Selamlar herkese.
Pat diye konuya girmek istiyorum uzatmadan.
Her şeyi hallederim diye diye pehlivan oldum ben. Ailemin yanında böyleydim. 3 kız kardeşiz ve ben en küçükleriyim. Normalde hep küçük çocuk daha nazlı olur derler ancak ben öyle olmadım. Annem onları hasta olsalar bekler, bir yere gitseler arar sorar, mülakata girseler 'olmasa da olur' diyerek içlerini rahatlatır, suratları asıksa güldürmeye çalışır vs. Ama ben bir şey yapacak olsam 'o halleder, o kazanır, o kendine bakar' diyerek sıfır ilgiyle başından atıyordu beni. İşime karışılması huzursuz ettiği için ben de çok önemsemezdim aslında.
Şehirlerarası gidip geliyordum (istanbul, ankara ve muğla arasında), bir defa vardın mı demezdi.
2 yıllık sevgililik üzerine çok iyi anlaştığım ve her konuda denk olduğum sevgili eşimle evlendik. Henüz 4 ay oldu. Kendisi hassas biridir, çok ince duyguları vardır vs ama evlenince gerçekten idrak edebildim. Ailesel olaylarda benim ailem baskın olduğu için (annem dominant biridir pek lafını esirgemez) bi şeylere alınıyor bazen. Hak da veriyorum. Onu alttan almaya çalışıyorum. Dolabın kulbu çıksa ben tamir ediyorum, araba arıza yapsa sanayiye gidiyorum, duygusal olaylarda güçlü olan benim. Sevgiliyken dip dibe değildik, birbirimizi bunaltmazdık. Kolay kolay dışarı hislerini sezdiren biri değilim. Sevdiğimi belli ederim, espiriliyim, enerjim yüksek vs fakat ağladığımı görmemişti mesela hiç.. dün akşam işten mutsuz döndüm, ağladım. O da benimle duygulandı ama güçlü olsun istiyorum. Feminizmi falan köşeye bıraktım. Geçer desin umursama desin vs. Kendimden daha güçlü birine ihtiyacım var, daha doğrusu güçsüz de olmama izin verilmesine..
Çok doldum içimi dökmek istedim.
Teşekkür ederim okuyan herkese.
