- 29 Eylül 2017
- 785
- 1.520
- 43
- Konu Sahibi Delibirhukukcu
- #21
Evet bende böyle düşünüyorum gerçekten. Yani iki sene oldu insan hiç mi tanışmaya çalışmaz hiç olmadı aramaz. Bir kere sevgilim şey dedi aslında "uygun bir zaman dilimi olsaydı ve tanışsaydınız güzel olurdu dedi. Dışarıda bir kahve icerdiniz annemle dedi. Ve orda çok garip bir şekilde şu cümleyi kurdu "Gerçi benim için zor bir olay. Senin yanına mı oturucam yoksa annemin yanına mı bilemedim" dedi. Ve şok oldum resmen. Bu ne kadar saçma bir düşünce biçimi. Ben de bozulduğumu çok çaktırmamaya çalıştım çünkü sinirlerimi belli edersem kontrol edemeyen biri oluyorum. Bende dedim ki "benim yanıma oturman gerek ama annen bunu sorun edecekse onun yanına da oturabilirsin" dedim. Hemen çevirdi yok annem niye sorun etsin neyse ben masanın yan kısmına otururum dedi mesela.
Sanki annesi onu bu konularda biraz garip yetiştirmiş gibi hissediyorum. Annesi böyle şeyleri kıskanacak biri bence..
Annesi beni biliyor buna eminim sakladığı yok bu durumu. Ama dikkatimi şu çekiyor ben bu çocuğa mesela bir hediye alsam en ufak gidip annesine söylüyor bir fedakarlık yapsam annesine anlatıyor. Bir gün dedim ki "neden benim seninle ilgili yaptığım şeyleri annene anlatıyosun bizim aramızda kalmalı" dedim. O da dedi ki ben anneme bunları anlatsam ne güzel işte oğluma değer veriyor diye düşünüp seni daha çok sever falan dedi. Ama bence durum hiç böyle değil. Gizli bir ataerkillik var. Sanki "bu kız benim için yanıp tutuşuyor ipler bende" enerjisi vermek istiyor annesine. Çünkü annesi onu böyle yetiştirmiş bence
Şimdi bunları okuyunca, zorlamamanız gerektiğini düşünüyorum. İş söz nişan boyutuna gelmeden kimse sizinle tanışmak zorunda değil. Ama tanışınca senin yanına otursam annem sorun yapar diyen bir erkek, yarın öbür gün annesiyle bir problem yaşasanız sizin yanınızda durmaz maalesef.