aslında 5 çocuklu bi ailenin 3 çocuguyum ama evlatlık olarak halamlara verilmişim hiç bir zaman ilgisiz ve sevgiziz oldugumu söyleyemem annem ve babam beni herşeyden daha çok sevdiler ve bu sevgiyle büyüttüler 15 yaşımdaydım herşeyi ögrendigimde dünyam başıma yıkıldı sanki herşeye olan inancımı yitirdim ve bambaşka biri oldum herşey kafamda karma karışıktı
kim kimdi ? ben kimdim ? herşey bir soruydu kafamda içime gömüldüm sadece o ilk anki şokla agladım avazım çıktıgı kadar YALANNNNNN diye bildim okadar istedim ki yalan oldugunu söylemelerini ama maalesef doğruydu
çok canım yandı çok üzüldüm ama hep içime attım hiç birine canını yakacak bir şey sormadım söylemedim
ve en kötüsü Annemle bir kez olsun bile oturup konuşamadım neden niçin sorularını soramadım ve hala ona ANNE diyemedim bunu çok istiyorum ama söyleyemiyorum çünki boğazıma bişey düğümleniyor sanki bu konuda kimsdeyle fazla konuşamam çinki daha iki kelime etmeden muslukları açmış olurum konu benim hıçkırıklerımla kapanır şu an yazarken bile inannın boğazım yanıyor
çok isterdim ona anne demeyi sarılmayı benden küçük olan kardeşim gibi ona şımarmayı ama yapamıyorum hep bişey durduruyor
hep bi yanım eksik beni büyüten annemlede aramızda sorunlar var aslında nedeni yok ama hiç anlaşamıyorz ayrılamıyorum da heen at katımda oturuyor her gün görüşüyoruz qama o eski sıcaklık yok olmuyor olamıyor nedeni belkide benim bilmiyorum etrafıma şeffaf ama yıkılmaz bi duvar ördüm sanki hep mesafeli ve gardını almış şekilde bekliyorum ama o duvarın arkasında aslında kırılgan savunmasız küçücük bi kız çocugu saçlarıonın okşanmasını bekliyor