Büyük bir yıkım...
Düşünsenize sabah babanızı son kez gördüğünüzü bilmeden belkide ona sarılıyorsunuz,belki bir harçlık alıyorsunuz yada kızım üstüne kazağını giy üşütme falan diyor.Daha önceleri var...beraber yenilen yemekler,okula gelen gurur duyduğunuz bir baba,annenin diğer yarısı....ve kelimelere sığmayan onca şey,baba...
Akşam ölüm haberini alıyorsunuz,şehit olmuş,sebebi,amacı ne aslında hiçkimsenin bilmediği bir teröre kurban oluyor,niye?İşte ben hep bu niye ,neden kısmına takılı kalıyorum,neden,niçin,sebep?Şimdi camdan dışarıya bakıyorum,karşımda dağlar,yan tarafta boş arazi var,diyorum ki kendi kendime nereye sığmadık?
Kusura bakmayın belki biraz fazla dramatize ediyorum yada çok duygusalım bilemiyorum.Herşey gözümün önünde,betimliyorum.Ölüm bu ölüm,dönüşü yok işte.O çocukların kalbindeki acı sonsuza dek sürecek,o baba bir daha o kapıyı çalamayacak ve o çocuklar bir daha o kapıyı babalarına açamayacak,bir tabak masada hep eksik olacak.Neden?
O çocuklar,o eş hep babalarıyla gurur duyacak.Başları sağ olsun,başımız sağ olsun...