bunları yazarken aglıyorum çünkü bugün evlilik yıldönümümüz.yani birbirimizin oldugumuz gün...ama ne yazık ki 7 sene mi verdigim insan unutmamış olmasına ragmen ne kutlama,ne bir çiçek ne bir hediye,ne bir yemek ne bir güzel söz hiçbiri yok.eskiden böyle değildi nişanlıyken ben eve gelmeden annemle anlaşır yatagımın üzerine kocaman ayıcıklar koyar içine çikolatalar doldururdu...mektuplar bırakırdı..kutlardı özel günleri birbir.hediyelere boğardı...ve herzaman bana karşı değişmeyecegini aynı kalcagını söylerdi.bende inanırdım
evlendik ilk yılbaşında bir alışveriş bile yapmadan gelmişti oturup normal bi akşam yemegi yedik sonrada birbirimizi...sonra sevgililer günü beni bıraktı ailesinin yanına gitti.yalnızdım ilk senemde.sonra doğum günüm kavga ettik kırılmadık dökülmedik şeyler kalmadı.3 sene boyunca hep aynı..doğum günümde de aynıydı.kavga etmedim ama yapmadıgı şeyler için beni suçladı hep.sen surat yapıyosun sen benle konuşmuyorsun nasıl yapsaydım içimden mi geldi gibi... bugünde evlilk yıldönümümüz ve bildigi halde gitti uzandı...uyudu..tek bir söz bile söylemedi.bana değer vermiyor beni sevmiyor artık ama dün yanıma yaklaşan başkasımıydı...her özel günden önce bana yaklaşıp istedigini aldı...sonrada böyle döndü arkasını bana.işine gelirse der gibi..çok kötüyüm.ben bunları haketmedim..ne yapsam nasıl davransam kestiremez oldum.
karşıma dikip gölgeleniyorum 
