Iyi aksamlar herkese. Cocuklugumdan beri yabanci ortamlarda kendimi rahat hissetmezdim, yasitlarimdan olgun ve dusunceliydim. Yakin cevremin yaninda ise kendimi daha rahat hissederdim. Gevezelik yaptigim, eglenip guldugum anlarim cok oldu. Ergenlik donemini cok stresli gecirdim. 20li yaslarin basinda bir depresyon yasadim. Sanki bu depresyondan sonra icime kapandim. Bir is gorusmesinde cok sessiz oldugum soylendi. Baska bir zamanda cok yakin arkadasim beni olaylara tepkisiz kaldigim fikrimi soylemedigim icin beni elestirdi. O an beynimden vurulmusa dondum bu soylediklerine bile tepki veremedim. En son uzakta olan akrabalarimi gormeye gittim 7-8 kisi disari ciktik. Bir kac senede bir gorustugum insanlardi hepsi. Amcam konusurken gozlerine bakamadim, 3-4 saniye sonra baska yerlere bakma ihtiyaci hissettim. Vucudum kasildi, sohbete dahil olmak icin kendimi zorladim, bir kac sey soyledim ama olmadi. Amcam herkesin yaninda nereye daliyorsun sen oyle, birsey anlatiyorum gozlerin baska yere daliyor, cik kabugundan dedi. O an yine birsey diyemedim sadece soylediklerini dusunuyordum dedim. Bana kufur etseydi bundan iyiydi gercekten. Oyle utandim ki anlatamam. Bu ve buna benzer bir cok yorumla karsilastim. Insanlarin benimle ilgili yorum yapmasina dayanamiyorum. Ne yapacagimi diyecegimi bilmiyorum. Bu durumu yasayan var mi? Sizce bu benim kisiligim mi? Depresyonun mu etkisi? Yoksa sosyal ansiyete falan mi?