Herkese Merhaba;
Öncelikle daha önce bir konu açmıştım ona yoğunluktan cevap veremedim. Konuma yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Bana çok yardımcı oldunuz.
Şu anda çok mutlu bir birlikteliğim var çok şükür. Ancak sorun bende. Kısa bir özet geçeyim size hemen erkek arkadaşım askeri öğrenci ve kendisiyle yaşıtız. Kendisi çok beyefendi nazik şimdiye kadar ağzından bana karşı en ufak bir yanlış söz çıkmamış bir insan ki ben sinirlenince biraz laflar söylemiş olan bir insanım. Kendisi fiziksel olarak çok çekici yeşil gözlü kumral 6pacli falan bir adam. Ayrıca çok becerikli. Elektirik su tesisat tamirat saç kesme börek açma hepsinden anlar. Önceki konumda ben yapabilir miyim işte tayin dolayısıyla taşınmayı falan becerebilir miyim korkularım vardı. Ancak ben bu adama aşık oldum. Onun için herşeyi yaparım. Burada bir sürü sorun okuyorum eşler sevgililer arasında. Bazen diyorum ki bir derdi olsun şu adamın bi halt yesin ya. Ailesi ile benim aramda mükemmel bir denge kuruyor. Hiç kıskanmama yada benim ezilmeme izin vermiyor. Annesi için o benim canım annem diyor ama o eşiyle kalacak sen benim başımın tacı olacaksın diyor. Bizi gören herkes siz ne kadar iyi arkadaşsınız diyor. Yeri geliyor bana babalık yapıyor. Birlikte gülmekten ölüyoruz. Yeri geliyor kız arkadaşım gibi muhabbet ediyoruz. Adam 6 ayda herşeyim oldu aklım almıyor. Beni kıskanıyor ama kıskançlığı bile öyle nazik ki... Şimdi benim derdim kaybetme korkum ve aşırı vesvesem. Psikologdan randevumu aldım 4 aralıkta ama o zamana kadar dayanamayacağım ağlamaktan bir hal oldum. Ben bu adama bu kadar aşıkken sevdiğim adamın parçalanmış bedenini bana getirirler al şehit gurur duy derler diye çok korkuyorum. Herkes boşuna endişelenme herkesin ölüm saati belli. Başka mesleklerde tehlikeli desede kendime hakim olamıyorum. Mesela şu yazıyı (
http://www.hakanevrensel.com/guneydogudan-oykuler-2/) 2 hafta önce okudum. Aklıma geldikçe ağlıyorum. Ve daha garibi acı çekmekten zevk alır gibi ne kadar hüzünlü hikaye varsa okuyup kendime işkence ediyorum resmen. Ben ona yapma askerliği gerekirse işsiz kal ben çalışırım diyorum. Bana gurbetellerde gerekirse vatan için ölürüm sen dik dur diyor. Hanımlar asker olsun lafım yok. Ama ben o ne zaman uçuşa gidiyorum dese aklıma gelen senaryolara hakim olamıyorum. Kendisi de bir cesur. En tehlikeli yerlerde görev yapmak istiyor. Yanımda biri varsa önce onu korurum diyor. Ben iki kişilik dikkatli ol dedikçe o zaten ben önlemimi alıyorum ama korkaklık yapamam geride duramam diyor. Şimdi kötü birşey söyleceğim belki bana kızacaksınız ama bazen gazi olsun da tehlikeli yerlere gitmesin diyorum. Ben mi çok kötüyüm yoksa sizce bu normal mi? Lütfen lütfen bir fikir.
Not: hakan evrenselin bu yazısını okuyup duygulanmayanınız var mı? Sizce ben mi çok abartıyorum.. Uzun olduğunu biliyorum ama okursanız bir yandan korkularımı anlarsınız diye umut ediyorum.
