- 25 Haziran 2015
- 966
- 1.322
- 113
Kızlar böyle bir konu neden açıyorum, sizden ne istiyorum ben de bilmiyorum. Az önce not defterimi karıştırırken nişanlılık dönemimden bir haftanın planını buldum. 2 yerde öğretmenlik yapıp bir de kursa vs giden birinin programını düşünün. Belki tanıyan vardır ben başka şehre gelin geldim. 3 aylık evliyim. Hüzünlendim biraz. Düşünmeme engel olamadım.
Bu kadar yoğunluktan sonra hiçliğin tam ortasındayım. Yo, şikayetçi değilim. Belki üzgün bile değilim. Çözemiyorum. Sadece mahzunum. Arkadaşlarım benden ayrıldığı için. Hayır, ben onlara ayrılmadım. Uzaklık dostluklara zeval vermez ki. Kim var? Kim Kaldı? Ne kadar önemlilerdi ve şimdi nerdeler? Ordaki zamanımı harcamaya, gittiğimde her gün Program yapmaya değerler mi peki? Yanımdan ayrılmayan kim? Dostumsun zırvalıklarına girmeyip, anlat bana, yalnız yaşama diyen kim? Peki doğum günümü bile hatırlamayanlar? İşte bu gerçekten canımı yaktı. Gözden Irak olanın gönülden de Irak olduğunu gördüm. Kimseye bir şey demem, çünkü hakkım yok. Ben onları çok iyi anlıyorum. Arkadaşlarımı ailemden önceye koymuştum, yanılmışım işte. Fazla hayalkırıklığına uğramadım ama, bunun için şükrediyorum. İnsan az çok hazırlıyor kendini çünkü. Kolay mı hayatının tamamen değişmesi? Ve Rabbim bana çok güzel bir Dost nasib eyledi. Buna da şükrediyorum. Çok güzel bir eş. Sevgi dolu. Belki buraya bir görev için geldim, belki de kendi imtihanım. İnsan neyi anlayabiliyor ki zaten. Ama manevi yönden beslenmeden bir şeyler başarmaya çalışmak çok zormuş. Peki sevgili bdv, şimdi ne yapmalı? Gurbetten ve evlilikten anlamayan, empati kurmaya bile çalışmayan sevdiklerimi mi suçlamalı? Yoksa hatayı farketmeden onları uzaklaştıran kendimde mi aramalı? Nasıl devam etmeli? Dengeyi nasıl kurmalı? Kafamda deli sorular:))
Bu kadar yoğunluktan sonra hiçliğin tam ortasındayım. Yo, şikayetçi değilim. Belki üzgün bile değilim. Çözemiyorum. Sadece mahzunum. Arkadaşlarım benden ayrıldığı için. Hayır, ben onlara ayrılmadım. Uzaklık dostluklara zeval vermez ki. Kim var? Kim Kaldı? Ne kadar önemlilerdi ve şimdi nerdeler? Ordaki zamanımı harcamaya, gittiğimde her gün Program yapmaya değerler mi peki? Yanımdan ayrılmayan kim? Dostumsun zırvalıklarına girmeyip, anlat bana, yalnız yaşama diyen kim? Peki doğum günümü bile hatırlamayanlar? İşte bu gerçekten canımı yaktı. Gözden Irak olanın gönülden de Irak olduğunu gördüm. Kimseye bir şey demem, çünkü hakkım yok. Ben onları çok iyi anlıyorum. Arkadaşlarımı ailemden önceye koymuştum, yanılmışım işte. Fazla hayalkırıklığına uğramadım ama, bunun için şükrediyorum. İnsan az çok hazırlıyor kendini çünkü. Kolay mı hayatının tamamen değişmesi? Ve Rabbim bana çok güzel bir Dost nasib eyledi. Buna da şükrediyorum. Çok güzel bir eş. Sevgi dolu. Belki buraya bir görev için geldim, belki de kendi imtihanım. İnsan neyi anlayabiliyor ki zaten. Ama manevi yönden beslenmeden bir şeyler başarmaya çalışmak çok zormuş. Peki sevgili bdv, şimdi ne yapmalı? Gurbetten ve evlilikten anlamayan, empati kurmaya bile çalışmayan sevdiklerimi mi suçlamalı? Yoksa hatayı farketmeden onları uzaklaştıran kendimde mi aramalı? Nasıl devam etmeli? Dengeyi nasıl kurmalı? Kafamda deli sorular:))
sadece orda olsaydım böyle olmazdı sanki. 
facebokum da yok, ben de bu şekilde öğrendim kimsenin aklında tutmadığını.. ya da akılda tutulacak onca şeyin arasında böyle şeylerin önemsiz kaldığını... 
maşallah. doğru diyorsunuz. o kadar şükrediyorum kii yuvamda huzur var. ya sevdiğim insan değişseydi evlendikten sonra, ya pişman olsaydım. burda neler okuyoruz. 
arada melankoli geliyor yukarda da yazıldığı gibi, insan bekliyor demek ki. ama ben adım atmadım galiba şimdi farkediyorum da. artık evlisin vs çekiniyoruz da dediler ama 1-2 olur mu canım demekten ileri gitmemiştim. teşekkür ederim yazınız için
