- 22 Haziran 2013
- 104
- 1
- 48
- 33
Uzun süredir ara ara forumu takip ederdim ama aranıza yeni katıldım. Burada bugün yaşadıklarımı paylaşmak istedim çünkü her anlamda benim için psikolojik olarak çok zordu. Kısaca anlatmaya çalışacağım ve lütfen bu konuda tecrübeli büyük küçük herkes yorumunu yapsın buna çok ihtiyacım var. Doğru yanlış ne yaptıysam lütfen yazın. Birkaç kelime bile şu an daha iyi hissetmemi sağlar.
İlk olarak kendimi anlatayım. ben önceden evlilik konusuna sıcak bakmazdım evlensem bile geç evlenir mantık evliliği yaparım derdim. çünkü öyle aile, akraba ile tanışmalar, çocuk, evle ilgilenmek, maddi manevi her türlü sorumluluk bu düşünceler bile bana çok zor ve ağır gelirdi. Derken üniversiteye başladım geçen yıl. Arkadaşlarım oldu tabi ve aralarından biri benim için çok özeldi zamanla bu durumun karşılıklı olduğunu anladım. 5 aylık bir arkadaşlık sürecinden sonra bana açıldı ve ilişkimiz şu an 3 buçuk aylık. Aramız çok iyi, fikirlerimiz düşüncelerimiz genelde aynı, tabi arada farklar oluyor ama birbirimizi olduğumuz gibi kabul edip öyle sevebiliyoruz
okul devam ederken sevgilimin annesiyle 1-2 kez telefon konuşması yaptık, ben sevdim. Sevgilimin söylemesine göre anneside beni sevmiş ama ben rahat konuşamıyorum çok utanıyorum çok heyecanlanıyorum. zaten genelde çekingen ve heyecanlı biriyimdir. Telefonda bile elim ayağıma dolanmıştı. Böyle bir süreçten geçtik. Asıl konu ise şu şekilde:
Sevgilimin annesi bugün ameliyat oldu. Çenesinin yan kısmında bir kitle vardı ve o alınacaktı. Çok büyük bir şey olarak bakılmıyordu ama sonuçta ameliyat. Ben de orada olayım hem annesine hem sevgilime destek olayım istedim. Birkaç akrabaları da olur diye düşünüyordum. Ama öyle olmadı neredeyse bütün sülale oradaydı. Dayıları, yengeleri, halaları, kuzenleri ve belki daha aklımda tutamadıklarım... İşte herkesle hastanede tanıştım... Üstelik birkaç gün önce 2 dayısı (dayısının birinin kız arkadaşı da) ve bir kuzeni trafik kazası geçirmişti. Dayılarından birinin durumu ağırdı ama şimdi daha iyi fakat o da ameliyat olacak. İşte herkesin psikolojisi berbattı.
Annesini ilk görüşüm ameliyathaneye alınırken sedyede oldu. Bende ameliyata girecek moral olsun düşüncesiyle gülümsüyordum ve tek gülümseyen bendim... Burada hata mı ettim sizce bende mi endişeli bakışlar içerisinde olmalıydım?.... Birde sevgilimin annesi elini uzatmıştı benden önce sevgilim vardı ve o daha yakındı ona uzattığını düşünüp kıpırdayamadım. Meğer bana uzatıyormuş. Tabi sevgilim sana uzatıyor elini deyince hemen tutuverdim. Götürmeselerdi, önümde başkaları olmasaydı ameliyathaneye kadarda tutabilirdim... O kadar ısındım ki anlatamam. Ama işte burada başta anlamayıp elini tutmamış olmam yanlış anlamasına sebep olmuş mudur çok tedirginim. :-( Bu durumlar için yorumunuz çok önemli...
Bunlar dışında sormak istediğim bir kaç şey daha var. O kadar akrabasıyla böyle bir zamanda böyle bir durumda tanışmam nasıl karşılanmıştır? Bu durum hakkında sizler ne düşündünüz şu an? (bu arada önceden de belirttiğim gibi ben bu kadar kalabalık beklemiyordum keza sevgilim de beklemiyormuş. yani isteyerek olmadı ama bunu insanlar nereden bilsin)
Benim orada olmamı sevgilim de istemişti bende destek olmak istedim. Bunun için daha erken miydi sizce? yani annesinin ameliyatında orada olmam, beklemem vs. bunu hastanenin kapısından girerken bile düşünüyordum...
Okuyanlardan ricam, kısa da olsa düşüncelerinizi paylaşın lütfen...
İlk olarak kendimi anlatayım. ben önceden evlilik konusuna sıcak bakmazdım evlensem bile geç evlenir mantık evliliği yaparım derdim. çünkü öyle aile, akraba ile tanışmalar, çocuk, evle ilgilenmek, maddi manevi her türlü sorumluluk bu düşünceler bile bana çok zor ve ağır gelirdi. Derken üniversiteye başladım geçen yıl. Arkadaşlarım oldu tabi ve aralarından biri benim için çok özeldi zamanla bu durumun karşılıklı olduğunu anladım. 5 aylık bir arkadaşlık sürecinden sonra bana açıldı ve ilişkimiz şu an 3 buçuk aylık. Aramız çok iyi, fikirlerimiz düşüncelerimiz genelde aynı, tabi arada farklar oluyor ama birbirimizi olduğumuz gibi kabul edip öyle sevebiliyoruz
okul devam ederken sevgilimin annesiyle 1-2 kez telefon konuşması yaptık, ben sevdim. Sevgilimin söylemesine göre anneside beni sevmiş ama ben rahat konuşamıyorum çok utanıyorum çok heyecanlanıyorum. zaten genelde çekingen ve heyecanlı biriyimdir. Telefonda bile elim ayağıma dolanmıştı. Böyle bir süreçten geçtik. Asıl konu ise şu şekilde:Sevgilimin annesi bugün ameliyat oldu. Çenesinin yan kısmında bir kitle vardı ve o alınacaktı. Çok büyük bir şey olarak bakılmıyordu ama sonuçta ameliyat. Ben de orada olayım hem annesine hem sevgilime destek olayım istedim. Birkaç akrabaları da olur diye düşünüyordum. Ama öyle olmadı neredeyse bütün sülale oradaydı. Dayıları, yengeleri, halaları, kuzenleri ve belki daha aklımda tutamadıklarım... İşte herkesle hastanede tanıştım... Üstelik birkaç gün önce 2 dayısı (dayısının birinin kız arkadaşı da) ve bir kuzeni trafik kazası geçirmişti. Dayılarından birinin durumu ağırdı ama şimdi daha iyi fakat o da ameliyat olacak. İşte herkesin psikolojisi berbattı.
Annesini ilk görüşüm ameliyathaneye alınırken sedyede oldu. Bende ameliyata girecek moral olsun düşüncesiyle gülümsüyordum ve tek gülümseyen bendim... Burada hata mı ettim sizce bende mi endişeli bakışlar içerisinde olmalıydım?.... Birde sevgilimin annesi elini uzatmıştı benden önce sevgilim vardı ve o daha yakındı ona uzattığını düşünüp kıpırdayamadım. Meğer bana uzatıyormuş. Tabi sevgilim sana uzatıyor elini deyince hemen tutuverdim. Götürmeselerdi, önümde başkaları olmasaydı ameliyathaneye kadarda tutabilirdim... O kadar ısındım ki anlatamam. Ama işte burada başta anlamayıp elini tutmamış olmam yanlış anlamasına sebep olmuş mudur çok tedirginim. :-( Bu durumlar için yorumunuz çok önemli...
Bunlar dışında sormak istediğim bir kaç şey daha var. O kadar akrabasıyla böyle bir zamanda böyle bir durumda tanışmam nasıl karşılanmıştır? Bu durum hakkında sizler ne düşündünüz şu an? (bu arada önceden de belirttiğim gibi ben bu kadar kalabalık beklemiyordum keza sevgilim de beklemiyormuş. yani isteyerek olmadı ama bunu insanlar nereden bilsin)
Benim orada olmamı sevgilim de istemişti bende destek olmak istedim. Bunun için daha erken miydi sizce? yani annesinin ameliyatında orada olmam, beklemem vs. bunu hastanenin kapısından girerken bile düşünüyordum...
Okuyanlardan ricam, kısa da olsa düşüncelerinizi paylaşın lütfen...
