- 5 Nisan 2020
- 285
- 425
- 32
Selam kizlar,
bu bir iç döküş olacak sanırım. Aslında dert değil gibi ama dert olma yolunda ilerliyor. Uzun süreli ilişkimden bi kac hafta önce ayrildim. Zaten önceden de kafamda bitirmiş gibiydim. Mutluyum, huzurluyum, doğru kararı verdiğimi düşünüyorum. Ama konum bu değil aslında, bilginiz olsun diye genel durumu paylaşayım dedim. Benim bundan yaklasik 1 sene önce bi bey le tanisikligim oldu arkadas vesilesiyle. Cok güzel başlamıştık, kafalar direk uyuştu. Şakalar, kahkalar, mizah anlayışı ayniydi, çok güldük, eğlendik. Tanışma faslimiz bir kac hafta sürdü fakat bende ki hissiyat "işte bu" ydu. Kendisi çok erken evlilik sinyalleri verdi, bu beni rahatsız etmişti fakat cok iyi anlaştığımız için böyle düşünüyor diye tahmin yürüttüm. Çünki benimde baştan beri kanim çok kaynamışti, mizah ve kafa yapısınin uymasi cok önemliydi. Herneyse, belirli sebeplerden dolayi olmadi ve kendisi bitirdi. Ilk defa ret alınca benim de gururuma dokundu (evet cok çocukça biliyorum) ve iyi şekilde ayrilmadik maalesef. Ve maalesef - durumu kabullendigim halde - nadir de olsa aklima gelirdi ve su son zamanda daha da sıklaştı. Tanıştığım bir çok erkek oldu fakat hiç kimseyle onun kadar iyi anlaşamadim, gülemedim, eğlenemedim, kendimi güvende hissedemedim. Sadece bir kac haftayi beraber geçirdik ama ben baya bağlanmıştım ona. Unuttum sandım ama unutamamışim, onu farkediyorum. Keşke kötü ayrilmasaydik, belki ozaman yazmaya yüzüm olurdu. Özür diledim tabii ki, iyi dileklerimi sundum ve birdaha da asla rahatsız etmedim. Fakat ara sıra hele su son günlerde kendi kendime "hadi yaz, bi şansını dene" diyorum, tabii gururum el vermiyor. Sanki baskasiyla bu denli anlasamayacakmisim gibi geliyor, sanki bir firsati kaçırıyormusum gibi. Kendimle çelişki halindeyim resmen, şimdiye kadar herkesi unuttum, bi onu unutamıyorum. Beni anlayan cikar mi? Siz yazar miydiniz yerimde olsaydiniz? Cevaplar için teşekkürler, öpüyorum hepinizi, iyi ki var burasi.
bu bir iç döküş olacak sanırım. Aslında dert değil gibi ama dert olma yolunda ilerliyor. Uzun süreli ilişkimden bi kac hafta önce ayrildim. Zaten önceden de kafamda bitirmiş gibiydim. Mutluyum, huzurluyum, doğru kararı verdiğimi düşünüyorum. Ama konum bu değil aslında, bilginiz olsun diye genel durumu paylaşayım dedim. Benim bundan yaklasik 1 sene önce bi bey le tanisikligim oldu arkadas vesilesiyle. Cok güzel başlamıştık, kafalar direk uyuştu. Şakalar, kahkalar, mizah anlayışı ayniydi, çok güldük, eğlendik. Tanışma faslimiz bir kac hafta sürdü fakat bende ki hissiyat "işte bu" ydu. Kendisi çok erken evlilik sinyalleri verdi, bu beni rahatsız etmişti fakat cok iyi anlaştığımız için böyle düşünüyor diye tahmin yürüttüm. Çünki benimde baştan beri kanim çok kaynamışti, mizah ve kafa yapısınin uymasi cok önemliydi. Herneyse, belirli sebeplerden dolayi olmadi ve kendisi bitirdi. Ilk defa ret alınca benim de gururuma dokundu (evet cok çocukça biliyorum) ve iyi şekilde ayrilmadik maalesef. Ve maalesef - durumu kabullendigim halde - nadir de olsa aklima gelirdi ve su son zamanda daha da sıklaştı. Tanıştığım bir çok erkek oldu fakat hiç kimseyle onun kadar iyi anlaşamadim, gülemedim, eğlenemedim, kendimi güvende hissedemedim. Sadece bir kac haftayi beraber geçirdik ama ben baya bağlanmıştım ona. Unuttum sandım ama unutamamışim, onu farkediyorum. Keşke kötü ayrilmasaydik, belki ozaman yazmaya yüzüm olurdu. Özür diledim tabii ki, iyi dileklerimi sundum ve birdaha da asla rahatsız etmedim. Fakat ara sıra hele su son günlerde kendi kendime "hadi yaz, bi şansını dene" diyorum, tabii gururum el vermiyor. Sanki baskasiyla bu denli anlasamayacakmisim gibi geliyor, sanki bir firsati kaçırıyormusum gibi. Kendimle çelişki halindeyim resmen, şimdiye kadar herkesi unuttum, bi onu unutamıyorum. Beni anlayan cikar mi? Siz yazar miydiniz yerimde olsaydiniz? Cevaplar için teşekkürler, öpüyorum hepinizi, iyi ki var burasi.
Son düzenleme:
