- 6 Şubat 2017
- 7
- 1
- 1
- 35
- Konu Sahibi melankolikkiz
- #1
O kadar kötüyüm ki umutsuz...Inancim olmasa coktan ölümü tercih ederdim...Yillardr bu depresyon illetinden kurtulamadim ilaclari birakinca tekrarliyor.Bu yaz evlendim ve panik atak gecirdim ilac da kullanmama ragmen surekli fenalasiyorum sanki baska alemde yaşıyor gibiyim kendimi hissetmiyorum...Verimli olamiyorum.Sagolsun esim hep yanimda destek bana.Ben ona yük oldugumu düşünüyorum hep düzelmicem iyi olmicam herkes mutlu yasarken ben bu hastalıkla ugrasicam.Daha yeni evliyim ona da hayati zindan ediyorum.Ben belki hic iyi olmicam dedim istersen ayrilalim dedim benimle yasamk katlanmak zorunda degilsin dedim sen benim kaderimsin ne yssayacaksak beraber yasayalim diyo.Halbuki isimde basariliydim iyiydim simdi insanlarla konusurkn heyecanlaniyorum bayilacak gibi oluyrm bi misafir geliyo yine oyle...Yarin cocugum olsa nasil bakicam ben kendime bile hayrim yok onun hayatina girerek onu da mutsuz ettim hicbirseye yaramayan yasamasi bile gereksiz bi insan oldum ve aklimda sadece gitmek ölmek var cok kotuyum cok