bugün 150. günümüz...
alışmak diye bir şey yok!!! 150 gün boyunca, tek bir gün bile onun yokluğuna alıştığımı hissetmedim. abartmıyorum, o gittiğinden bu yana deliksiz uykum olmadı tek bir gece bile. her geçen gün daha çok özledim. her geçen gün daha yakıcı ve can acıtıcı bir özlem haline geldi yaşadığımız ve hala da sürüyor bu şekilde. şafak 130 iken de "daha çok var" diyordum, şimdi de... şu önümüzdeki 9 günün gözümde nasıl büyüdüğünü anlatamam. onun yokluğunda hissettiklerimi, yaşadığım sıkıntıları teker teker ifade edebilmem mümkün değil.
ilk günler yetiyordu telefonda 5 dakika sesini duymak. sonraları şikayetçi oldum sevdiğim adamı kamera karşısında görüp de ona dokunamadığım için. şu aralar nefret ediyorum telefondan da, msnden de... dokunmak istiyorum, kokusunu hissetmek istiyorum, sesiyle yetinmek zor geliyor.
çok şükür ki, çoğu gitti azı kaldı. biliyorum, onu gördüğüm anda, ona sarıldığım dakikada bütün yaşadığımız sıkıntılar silinip gidecek, hepsi geçmişte bir hatıra olarak kalacak. yeter ki sağ salim gelsin yanıma, bir daha ayrılık olmasın...
kısacası hayatıma ara verdim o gittiğinden beri. 159 günlük bir ara... o gelince kaldığımız yerden devam edeceğiz.
belki de askerliğin tek iyi tarafı... onu ne kadar fazla özleyebileceğimi anladım. daha önce hayatımda hiç kimseyi bu denli özlememiştim. ne anne baba ne kardeş ne de arkadaş... sevgilinin yeri apayrı...
klava:
