Uzaktan sevmekti bizimkisi. Birimiz kafeste, birimiz son nefesteydi sanki. Yaklaşamamak. Yaklaştığında dokunamamak, dokunsan bile yanına alamamak. Bizimkisi aşkın duran haliydi.
Bir zamanlar kendimi Bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım. Kaç metredir benim yokluğum? Benden daha çok var sanmıştım. Benim yokluğumdan dünyaya Bir elbise çıkar sanmıştım. Dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan Sonunda ben de alıştım. Ah…dedim sonra, Ah!
…
Bir zamanlar meydan okumak isterdim. Kaç meydanını okudum da bu hayatın. Yalnızca iki harfini öğrendim:
A
H!
İlişkinin başında ” dünyamı değiştirdin ” diyen kişi, sonunda mutlaka “biz ayrı dünyaların insanlarıyız ” diyecektir… İnsanın dünyasını değiştirecek tek kişi,” Kendisidir ” …