- Konu Sahibi yuvarlaginkoseleri
- #1
günaydınlar öncelikle...
benim kendime has takıntılarım vardır,mesela seevmediğim birine ya da hiçbir sey hissetmediğim birine canım ,güzelim,cicim diyemem.(bebekler ve çocuklar hariç)birinin bana yanlış gelen bir davranışşı varsa muhakkak söylerim,ya da yalanını yaklarsam anladığımı hissettiririm .kızıyorsam kızarım seviyorsaam da severim.
ancak bu durum da hep zararlı çıkan ben oluyorum.özellikle de eşim ve ailessi hususunda.
eşim de ihanet şiddet gibi durumlar yok,ama beni laflarıyla lüzumsuz eleştirileriyle memnuniyetsizliğiyle canımdan bezdirdi.aynı zamanda çok düşkün de davranan bi insan.mesela yemekte niye çorbada yapmadın diye kavga çıkarırı beni sinir krizine sokar göya kavgadan sonra evi terkleder gider hışımla iki saat sonra bana bi hediye alıp döner.ve bu tarz şeyler sık sık oluyor.kendinde yenemediği bazı kompleksler var ben devlet memurum o özel sektörde çalışıyor bunu hazmedemiyor ama devlete geçmek için de çabalamıyor benim asla niyetimde ve dilimde böyle bir sorun olmadığı halde her seyi buna bağlıyor beni çıldırtıyor.bu sebeple eşimden soğudum yalan değil,6 aylıkda bir kızım var ,kafam çok karışık...bebekten sonra kendimi ikinci plana attım zaten,o huzurlu mutlu olsun tek çabam bu.
şimdi sorrun şu ben içimdeki bu soğukluğa rağmen eşime ilgili alakalı cilveli davransam hem bana karşı daha iyi olur hem de kızım mutlu bir ortamda büyür diye düşünüyorum,ama bu bana resmen ikiyüzlülük olarak geliyor ve tutulup kalıyorum,İnş. beni anlarsınız.
bi tarafım diyor ki ne eşim ne ailesi beni de kzımı da hak etmiyor çıkar hayatından,bi tarafım diyor ki kıznın sevgiye ilgiye ihtiyacı var,alttan al.ama o zaman kendime ihanet ediyormuşum gibi geliyor.
mesela kayınvalidegil torunlar arasında aşırı bi ayrım,yitiştirme,kıyas yapıyorlar ve gözüme sokmaya da çalışıyorlar.özellikle kızımın halası.eşim onun aileden sakladığı büyük bir yalanını ortaya çıkardığı için acısını kızımdaan çıkarıyor.eltimin kızını kucağından düşürmüyor benim kızımdan diğer bebek diye bahsediyor.bunu yapan benim gözümde insan bile olamaz.ama kızım azıcık daha büyüdüğünde bu ayrımı anlayıp canı yanmasın diye ,görümceme alttan alayım ben yaklaşayım,sineye çekeyim diyorum.bi taraftan da kendimden iğreniyorum bunu düşündüğüm için.aynı şekilde kayınvalidegilden nefret eddiyorum yaptıklarını düşününce ama kızım sevgisiz kalmasın diye onları pohpohlamalı mıyım?
lütfen bana bi akıl verin,kendi kendim edüşünemiyorum,kimseyle de konuşamıyorum ama burada yazmak beni rahatlatıyor.
kendim için ama en önemlisi kızım için bunları yapmama gerek var mı yaparsam içimden öyle geçmediği için ikiyüzlü mü olurum ben?:26:
benim kendime has takıntılarım vardır,mesela seevmediğim birine ya da hiçbir sey hissetmediğim birine canım ,güzelim,cicim diyemem.(bebekler ve çocuklar hariç)birinin bana yanlış gelen bir davranışşı varsa muhakkak söylerim,ya da yalanını yaklarsam anladığımı hissettiririm .kızıyorsam kızarım seviyorsaam da severim.
ancak bu durum da hep zararlı çıkan ben oluyorum.özellikle de eşim ve ailessi hususunda.
eşim de ihanet şiddet gibi durumlar yok,ama beni laflarıyla lüzumsuz eleştirileriyle memnuniyetsizliğiyle canımdan bezdirdi.aynı zamanda çok düşkün de davranan bi insan.mesela yemekte niye çorbada yapmadın diye kavga çıkarırı beni sinir krizine sokar göya kavgadan sonra evi terkleder gider hışımla iki saat sonra bana bi hediye alıp döner.ve bu tarz şeyler sık sık oluyor.kendinde yenemediği bazı kompleksler var ben devlet memurum o özel sektörde çalışıyor bunu hazmedemiyor ama devlete geçmek için de çabalamıyor benim asla niyetimde ve dilimde böyle bir sorun olmadığı halde her seyi buna bağlıyor beni çıldırtıyor.bu sebeple eşimden soğudum yalan değil,6 aylıkda bir kızım var ,kafam çok karışık...bebekten sonra kendimi ikinci plana attım zaten,o huzurlu mutlu olsun tek çabam bu.
şimdi sorrun şu ben içimdeki bu soğukluğa rağmen eşime ilgili alakalı cilveli davransam hem bana karşı daha iyi olur hem de kızım mutlu bir ortamda büyür diye düşünüyorum,ama bu bana resmen ikiyüzlülük olarak geliyor ve tutulup kalıyorum,İnş. beni anlarsınız.
bi tarafım diyor ki ne eşim ne ailesi beni de kzımı da hak etmiyor çıkar hayatından,bi tarafım diyor ki kıznın sevgiye ilgiye ihtiyacı var,alttan al.ama o zaman kendime ihanet ediyormuşum gibi geliyor.
mesela kayınvalidegil torunlar arasında aşırı bi ayrım,yitiştirme,kıyas yapıyorlar ve gözüme sokmaya da çalışıyorlar.özellikle kızımın halası.eşim onun aileden sakladığı büyük bir yalanını ortaya çıkardığı için acısını kızımdaan çıkarıyor.eltimin kızını kucağından düşürmüyor benim kızımdan diğer bebek diye bahsediyor.bunu yapan benim gözümde insan bile olamaz.ama kızım azıcık daha büyüdüğünde bu ayrımı anlayıp canı yanmasın diye ,görümceme alttan alayım ben yaklaşayım,sineye çekeyim diyorum.bi taraftan da kendimden iğreniyorum bunu düşündüğüm için.aynı şekilde kayınvalidegilden nefret eddiyorum yaptıklarını düşününce ama kızım sevgisiz kalmasın diye onları pohpohlamalı mıyım?
lütfen bana bi akıl verin,kendi kendim edüşünemiyorum,kimseyle de konuşamıyorum ama burada yazmak beni rahatlatıyor.
kendim için ama en önemlisi kızım için bunları yapmama gerek var mı yaparsam içimden öyle geçmediği için ikiyüzlü mü olurum ben?:26:
bunu başaran kadınların evliliği daha huzurlu sürüyor bence
eşinle de mümkün mertebe gerilim yaratmamaya çalış.zamanla o da sana karşı daha anlayışlı olacaktır
