Hırsımı çocuklardan çıkardım.
Köpekçilik oynuyorlarmış, birinin elinde ip, öbürü yerde ipi tutarak emekliyor.
‘Kalk ayağa, kimsenin önünde ne olursa olsun eğilemeyeceksin, sana ne derlerse desinler böyle muameleyi kabul etmeyeceksin.
Denklik olmayan oyun, oyun olamaz.
Çocukken oyunla başlar itaat, büyüyünce biat.
Asla ama asla ne bize ne abine ne arkadaşına bu hayatta kimseye hele gücü olana kendin olduğun için ezilmeyecek, yaptığımız her şeyi sorgulayacak ve sana uymayanı kabul etmeyeceksin. Kendin gibi olmayanın hakkını savunacak birini oyunda köpek yaptıklarında ilk sen bağıracaksın haksızlık diye’ gibi nice cümlelerle kendine getirdim.
Sonra niye bu çocuklar böyle, el yıka dediğimde kamyon gibi cevap veriyorlar diye soruyorum ki, tüm gerginliği verdiğim mesajlarla onlardan çıkarıyormuşum meğer
Bitsin artık şu süreç de çocukları rahat bırakayım ya.