Anne babanızın yüzüne bakan o sapıktan nasıl korudu aileniz sizi peki? Koruyabildi mi? 8 yaşında potansiyel sapık kim anlayamazsınız ama teşebbüsünde neler olacağı size anlatılırsa farkedilir ve tepki verirsiniz. Bende 8 yaşında tacize uğradım, hala ailem bilmez.
Ne yaparsak yapalım, topluluğun geneli yapıyorken o çocuğa “sen yapamazsın, şunlar olabilir” demek boşa. Ben tacize uğradığımı söylememiştim, çünkü; suçlanırdım. Kısıtlanırdım. Benim oyunum engellenirdi. Tacizci değil, ben daha çok kontrol altında tutulurdum. Bu tip kısıtlamalar çocukları yalana teşvik ediyor. Çocuk her talebinde “şu olabilir, bu olabilir” diye seçenekler sıralanıyor. Ama çocuğun imrenmesi geçmiyor.
Anne olarak önlemi kalabalık grupla göndermekte ve kendi bina dışına yollamamakta buluyorum ben. Açar kapınızı dinlersiniz. Çevre olarak önlemi de kapıya asmakta, yalnız gördüğüm çocuğu mümkünse tembihlemekte buluyorum.
En sinir olduğum şeyde “şunu yapanlar anne mi, bunu yapanların çocuklarına şöyle yazık böyle yazık” Başkalarını eleştirmeye bayılıyoruz. Ne oluyor böyle yazınca kapımıza gelen ailelerin anneleri mi görüyor? Aa göndermeyeyim mi diyor? Herkes üstüne düşen görevi yerine getirsin. Çocukları çok düşünüyorsak bizim binamıza geldiklerinde açıp kapıyı gidene kadar dinleyelim. Bana boş konuşma geliyor bunlar.