmayana versin diyorum
Allah yardımcımız olsun inş
