- 31 Ağustos 2019
- 316
- 293
- Konu Sahibi eltimlergeldi35
- #1
Kızlar merhaba, 1 senelik evliyim. Genel olarak gelin kv arasında olan tartışmalardan yaşamadık ne düğünden önce ne de sonra ama tabi o gerginlikle arada bazı atışmalar vs olmuştu, yani sanırım o dönem biraz denendiğimi düşünüyorum ben kayınvalidem tarafından açıkcası ne kadar kaldırırım nerde konuşurum gibisinden. Bende zaten saygısını koruyup lafını esirgemeyen biri olarak çizgimi belli ederek o dönemi atlattım. Tabi yine arada aklıma gelmiyor değil, gerçi daha çok yaşadığımız şeyler değilde 'bize mecbursunuz' tarzı konuşmalarını hala sindiremiyorum. Yine de şuanki duruma yansıtmamaya çalışıyorum hatta deliliğe vurdum en son, he diyorum kendi bildiğimi okuyorum 
zaten onlardan 4 5 saat uzakta bir şehirde görev yapıyor eşim.
Aslında şuanki huysuzluğum eşimin yaz planını kendi kendine memleketime gideceğiz (ailesinin şuan yaşadığı yer değil, yazları gidiyorlar) demesiyle başladı. Normalde sorardı veya bu şekilde yapcaz etcez dediği zaman ben oturur orta yolu bulmaya çalışırdım ve ikimizin de istediği olurdu. Yine aynı şekilde konuşmaya çalıştığımda diretti bu sefer. Beni çocuk kandırır gibi gezmeyle kandırmaya çalıştı.
Kendisine en başında aileleri görmek istiyorsak (iki tarafta aynı şehirde oturuyor) oturdukları şehire gitmemiz gerektiğini, mesela bu yaz benim ailemin yanına gideriz sizinkiler alınır yada tam tersi olur bizimkiler alınır diye herkese eşit davranmamız gerektiğini söylediğimde hak vermişti.
Fakat bu sefer baya bildiğiniz inada bindirdi benim dediğim olacak kafasına girdi diye hissettim hareketlerinden.
Tabi bizim bu tartışmamızın ertesi günü ailesi yanımıza ziyarete gelecekti, zaten kayınvalidemin 'benim dediğim olur, olmazsa trip atarım' politikalarından pek haz etmiyor ve sırf bu yüzden bile arama mesafe koyuyorken oğlu da aynı şeyi yaptı yani. Yine de sakin kaldım, ailesine birşey çaktırmadım. Gerçekten. Sonuçta sorunum eşimle, ailesiyle değil.
Bu sefer en sinir olduğum, hiç bir yeni yada eski evliye sormadığım, özellikle dikkat ettiğim, ama her yakaladıklarında sordukları sorular başladı. Daha 6 saat dolmadan geleli baba ve annesinden (özellikle annesine rahatsız olduğumu belirtmiştim) torun soruları başladı. Ben de şaka yollu düşünmüyorum, bir oğlunuz daha var minvalinde saygılı olarak cevap verdim. Ama gerçekten o kadar bunaldım ki, şu soruyu bana şuan en yakın gördüğüm insan bile yöneltse patlayacak durumdayım. İstemiyorum, anlamak bu kadar zor mu yani. Herkes evlendiği gibi çocuk yapmak zorunda değil. İlla soracaksanız soracağınız kişi bende değilim, kendi oğlunuza sorun. Zaten rahatsız olduğumu biliyorsunuz. Bunu düzgünce söylememiştim gibi hala aynı tavır devam ediyor.
Birde bu yüzden bir daha tartıştık eşimle, bir çok kere çocuk konusu açıldığı ve rahatsız olduğumu bildiği halde şuan düşünmüyoruz daha fazla sormayın demedi, benim dediğimi de sallamıyorlar sanırım ki kaldıkları her gün konu bir şekilde çocuğa geliyor ben artık gerilip konuyu değiştiriyorum veya odadan çıkıyorum. Birde tartışmamızın diğer sebebi benim canım eşim bu seneki ilk iznini onların dönüşünde başlatacak ve onlarla yaşadığı şehire gidecektik ve ben bunu da istemiyordum, en başından söylemiştim. Bu durumlardan da iyice gerilince tabi şu gideceğim 1 hafta cehennem hayatı gibi geliyor şuan bana.
Ya gerçekten dışarıdan bakıyorum, büyütülecek şey değil gibi gözüküyor detayları düşünmeden ama içinde yaşayan bi insan olarak gerçekten sıkıldım. Her insan eksiklikleri var, ben patavatsız olabiliyorum mesela bazen ama özellikle onun ailesinin yanında uslubuma dikkat ediyorum yanlış anlaşılmamak için ama daha sayamadığım bir sürü hadsizlik daha takıldı gözüme bana karşı, benim evime karşı olan. Ölçülü olarak tepki verilmesi gereken yerde verdim ama ben bu kadar özveriliyken karşımdaki insanların böyle davranması canımı sıkıyor.
Eşim de sağolsun ailesinin burada kaldığı son bir buçuk gün evde olacak. Nöbetleri çakıştı, ayarlayabilirdi ama ayarlamadı. Ben idare etmeye çalıştıkça tek kaldıkça gerildim, şuanda saçma sapan bişeyden bile tartışıyoruz telefonda. Resmen sinirimi çıkartıyorum adamdan, farkındayım. Ama bu duruma gelmemin bir sebebi de eşimin bana olan dayatmaları. Hayır ona da diyorum benim babam annemle aynı evde 9 - 10 gün kalsan rahat edemezsin sende diyorum, kabul ediyor ama neden böyle yapıyor anlamadım.
Depresyona mı giriyorum bilmiyorum, ama gerçekten daha 2 3 gün oldu ve ben aşırı bunaldım. Bu yüzden kimseyle çok görüşmek istemiyorum, özellikle belirli kişilerle. Hadsiz davranan kendi tarafımdan yakın akrabalarımla, ablamla dahi ölçülü görüşüyorum.
Bu da böyle bir iç dökmeyi kızlar, okuyabilen olursa hakkını helal etsin. Uzun oldu farkındayım ama sinirlerim aşırı gerildi gerçekten. Bu izin dönemi bi bitsin kırgınlık olmadan daha başka birşey istemiyorum...
zaten onlardan 4 5 saat uzakta bir şehirde görev yapıyor eşim. Aslında şuanki huysuzluğum eşimin yaz planını kendi kendine memleketime gideceğiz (ailesinin şuan yaşadığı yer değil, yazları gidiyorlar) demesiyle başladı. Normalde sorardı veya bu şekilde yapcaz etcez dediği zaman ben oturur orta yolu bulmaya çalışırdım ve ikimizin de istediği olurdu. Yine aynı şekilde konuşmaya çalıştığımda diretti bu sefer. Beni çocuk kandırır gibi gezmeyle kandırmaya çalıştı.
Kendisine en başında aileleri görmek istiyorsak (iki tarafta aynı şehirde oturuyor) oturdukları şehire gitmemiz gerektiğini, mesela bu yaz benim ailemin yanına gideriz sizinkiler alınır yada tam tersi olur bizimkiler alınır diye herkese eşit davranmamız gerektiğini söylediğimde hak vermişti.
Fakat bu sefer baya bildiğiniz inada bindirdi benim dediğim olacak kafasına girdi diye hissettim hareketlerinden.
Tabi bizim bu tartışmamızın ertesi günü ailesi yanımıza ziyarete gelecekti, zaten kayınvalidemin 'benim dediğim olur, olmazsa trip atarım' politikalarından pek haz etmiyor ve sırf bu yüzden bile arama mesafe koyuyorken oğlu da aynı şeyi yaptı yani. Yine de sakin kaldım, ailesine birşey çaktırmadım. Gerçekten. Sonuçta sorunum eşimle, ailesiyle değil.
Bu sefer en sinir olduğum, hiç bir yeni yada eski evliye sormadığım, özellikle dikkat ettiğim, ama her yakaladıklarında sordukları sorular başladı. Daha 6 saat dolmadan geleli baba ve annesinden (özellikle annesine rahatsız olduğumu belirtmiştim) torun soruları başladı. Ben de şaka yollu düşünmüyorum, bir oğlunuz daha var minvalinde saygılı olarak cevap verdim. Ama gerçekten o kadar bunaldım ki, şu soruyu bana şuan en yakın gördüğüm insan bile yöneltse patlayacak durumdayım. İstemiyorum, anlamak bu kadar zor mu yani. Herkes evlendiği gibi çocuk yapmak zorunda değil. İlla soracaksanız soracağınız kişi bende değilim, kendi oğlunuza sorun. Zaten rahatsız olduğumu biliyorsunuz. Bunu düzgünce söylememiştim gibi hala aynı tavır devam ediyor.
Birde bu yüzden bir daha tartıştık eşimle, bir çok kere çocuk konusu açıldığı ve rahatsız olduğumu bildiği halde şuan düşünmüyoruz daha fazla sormayın demedi, benim dediğimi de sallamıyorlar sanırım ki kaldıkları her gün konu bir şekilde çocuğa geliyor ben artık gerilip konuyu değiştiriyorum veya odadan çıkıyorum. Birde tartışmamızın diğer sebebi benim canım eşim bu seneki ilk iznini onların dönüşünde başlatacak ve onlarla yaşadığı şehire gidecektik ve ben bunu da istemiyordum, en başından söylemiştim. Bu durumlardan da iyice gerilince tabi şu gideceğim 1 hafta cehennem hayatı gibi geliyor şuan bana.
Ya gerçekten dışarıdan bakıyorum, büyütülecek şey değil gibi gözüküyor detayları düşünmeden ama içinde yaşayan bi insan olarak gerçekten sıkıldım. Her insan eksiklikleri var, ben patavatsız olabiliyorum mesela bazen ama özellikle onun ailesinin yanında uslubuma dikkat ediyorum yanlış anlaşılmamak için ama daha sayamadığım bir sürü hadsizlik daha takıldı gözüme bana karşı, benim evime karşı olan. Ölçülü olarak tepki verilmesi gereken yerde verdim ama ben bu kadar özveriliyken karşımdaki insanların böyle davranması canımı sıkıyor.
Eşim de sağolsun ailesinin burada kaldığı son bir buçuk gün evde olacak. Nöbetleri çakıştı, ayarlayabilirdi ama ayarlamadı. Ben idare etmeye çalıştıkça tek kaldıkça gerildim, şuanda saçma sapan bişeyden bile tartışıyoruz telefonda. Resmen sinirimi çıkartıyorum adamdan, farkındayım. Ama bu duruma gelmemin bir sebebi de eşimin bana olan dayatmaları. Hayır ona da diyorum benim babam annemle aynı evde 9 - 10 gün kalsan rahat edemezsin sende diyorum, kabul ediyor ama neden böyle yapıyor anlamadım.
Depresyona mı giriyorum bilmiyorum, ama gerçekten daha 2 3 gün oldu ve ben aşırı bunaldım. Bu yüzden kimseyle çok görüşmek istemiyorum, özellikle belirli kişilerle. Hadsiz davranan kendi tarafımdan yakın akrabalarımla, ablamla dahi ölçülü görüşüyorum.
Bu da böyle bir iç dökmeyi kızlar, okuyabilen olursa hakkını helal etsin. Uzun oldu farkındayım ama sinirlerim aşırı gerildi gerçekten. Bu izin dönemi bi bitsin kırgınlık olmadan daha başka birşey istemiyorum...
. Onlar torun istiyor diye yapılmaz çocuk, söylenip dursunlar siz net olunca nihayetinde susacaklar. Siz kavga etmeyin illa edilecekse eşiniz etsin.
