- 7 Aralık 2023
- 109
- 79
- 22
öncelikle merhaba, burada yeniyim. size ailem konusunda biraz içimi dökmek isterim. ilginiz varsa okumanız beni mutlu eder. annemde evlilik sonrası tanılı paranoid şizofren bulunmakta, babamın da narsist olduğunu düşünüyorum. dava kayıtlarında da bunu destekleyen birkaç ifade de var zaten. örneğin annemin çocuğu olmuyor diye babamın anneme şiddet uygulayıp durması, annemi aldattığını küçük bir çocuk olarak benim yakalamam, baskıyla dünyaya gelmem gibi. bir nevi istenmeyen ilk ve tek evlattım o evlilikten. evlendiklerinde ilk 3 yıl mutlularmış ama babannem anneme büyük travmalar yaşatmış, üstüne de babamın annemin üstüne gelmesi şizofrene sebep olmuş. biraz büyüdüğümde babamgil annemden ayırmış beni mahkeme kararı diye. baba tarafım da beni pek sevmezdi, hâlâ daha öyle. maddi manevi destekleri gönülden olmadı, hep zorla ya da gönülsüzce olmuştur. başta babam olmak üzere birisinden olsun düzgün bir destek görmedim/görmüyorum, onlar da beni bana yapılanlardan kaynaklı engelli çocuk olarak gördüler ve benim için geçici yarı engelli raporu aldırtarak maddi açıdan beni kullandılar. bu olaylardan 2 yıl sonra da bu engelli raporum kalktı. şimdi herhangi bir engelim yok şükürler olsun. onlarla da iletişimim yok diyebilirim. ardından ben sınav senemdeyken babam 2.evliliğini yaptı ve hayatım onda da 3 yıl sonra ağır iftiralarla, yalanlarla, hakaretlerle tekrar zehir oldu. bunun yüzünden canımı kurtarmak için polise şikayet etmişliğim de vardır. bu olaydan sonra o şahısla arama ciddi sınırlar koydum, görüşmüyorum. annemin hastalığından dolayı da sağlıklı bir anne kız ilişkim hiç olmadı. elimden geldiğince annemle görüşmeye giderim, ihtiyacı olan bir şey varsa almaya çalışırım ama hastalığı bizim sağlıklı bir ilişki kurmamıza engel olsa da ben onu sever sayarım, yine bakarım. ama çocukluğum, gençliğim, resmen her şeyim baba tarafım tarafından elimden alındı. beni hâlâ aile yakınlarımdan kimse istemiyor, değer vermiyor, saygı görmüyorum, sahip çıkılmak istedim ama kendimden çok şey verdiğim insanlar yani ne teyzem ne kuzenim ne anneannem ne dedem ne de sevgili komşularımız (!) bana sahip çıkıyor. hep insan gibi namusum ve onurumla yaşamak istedim ona da ailemden hemen hemen herkes “hakkın değil, nankör, şımarık” diyip duruyorlar. hepsi beni bir şekilde ezmeye uğraşıyor. bunu üstümde çok fazla hissediyorum. geçmişimi unutamıyorum hâlâ bunları sürekli yaşadığım için. unutmam da mümkün değil. bu yüzden aileme karşı hep çok öfkeli, dengesiz, pısırık birisi oluyorum. elbette gençliğimin verdiği kanımın kaynamasından hatalarım oldu lakin her ne olursa olsun bu kötülükleri hak etmiyorum. 22 yaşındayım, büyükşehirde iyi bir üniversitede okuyorum ama hayata hâlâ geç kalmış hissediyorum, bunların elinden kaçmak istiyorum, kafamda intiharsız çözümler bulmaya çalışıyorum ama sürekli kalbim sıkışıyor, her gece ağlıyorum. ölüm ve intiharı düşünmeden edemiyorum, kafamdan geçenler hiç susmuyor. onların vicdansızlıkları, torun ayrımları, iftiraları, yaptığım işleri inadına görmek istemeyişleri benim hayatımı kararttı ve bunu düzeltebileceğimi de düşünmüyorum açıkçası. ailem daha beni istemeyip saymazken beni başkası nasıl kabul etsin ki? kimse seni kabul etmez bu dünyada. bir başınasın annenle birlikte. annen hariç kimse seni saymıyor, saymak istemiyor kendi menfaatleri uğruna. yaşadıklarım bana maalesef bu zihniyeti öğretti. en yakınlarımın bile isteye canımı yakması beni paramparça ediyor. artık bitkinim, yeniden kalkacak gücüm hiç yok. ne zaman kalkmaya çalışsam ailem, herkes sertçe tokadını attı bana. evlilik çocuk bile düşünmüyorum artık kendi yaralarımı sarmadan fakat bu saatten sonra da yaralarımı sarabileceğimi de sanmıyorum. daha doğmadan ailem tarafından istenmeyen bir evlat olarak yaşıyorum, öyle de ölüp gideceğim. artık dayanamıyorum bu olanlara.
bildiğim ve araştırdığım kadarıyla tek annede şizofreni varsa çocuğa geçme oranı %10 veya çok daha az olabiliyor. hep psikolojik destek almak istedim ama öğrenci olduğum için seans ücretlerini düzenli olarak karşılayabileceğimi düşünmüyorum ki bende de bu yaşadıklarımdan kaynaklı 7-8 yaşlarımdan beri yaşadığım ayrı bir psikolojik problemim var. beni kötü anlamda her tetikleyen durumda vücudumu istemeden kaşıyıp yara açıyorum ve kabuk bağladıktan sonra da onu çekiştiriyorum, bunu durduramıyorum ve o an rahatlamış hissediyorum kendimi. kolumda ellerimin üstünde sırtımda boynumda bacaklarımda bu yaralardan kalan, kolay geçmeyen izler var. basit bir internet araştırmasıyla bunun okb’nin bir alt seviyesi olduğunu öğrendim fakat şizofreniyle doğrudan bir bağlantısı var mı emin de değilim. olur da terapiye gidebilecek gücüm olursa bunu da öğrenebilirim sanırım.
