Ayşe Pehlivan çocukluğunda ‘’Ne olacaksın’’ diye soranlara ‘’Anne olacağım!’’diye cevap verir. Çocuk sevgisi had safhadadır. Evlendikten bir süre sonra kansere yakalanır. Uzun süren kanser tedavisinin ardından çocuk sahibi olmaya hazırlanırken doktorlardan asla anne olamayacağı haberini alır. Yıkılır demek duygularının yanında çok hafif kalır. Yaşamak için yegane amacı elinden alınmıştır sanki; ama dedik ya Allah dilemezse sahip olunamaz.
Hayalinde yıllarca bir kız çocuğu annesi olacağını kurmuştur. Kızının adı Mihrimah olacaktır.( ay ve güneş) Onunla bütün zamanını geçirecek, ninniler söyleyerek uyutacak, büyüyünce oyunlar oynayacak, gezdirecek, sinemaya , parka, alışverişe götürecek…Asla yorgunluk ve uykusuzluktan şikayet etmeyecek… Onu öyle çok sevecektir ki … Hayatının en büyük boşluğu dolacak, en büyük amacına ulaşacaktır.
Mihrimah gelmez. Asla da gelmeyecek. Ayşe Pehlivan’a göre onun gelmemesi, onu sevmesine engel olamaz. Kızı uzaktaysa, ona hasretse, o da hasretini mektuplara, şiirlere döker...
YOKSUN MİHRİMAH
Annenin gözyaşları aktı be kızım
Gözyaşına yalnız annen baktı be kızım
Annen gönlüne seni kattı be kızım
Yol çok mu ırak yoksun Mihrimah?
Bu bir sevda canım seviyorum ben seni
Kötü bir hastalık sensiz bıraktı beni
Sensizlik derinden yaktı sinemi,
Akşam oldu yine yoksun Mihrimah.
Çiçekler açıyor şenlik var yine
Kuşlar seviniyor yaz gelişine
Akıl erdiremedim ben birçok işe
İlkbahar geldi bak, yoksun Mihrimah.
Minik elini tutup dolaşamadım,
Çok istedim sana kavuşamadım,
Sen yoksun, benimle buluşamadım,
Gelenlerin arasında yoksun Mihrimah.
Mektuplar geliyor teselli diye
Bazıları diyor:’’ Bu sevda niye?’’
Sevemem mi seni doğmadın diye?
Özlemin var ama yoksun Mihrimah.
Ben var ettim seni hayallerimle
Anlam kattın yaşama gerçek sevginle
Bir de eşlik etsen sen nefesinle
Hayalde kaldın bak, yoksun Mihrimah.
Hayalinde yıllarca bir kız çocuğu annesi olacağını kurmuştur. Kızının adı Mihrimah olacaktır.( ay ve güneş) Onunla bütün zamanını geçirecek, ninniler söyleyerek uyutacak, büyüyünce oyunlar oynayacak, gezdirecek, sinemaya , parka, alışverişe götürecek…Asla yorgunluk ve uykusuzluktan şikayet etmeyecek… Onu öyle çok sevecektir ki … Hayatının en büyük boşluğu dolacak, en büyük amacına ulaşacaktır.
Mihrimah gelmez. Asla da gelmeyecek. Ayşe Pehlivan’a göre onun gelmemesi, onu sevmesine engel olamaz. Kızı uzaktaysa, ona hasretse, o da hasretini mektuplara, şiirlere döker...
YOKSUN MİHRİMAH
Annenin gözyaşları aktı be kızım
Gözyaşına yalnız annen baktı be kızım
Annen gönlüne seni kattı be kızım
Yol çok mu ırak yoksun Mihrimah?
Bu bir sevda canım seviyorum ben seni
Kötü bir hastalık sensiz bıraktı beni
Sensizlik derinden yaktı sinemi,
Akşam oldu yine yoksun Mihrimah.
Çiçekler açıyor şenlik var yine
Kuşlar seviniyor yaz gelişine
Akıl erdiremedim ben birçok işe
İlkbahar geldi bak, yoksun Mihrimah.
Minik elini tutup dolaşamadım,
Çok istedim sana kavuşamadım,
Sen yoksun, benimle buluşamadım,
Gelenlerin arasında yoksun Mihrimah.
Mektuplar geliyor teselli diye
Bazıları diyor:’’ Bu sevda niye?’’
Sevemem mi seni doğmadın diye?
Özlemin var ama yoksun Mihrimah.
Ben var ettim seni hayallerimle
Anlam kattın yaşama gerçek sevginle
Bir de eşlik etsen sen nefesinle
Hayalde kaldın bak, yoksun Mihrimah.
