Merhaba arkadaşlar..bu aralar o kadar çok bunalımdayım ki anlatamam..nerden başlasam bilemedim. Küçüklüğümden beri baba sevgisiyle büyümüş biri degilim ne bilim bu yüzden babamı pek sevdiğim söyleyemem. Küçükken bi kaza gecirdim bir gözümü kaybettim bu yüzden o kadar cok hastane dolaştım ki anlatamam sonra ilk okuldan taa universiteye kadar sırf bu yüzden çok alay edildi dalga gecildi bazen sabahlara kadar agladım çok dualar ettim rabbime..bu yüzden ilgiye o kadar ihtiyacım vardı ki ailem özellikle babam pek ilgilenmedi bile ve çok aglıyorum diye sürekli dayak yerdim aslında kızım diye sarılsaydı belki daha iyi olabilirdim ve benim çektiklerimi anlayabilirdi..şimdilerde ise abimin nişanlısı var ve canım kızım demesi neden çok zoruma gidiyor alınıyorum ne bilim kıskanıyorum da keşke bana da öyle davransaydı diyorum..anne sevgisinden çok farklı baba sevgisi onun bir lafı gercekten degerli..çok güzel kız olamadım hep bir aşağılanmayla hayatım gecti kuzenlerim falan çok iyiydiler ama ben çok sessiz içine kapanık odasından çıkmayan biriydim ama hep hayal kuran resimler çizerdim..ve hala ben birşeyleri çok istediğimde babam bana almıyor bu hala zoruma gidiyor..sadece paylaşmak istedim biraz uzun ama olsun okuduğunuz için çok teşekkür ederim..
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
