O kadar kötüyümki ben bugün bugün aslında anladımki olan hiçbirşeyden kaçmamak gerekmiş sevdiğim adam evlenmişti evlendikten sonra hep karşilaşmamak için yüzünü asla görmemek için kaçtım hep aylarca kaçtım kendi içimde defalarca sorguladım öldüm öldüm dirildim sanki. ilk defa bugün kaçmadım kaçmadım derken onu göreyim diye bi çaba sarfetmedim sadece aynı yerde yer almak zorunda kaldık sabit kaldım kaçmaktan yoroldum çünkü direkt gözüme çarpan parmağindaki o kocaman alyansti sanki yeniden darmaduman oldum yek bildiğim içim çok acıyor arkadaşlarıyla dakikalarca kahkaha attılar peki ben kendime bakıyorum sıfıra sıfır elde var sıfır olan bana oldu yine başkasıyla madem evlencekti niye bana umut verdi giden gitti beni sevmedi evet bunları düşünmek bana hiçbirsey katmiyor aksine daha berbat oluyorum bu acı geçmiyor ya bide dibimde dibimde kahkahalarla gezmesi daha aci bana herkes elbetteki her görüştüğüyle evlenmez mevzu bu değil ki içimde geçmeyen bana aniden ben evlendim demesiydi atlatamıyorum bu şoku bu kadar kötü insanlarin mutlu olmasini anlamiyorum artık bi iç dökmesiydi işte karışık yazdiysam kusura bakmayın