bende de var bu hastalık ,sürekli ne gerek vardı niye detay verdim niye anlattım bazen 1 hafta etkisinden kurtulamıyorumpişman olunacak kadar özel birsey paylasmamissiniz ki..İyi geceler kızlar
Yani tam olarak nasıl anlatacağım bilmiyorum ama ben bazen biriyle konuşup dertleştiğim zaman kendimi aşırı pişman hissediyorum. Kendim hakkında verdiğim bilgiden pişman oluyorum sonrasında. Ağlamaklı bir duygu hali içinde oluyorum.
Az önce bir arkadaşımla sohbet ediyorduk, o bana bir sıkıntısını anlattı ama çok tatlı bir sıkıntı aman dedim dert böyle olsun, bir kaç aydır bir cilt rahatsızlığı yaşıyorum ben de ondan bahsettim benim başımda aylardır bu var falan diye. Sonra da pişman oldum, halime acıyıp üzülcek keşke anlatmasaydım diye. Aylardır hayatımda doğru düzgün ilerleme olmadığını biliyor keşke anlatmasaydım rahatsızlığımı, bir de başıma gelen bir kaç talihsiz şeyi... pişman oldum.
Şimdi sohbetimiz bitti, kötü bir ruh haline geçiş yaptım. Hani bir şey anlatır rahatlarsınız ya öyle değil de daha da negatif doldum. Sanki hep hayatım olumsuz gibi, tamam öyle de bilmesine de gerek yoktu pek ne biliyim işte.
Sizin de böyle hissettiğiniz oluyor mu? Keşke anlatmasaydım paylaşmasaydım dediğiniz ruh hali?
Evet var. Herkese dert anlatılmaz zaten burada anlatmaya çalıştığım “aman üzülme ya o da dert mi bak bana da bu oldu” diye avutmaya çalışmanız ama arkasından gelen ve “keşke söylemeseydim ya”pişmanlığı
yok haklsınız buna ben de gıcık olurum da o daha çok dert değildi de tatlı bir sitemdi. Ben de üzülme buna boş yere diye söyleyiverdim. Bu üzülüp uğraşılacak bir şey değil ben de bununla uğraşıyorum diye ama oturup derdimi anlatmadım öyle deyiverdim. Ardından da pişman oldum. Ama ben de dert üstüne dert anlatmaya ve anlatılmasına gıcık oluyorum.
Ama böyle de yüze vurulmaz ki
aileyle dertleşmeyecek de kimle dertleşecek insan
Ay evet böyle bir şey yapmak istemedim asla
Söyledim ya dert değildi, bir şeyden şikayetleniyordu üzülme ona o kadar dedim hatta söyleyim ne olduğunu, seyahat edecek de kısa bir süre kaldığından bahsetti olay bu yani. Dert değil ben de derdin bu olsun güzel dertler dedim. 5 defa falan da yazmışımdır. Bu kadar duyarsız biri değilim zaten
Ben hiç sevmem sorunlarımı anlatmayı bu ne samimiyetsizlik ne güvenmeme kaynaklı ....Sadece anlatırken sorunum büyüyor gözümde .Yaşamaktan çok duymak ağar geliyor belki de sorunlarımı. Ben sorunumu hep halledince paylaşırım :) Yakın çevrem çok alışkın bu duruma mesela suratımdan anlarlar "Bir şey mi oldu "derler. "Anlatmaya hazır değilim" derim. Ne zaman ki sorunum çözülür o zaman rahat rahat anlatırım böyle böyle oldu geçen ondan kötüydüm diye. Kimi paylaşarak rahatlıyor kimi paylaşmayarakİyi geceler kızlar
Yani tam olarak nasıl anlatacağım bilmiyorum ama ben bazen biriyle konuşup dertleştiğim zaman kendimi aşırı pişman hissediyorum. Kendim hakkında verdiğim bilgiden pişman oluyorum sonrasında. Ağlamaklı bir duygu hali içinde oluyorum.
Az önce bir arkadaşımla sohbet ediyorduk, o bana bir sıkıntısını anlattı ama çok tatlı bir sıkıntı aman dedim dert böyle olsun, bir kaç aydır bir cilt rahatsızlığı yaşıyorum ben de ondan bahsettim benim başımda aylardır bu var falan diye. Sonra da pişman oldum, halime acıyıp üzülcek keşke anlatmasaydım diye. Aylardır hayatımda doğru düzgün ilerleme olmadığını biliyor keşke anlatmasaydım rahatsızlığımı, bir de başıma gelen bir kaç talihsiz şeyi... pişman oldum.
Şimdi sohbetimiz bitti, kötü bir ruh haline geçiş yaptım. Hani bir şey anlatır rahatlarsınız ya öyle değil de daha da negatif doldum. Sanki hep hayatım olumsuz gibi, tamam öyle de bilmesine de gerek yoktu pek ne biliyim işte.
Sizin de böyle hissettiğiniz oluyor mu? Keşke anlatmasaydım paylaşmasaydım dediğiniz ruh hali?
Bazen bazı şeyleri fazla düşünmekten kendi kendimi çok üzüyorum sıkıldım gerçekten bu huyumdan da ya
