O çok güvendiğim abimlerin sırf ikinci evliliğimden ayrılıyorum diye ettikleri laflar ve umursamaz tavırlarından sonra artık bıraktım kendimi. Mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. İnsanların hatta en yakınlarımın bana sorunluymuşum gibi davranmasına tahammül edemiyorum. Manevi destekti istediğim. Biz o desteği ilk boşanmanda gösterdik şimdi ne halin varsa gör demeleri sahip çıkmamaları çok zoruma gidiyor. Saygıda kusur etmediğim büyük abim o kadar umursamaz konuştu ki. Sormadı bile sorununuz nedir niye böyle oldunuz diye. Küçük abim olabilir aldatabilir aramayabilir modunda. Ben sessiz kalmadığım için susmadığım için sen sorunlusun dedi.
Aile olmak böyle bişey demek ki...
Pes ediyorum bende. Bana haksızlık eden her olayda beni suçlayan beni aldatan ((bu sadece bana göre aldatmaymış öyle bir insan asla böyle bişey yapmazmış herkes öyle diyor mesajı gözümle gördüm tatlı kadın beni hertürlü kullanabilirsin yazan mesajı okudum kime söylesem o öyle bişey yapmaz diyor)) sürekli annem kardeşim diyen adama geri dönücem. Evet geri dönücem. Çünkü mücadele edicek gücüm kalmadı. Zayıfım hemde çok. Kimsesiz sahipsiz hissediyorum kendimi. Öylede mutsuzum böylede mutsuzum. Boşansam yiyceğim yutmak zorunda kalıcağım lafları öngörebiliyorum. Sesimi çıkarsam senin psikolojin bozuk deli damgasını vurucaklar.
Dönücem o eşim olan adama. Ne pahasına olursa olsun. En azından içkisi yok kumarı yok dayağı yok!:) böyle diyolar ya. Nolucak ki o beni ezmeye devam eder uzun uzun cümleler kurar yine inceden hakaretler eder yeterince yerlebir olmuş özgüvenimi daha da yerin dibine sokar ama olsun ailem dediğim o çok saygı duyduğum saygımdan beni ezmelerine karşı çıkmadığım ailemin yaptığı kadar koymaz bunlar bana. Yaşadıklarımın acısını yine kendimden çıkarıcam. Gücüm kalmadı artık duramıyorum ayaklarım üzerine. Babama öyle çok kızıyorum ki. Neden öleceğini bile bile beni dünyaya getirdin.
Doktor musınO çok güvendiğim abimlerin sırf ikinci evliliğimden ayrılıyorum diye ettikleri laflar ve umursamaz tavırlarından sonra artık bıraktım kendimi. Mücadele edecek gücü kendimde bulamıyorum. İnsanların hatta en yakınlarımın bana sorunluymuşum gibi davranmasına tahammül edemiyorum. Manevi destekti istediğim. Biz o desteği ilk boşanmanda gösterdik şimdi ne halin varsa gör demeleri sahip çıkmamaları çok zoruma gidiyor. Saygıda kusur etmediğim büyük abim o kadar umursamaz konuştu ki. Sormadı bile sorununuz nedir niye böyle oldunuz diye. Küçük abim olabilir aldatabilir aramayabilir modunda. Ben sessiz kalmadığım için susmadığım için sen sorunlusun dedi.
Aile olmak böyle bişey demek ki...
Pes ediyorum bende. Bana haksızlık eden her olayda beni suçlayan beni aldatan ((bu sadece bana göre aldatmaymış öyle bir insan asla böyle bişey yapmazmış herkes öyle diyor mesajı gözümle gördüm tatlı kadın beni hertürlü kullanabilirsin yazan mesajı okudum kime söylesem o öyle bişey yapmaz diyor)) sürekli annem kardeşim diyen adama geri dönücem. Evet geri dönücem. Çünkü mücadele edicek gücüm kalmadı. Zayıfım hemde çok. Kimsesiz sahipsiz hissediyorum kendimi. Öylede mutsuzum böylede mutsuzum. Boşansam yiyceğim yutmak zorunda kalıcağım lafları öngörebiliyorum. Sesimi çıkarsam senin psikolojin bozuk deli damgasını vurucaklar.
Dönücem o eşim olan adama. Ne pahasına olursa olsun. En azından içkisi yok kumarı yok dayağı yok!:) böyle diyolar ya. Nolucak ki o beni ezmeye devam eder uzun uzun cümleler kurar yine inceden hakaretler eder yeterince yerlebir olmuş özgüvenimi daha da yerin dibine sokar ama olsun ailem dediğim o çok saygı duyduğum saygımdan beni ezmelerine karşı çıkmadığım ailemin yaptığı kadar koymaz bunlar bana. Yaşadıklarımın acısını yine kendimden çıkarıcam. Gücüm kalmadı artık duramıyorum ayaklarım üzerine. Babama öyle çok kızıyorum ki. Neden öleceğini bile bile beni dünyaya getirdin.
Benim ki belki de değersiz olduğumu kabul etmek. Olayların başlangıcında çok daha güçlüydüm yeni bir hayat kuracağım diye çıktım o evden. Ama şuanda kendime temiz bir defteri layık görmüyorum okadar değersiz önemsiz hissediyorum ki kendimi. Tek suçlu ben değilim ama garip bir şekilde layığımın bu olduğunu sesimin çıkmaması gerekmiş gibi ve kendimi buna mecbur hissediyorum neden böyle hissediyorum inanın bilmiyorum.Her iki taraftan da uzak durma sansin yok mu?
Kotunun iyisini secmek zorunda degilsin. Iki secenekten daha fazlasi olmali, dusunmen, cesaret etmen gerekir lakin baska yollarinda mumkun olduguna inaniyorum.
Insan bazen uzuntuden, sinirden alternatif yollari fark edemiyor ancak dinc bir kafayla dusunmen halinde, kendine istedigin gibi kaliteli bir hayat kurabilecegine eminim.
Kendime saygıdan ziyade değer vermiyorum. Sanki buna mahkummuşum gibi. Bebeklerimi de kaybettim yani sevinince bişeye yarım kalıyor. Bu böyle devam edecek gibi. Hiç geçmiycek hep böyle olucak. Yarın başka bişeye sevinicem o da yarım kalıcak. Özgüvenim yerlebir oldu. Aciz hissediyorum evet.Kendine gel psikoloji n bozulmuş. Aile abi vs de bir yere kadar. Kendine bir hayat kur nedir bu erkeklerin egemenliği? Ben de boşandım hayat benim dedim. Sen kaçıyor sun yaptığın acizlik ve işin kolayı. Kendine saygın yoksa diyecek söz yok
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?