Merhaba sizlerden yardim istiyorum. Beni yorumlamanizi istiyorum.
31 yasindayim. 11 yil once annemi kotu bir hastalik sonucu kaybettim. Yakindan sahit oldugum agir hastalik sureci ve vefatı beni derinden etkiledi. Psikolojimde agir yaralar acti. Babam hemen evlendi ve ben de o evde kalmak.istemedigim icin ortam degisikligi icin evlilik gibi ciddi bir karari alma zamani olmadigi halde sirf iyi biri oldugu icin ask sevgi hissetmeden ve hic irdelemeden evlenme karari aldim.
Ice kapabik bir insanım yas donemimi atlatamamis mutsuzdum. Mutsuzlugumun evlilikten sonra devam etmesini yanlis evlilik yapmama bagliyordum. Ancak bu psikolojide iki cocuk sahibi de oldum. Ve bugun kendimi surekli mutsuz, kendimi baskalariyla kiyaslayan ,kiskanc olmadigimi düşünüyordum ancak kiskandigimi farkettim,surekli sinirli ve yalniz hisseden bir insan oldum. Asiri sinirli olmam, cocuklarima bile tahammulsuz olmam ve kendimi birden cok mutsuz hissetme duygulari,hicbirsey yapmama istegi, kendimi sorgulamama sebeb oldu. Evliligimin mutsuzlugundan degil belki de 11 yil hatta oncesine dayanan bir depresyonummu var diye dusunmeye basladim. Cunku olumlu ve gecimli bir insan olsaydim esim sevilmeyecek gecimsiz kotu biri degildi. Sakin yapida bi insan.
Ancak kimse kusursuz degildir. Durumumu actigimda ondan cok destek gordugumu soyleyemiyorum. "Sen zaten evlendigimizden beri boylesin.. ne var annen öldüyse cok normal herkesin basina gelebilir. Hayatimizi zehir etmeye degermi "gibi kendimi daha cok suclu hissedip icime kapanmama sebep olacak tepkiler veriyor.
Sonuc olarak
1. Ben gercekten depresyonda miyim
2. Ilac kesinlikle kullanamam.
3. Terapi faydali olur mu. Ben gercekten iyilesebilecegime inanmiyorum hayatimi boyle kabullenmem mi gerekiyor. Kendime ve cocuklarima uzuluyorum..
Cevaplarinizi bekliyorum. Simdiden cok tesekkur ederim.
