• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Psikolojim mi bozuk hala lohusamıyım :(

Pptyalardasolar

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
8 Ekim 2015
153
133
53
34
Mrhb arkdşlr nası anlatsam bilemiyorum çok uzun sürebilir eleştiriler alabilirim çokta açık yazamayabilirim tanınmamak için. Doğumum çok acılı ağrılı sancılı geçti. Doğuralı 2 seneyi geçiyor. Ben daha hamile kalır kalmaz karnımdaki bebeğini kv lerden kıskanmaya başladım eşimin tarafındaki herkesten kıskandım. Onlar bi yorum yaparlarken bebekle ilgili dişlerimi sıkıyorum sinirden beynime bişy sıçrıyo sanki dayanamıyorum. Bekarken bize çektirdikleri beni doldurdu onlara karşı onları hiç sevmedim sevemedim ama eşimi sevdim çok seviyorum. Ama aile aramızdaki çok büyük sorun uçurum. Eşimde çok anneci değil ama yinede annesi işte. Ama ben durumu böyle göremiyorum bende kv olucam acı kadına diyemiyorum kendime söz geçiremiyorum. Eskiden yaşattıkları şeyle le sanki onlardan öc almaya çalışıyorum sürekli sürekli benim ben varım benim sözüm geçer oğlunuz benim biz üç kişilik bir aileyiz kafasındayım bunu ispat etme çabasındayım. Onlarda aksine içli dışlı görünmek istiyorlar. Kv nin lafı var evde kanlı bıçaklı olsanda dışarısa millete karşı gül oyna. Hiç bana göre değil bu laf bu lafı söylediği için bile sinir oluyorum ona. Neyse zorlu geçen doğm sonrası hastane odasında daha dokunmayın demeye başladım bebeğe. E eşimde yanlş anlamasın die kendi annemede dokundurmadım. Herşey bana kaldı ben zaten öyle istedim bi yandan eski kafalıların bebek ile ilgili yptıkları yorumlara tahammül edemiyorum çünkü. Sinirlerimede hakim olamıyorum. Büyüdü bebeğim 2 seneyi geçti eşim tarafı çocuğu sayılı görmştür. Hep bi bahanem var çünkü onlarla görüşmemek onlara tavır yapmak için. Çocuğu sadece oğullarının mış gibi görüyolar bi kere sanki ben taşıyıcı anneyim de doğurdum alın sizin olsun demeliymişim gibi. Çok çok çok sinir oluyorum. Bebeğimde sevmiyor onları gitmek istemiyor pas vermiyor benim huzrsuz oldugumu hissediyor. Geçmişi unutamıyorum içimde kalıyor kinleniyorum nefretim büyüyor. Eşimle aramdaki uçurumda..... ne yapıcam bilemiyorum. Ben yokken eşim kv lere götürür diede korkuma 7/24 bebeğimleyim hep benle daha bıgüne kdr hiç bensiz görmedi annemden başkası. Anneme veriyorum sadece ona emanet ediyorum. Kv yi sevebilmek için psikolağa bile gitmek istiyorum ama ben dr dayken çocuğumu alırlar kafalarına göre rahat rahat davranırlar die düşünüp gene sinirleniyorum napıcam ? Bilemiyorum bu ne lohusalıkmı lohusalığımmı kaldı?
 
Son düzenleme:
Bebeğinizi Allah bagislasin
Lohusalik öncesi de kayınvalide hakkında boyle mi düşünüyordunuz? Doğum sonrası mi başladı?
inanın çoğu kadın lohusalikta benzer şeyleri yaşıyor ama zamanla gereksiz olduğunu anlıyorsunuz. Bende aynısını yaptım yapıyorum belki daha da ama o çocuk bizimse yani onlarda babaanne dede (amca hala) yani sadece bizimle olmuyor. Sadece babadan da değil. Biraz sakin olmaya çalışın. Eskileri unutmaya çalışın geçmişi affetmeden geleceğe bakamazsiniz. Kin nefret gibi duygular sizi hep kötüye iter ve kendinizi mutsuz edersiniz. Sonuçta esinizin annesi size aşırı bi kötülüğü olmamış sevmek zorunda değilsiniz ama alışmaya çalışın çok görüşmek de değil mesafeli olun ama görüşün . İnanın bir çocuğun anneanne babanne dede sevgisi ile büyümesi bambaşka. Ben yaşamadığım için bu duyguyu çocuklarım bu konuda eksiklik hissetsin istemem. Çok kotu sorun yoksa görüşün bence mesafeli de olsa ve geçmişi affedin kendiniz için yapın bunu.
 
Takıntı yapmışsınız baya baya.
Sizin çocuğunuz ama onların da torunu.Annenize izin veriyormuşsunuz,keşke o kadını da biraz anlamaya çalışsanız.
 
Yok bu lohusalık değil, kişilik meselesi. Kindar bir insansınız ama bu ileride sağlığınıza zarar verir. Çünkü kindar insanlar genel olarak pasiflerdir, herhangi bir icraate geçemeden, içlerini dökemeden kendilerini yer bitirirler. Bu da stres başta olmak üzere çeşitli fiziksel ve psikolojik rahatsızlıklara sebep olur. Psikolojik destek almanızı öneririm ama lohusa depresyonu için değil.
 
Normal değilsiniz.
Arkadaslar buna kin demiş ama sanki kinden ve nefretten daha güçlü bir duygu.
Bu duygularla yaşamak oldukça zor olmalı.
Psikologa gidebilirsiniz bence.
Eşiniz için de zordur sizinle yaşamak.
Ve çocuk için de..
 
Bu kadar da ciddi boyutta takıntılısınız bence.Psikologtan destek alın .Öncelikle kendi psikolojinizi bozmuşsunuz bu ister istemez çocuğa da yansıyordur.
 
Gidip tedavi olmanız en yararlısı olur sizin için. Kv sevmek için değil kendi sağlığınız için gidin.Lohusalık değil de siz baya bilenmiş, kinlenmişsiniz. Çocuğunuza yansıtmayın da küçük yaştan o da kini filan öğrenmesin.
 
Eminim eşinde bu durumdan mutlu değildir herkes biseyler yasiyo bekarkenki durum seni ilgilendirmez ailesiyle arasında bişey parayla olmayan etkinlikler yaparsınız olur biter sonuç ta herkesin cebinde balya olmuyo bakarken hoş evliykende olmuyo ama bence tedavi olmalısın senin annense kocanınsa annesi bebegide gorecekler tabiki nacizane benim fikrim katılırsın katılmazsın sana kalmış
 
oğlunuz benim biz üç kişilik bir aileyiz kafasındayım bunu ispat etme çabasındayım.
ufacık bir sorun yaşayın ilk gideceği yer ailesi olacaktır :işsiz:
Çocuğu sadece oğullarının mış gibi görüyolar

Allahtan siz bebeğin sadece size ait olduğunu düşünmüyorsunuz:rolleyes:

Bebeğimde sevmiyor onları gitmek istemiyor pas vermiyor benim huzrsuz oldugumu hissediyor.
Sevmelerine izin vermediğiniz için ve Bebek onları tanımadığı için yabancılık çekiyor olabilirmi acaba :işsiz:

Ben yokken eşim kv lere götürür diede korkuma 7/24 bebeğimleyim hep benle daha bıgüne kdr hiç bensiz görmedi annemden başkası. Anneme veriyorum sadece ona emanet ediyorum.
Görmemişin bir oğlu olmuş tutmuş...:ukala:
 
Kendimin farkındayım yanlış olduğumun ama söz geçiremiyorum işte. Bradaki yorumlar insanı biraz rahatlatıyor. Teşekkr ederim randevu aldım ben şuan. yine yorum yapın okurum.
 
Sonuç olarak bu yaptıklarınız yine evliliğinize ve size zarar veriyor. Hayatta ‘affetmek’ ve ‘geride bırakmak’ diye bazı kavramlar var biliyorsunuz. Affetmek, olanları pasif bir şekilde kabul etmek anlamına gelmiyor asla. Aksine daha fazla hayatınızda etkisi olmaması için yapılması gereken oldukça işlevsel bir tavırdır. Her şeyden önce kendiniz için atın bu yükü üzerinizden. Şunu düşünün ayrıca: affetmeniz için ne olması gerekiyor mesela? Ayaklarınıza kapanmaları, çok sefil bir hale gelmeleri, onları hırpalamanız, size yalvarmaları? Ne gerçekten, sizi ne rahatlatırdı? Bunu bi hayal edin ve insanın içindeki o en uç noktayı da görün bence. Sonuç olarak hepimiz insanız, bu kadar basit ötesi yok..
 
Bende kaynanama bayılmıyorum,benimde geçmişten gelen sinirim öfkem var,ayrıca çokta kinci bi insanım.Lakin.....;
Kin tutmanın kendime vereceği zararı hiç önemsemesemde ,çocugumada zarar vereceğini düşünüp kendimi frenledim.
Çocugum negatif değil pozitif olsun istiyorum çünkü.ben çocugumu hiçbir kavgama kinime dahil etmem.kayınvalidemin sevmesine de karışmam,zaten ilerde çocugum eğriyi doğruyu anlayacağı yaşa gelince ,kendisi elektrik alamadıklarına tavır koyacaktır.
Önce bi destek alın , sonra kin ve öfkenize çocugunuzu dahil etmeyin.
 
Back
X