Problemsiz insan yok
Söyle aciklayayim, iki dünya tatlisi cocugum var, beni seven bir esim var. Hersey yolunda, günlük dertler disinda hersey yolunda ama ben de istedigi gibi okulunu okuyan, bu dogrultuda iyi bir ise giren, geceleri uykusunu alabilen, anne babasinin kanatlari altinda cok rahat yasayan görümceme özeniyorum.
Ben kariyer yapamadim o yapiyor mesela ya, cok sey kacirmisim dedirttiriyor bana. Acaba evlenmeseydim de iyi kazancim olan bir ise girseydim daha mi mutlu olacaktim diyorum.
Üzülüyorum, cünkü beni onunla kiyaslayip okudugum okula kadar beyenmiyordu esimin ailesi.
Benim maddi imkanim yoktu ilerlemek icin. Alt yapim iyi degildi, uluslararasi aranan bir calisan olamayacagim cok kesindi. Bu kiyas beni üzüyor, cok gereksiz ama bazen insanin kalbi kiriliyor.
Esim asla bunlari takmaz, benden baskasini görmez gözü, ki cok becerikliyim, cok iyi bir anneyim, egitimim var, kariyer yapmadim, ise girmedim, bunlarin yerine cocuklarimi büyütüyorum. Onlar büyüyünce kaldigim yerden mümkün olan bir sekilde deavm edecegim.
Ama daha gecen gün icim burkuldu, cünkü ben yillardir uyumuyorum, bebek büyütmek kolay mi? Ne cok hastalandim, tükendim. Kayinvalidem bana elini uzatip destek olmadi, tabiki de kizina yemek pisirecek. Ama zoruma giden ben de onun yasindaydim bunlari yasarken bana zalim davranan kendisi mi, yoksa hayat mi, yoksa benim tercihlerim mi?
Sürekli gözümün önünde, bana onu övüyorlar, benim o yasta kucagimda bebegim vardi, üniversiteyi okurken kücücük odalarda arkadaslarimla kaldim bircok insan gibi, altimda marka bir arabam ve maddi güvencem yoktu.
Iste beni de böyle esitsizlikte karsilastiran bir ailenin icerisindeyim. Karsilastirma derken öyle lafla degil, hissettirerek. Hicbir zaman cevap hakki dogmayan etkilesimlerden ibaret hepsi. Öncesinde cok lafli tartismalar oluyordu. Lakin önemi yok.
Uzun lafin kisasi kariyer yapan arkadaslara özenirim ara ara, eger duygusal bir animdaysam.
Cok sükür herseye, güzel bir aile kurdum, yillardir ellerimizle büyüttük bu hale getirdik.
Hala gencim, evlatlarim paha bicilemez, esim ise arkadasim, sevgilim, yardimcim, herseyim.
Sence ne önemli, insan ister istemez bu duygulara kapiliyor.
Sence ne düsünmem gerekir? Gözümün önünde böyle bir örnek varken görmemem, hissetmemem mümkün mü?
Herseyi gectim uyuyor. Yillar oldu temiz bir uyku uyumadim, heryerim agri icinde. Kayinvalidemle, görümcemin asiri rahatligini görüyorum, Bana ugradiklarinda bile ben is yaparken onlar yorulur yatar, dinlenir.
Bana destek olmamalari bir suc degil, ama canimi yakiyor, cünkü onlardan baska kimsem yok yasadigim yerde.
Neyse ne cok yazdim. Birden dert döktüm.
Yalnizlik da can yakiyor, bu anlattiklarim da.
Ailem var ellerimde nasirlarla büyüttügüm , öyle güzeller ki benim olduna sükrediyorum.