KK'da bir üyeligim var burda ama taniyanlar oldugu icin farkli bir üyelik aldim kendime. Öncelikle bunu berlitmek istedim.
Esimle 2010 senesinde evlendik. Cocugumuz yok. Severek evlendik. Birazda benim tecrübesizligimden sevdigi mi zannettim belkide, ya da sevdim, ama sevgim saygisizlik ve huzursuzluktan dolayi azaldi bilemiyorum.
Mutsuzum. Kisacasi bu. Mutsuzlugum her gecen yil artiyor sanki. Bu aralar iyice kötüyüm, bunalimdayim.
Bana sevgisini belli etmeyen, huzursuz, huysuz, yüzü cok az gülen bir esim var. Eskiden esruhum derdim, ama meger ne kadar farkliymisiz, görememisim. Cok tecrübesizmisim, o benim ilkimdi, herkesi onun gibi zannetmisim.
Cok caresizim, ayrilmak istiyorum ama cesaret edemiyorum. Ailemde biliyor mutsuz oldugumu. Esimden pek hoslanmazlar, ama hatrim icin birseyde demezler. Ailemin yanina gittigimde mutluluk oyunu oynuyorum sanki, ama gözlerim solgun. Eve gelmek istemiyorum. Cünkü geldigimde bana sarilip beni kollarinin altina alacak bir esim yok.
Bunaliyorum, su an bile bogazimda bir yumruk. Coktan gittimde, bu evde kolumdan tutup beni cekecek birini ariyorum sanki. Esimle bitmek bilmeyen tartismalarimiz, farkli kafa yapilarimiz.. Keske diyorum, keske bir dügme olsa bassam, evlilik kararini aldigim o güne dönüp "biz olamayiz" desem. Ama zaman cok acimasiz, gitti mi dönmüyor.
Ben evlenmis ve ayrilmis bayanlardan destek, bilgi, her neyse artik.. neyse benim isime yarayacak olan o yorumlari bekliyorum. Cünkü toplum baskisindan, yalnizlik, ayrilirsam daha mi mutsuz olurumlar, kalsam 5 senede düzelmeyen seyleri nasil düzeltebilirimler, yeniden mutlu olurmuyumlar.. hepsi kafamda kocaman bir soru isareti. 29 yasindayim. Hayatimin baharinda, en mutlu olmam gereken, evliligimin tamta oturmus olmasi gereken yillarindayim. Ama mutsuzum.. Aynaya baktigimda kendime aciyorum. O gülen gözlerim solgun. Gözlerim hep yasli. Bogazimda hep bir yumruk. Nefes alamiyorum.
Esimle 2010 senesinde evlendik. Cocugumuz yok. Severek evlendik. Birazda benim tecrübesizligimden sevdigi mi zannettim belkide, ya da sevdim, ama sevgim saygisizlik ve huzursuzluktan dolayi azaldi bilemiyorum.
Mutsuzum. Kisacasi bu. Mutsuzlugum her gecen yil artiyor sanki. Bu aralar iyice kötüyüm, bunalimdayim.
Bana sevgisini belli etmeyen, huzursuz, huysuz, yüzü cok az gülen bir esim var. Eskiden esruhum derdim, ama meger ne kadar farkliymisiz, görememisim. Cok tecrübesizmisim, o benim ilkimdi, herkesi onun gibi zannetmisim.
Cok caresizim, ayrilmak istiyorum ama cesaret edemiyorum. Ailemde biliyor mutsuz oldugumu. Esimden pek hoslanmazlar, ama hatrim icin birseyde demezler. Ailemin yanina gittigimde mutluluk oyunu oynuyorum sanki, ama gözlerim solgun. Eve gelmek istemiyorum. Cünkü geldigimde bana sarilip beni kollarinin altina alacak bir esim yok.
Bunaliyorum, su an bile bogazimda bir yumruk. Coktan gittimde, bu evde kolumdan tutup beni cekecek birini ariyorum sanki. Esimle bitmek bilmeyen tartismalarimiz, farkli kafa yapilarimiz.. Keske diyorum, keske bir dügme olsa bassam, evlilik kararini aldigim o güne dönüp "biz olamayiz" desem. Ama zaman cok acimasiz, gitti mi dönmüyor.
Ben evlenmis ve ayrilmis bayanlardan destek, bilgi, her neyse artik.. neyse benim isime yarayacak olan o yorumlari bekliyorum. Cünkü toplum baskisindan, yalnizlik, ayrilirsam daha mi mutsuz olurumlar, kalsam 5 senede düzelmeyen seyleri nasil düzeltebilirimler, yeniden mutlu olurmuyumlar.. hepsi kafamda kocaman bir soru isareti. 29 yasindayim. Hayatimin baharinda, en mutlu olmam gereken, evliligimin tamta oturmus olmasi gereken yillarindayim. Ama mutsuzum.. Aynaya baktigimda kendime aciyorum. O gülen gözlerim solgun. Gözlerim hep yasli. Bogazimda hep bir yumruk. Nefes alamiyorum.