Israfil sur borusunu üflüyor sanmıştım, kulağımda öyle bir gürültü
Yer ayaklarımın altından kaydı, taş taş üstünde kalmayacak sandım keşke kalmayaydı-
Tek kişilik kıyametti; tek kişi kaldım.
Kan bürüyor gözünü; ölüm diliyorsun. Yüreğin yüreğime ihanet etti, öl! diyorsun. Ne öldürüyorsun, ne ölüyorsun; sadece kendi ömründen yiyorsun
Öfke dinince, hüzün başlıyor
Gözyaşın paramparcça yüreğe akamıyor
Canın acıyor ve hiç bitmeyecek sanıyorsun. Bu acıyla tükeneyim diyorsun, tükenmiyorsun.
Aklin, vicdanin ve yüreğinle aklayamıyorsun; bembeyaz sayfanda simsiyah bir leke bırakıyor
Sonra ne oluyorsa, birden bire oluyor; kaskatı kesiliyorsun. Tepkilerin azalıyor, hissiyatın zayıflıyor
Soyutluyorsun kendini yaşananlardan, kendi içine dönüyorsun; setini çekiyor, barikatını kuruyorsun.
Sonra
Sonra hiç tanımadığın bir sen kalıyor senden geriye
Usanıyorsun
Kendinden yoruluyorsun