Sevgisiszlik

Papatyalar Mevsimi

Banliyödeki yalın fırtına 📌
Üyelik İptali
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
2 Eylül 2018
1.415
3.957
83
31
Merhaba hanımlar, inşallah başlığa uyuyordur çünkü dert oldu bana.
Boşluktanmıdır nedir şu sıra şu düşünce kafamda dönüp duruyor. Ben çocuğum hariç kimseyi sevmiyorum öyle aman aman kimseye ölüp bitmiyorum, olmazlarsa yaşayamam diyemiyorum, buna ana, baba, kardeşler de dahil. Tabi diğer insanlara göre yerleri ayrı ama niye böyle. Mesela annemler uzağa memlekete gidiyorlar, aylarca görmüycem ablam uğurlarken ağlıyor ben ağlayamıyorum, üzülmüyorum bile, bana annem “sen bizi sevmiyorsun” diyor ay bilemiyorum. Normalde çok duygusal bir insanım filme, kediye, köpeğe, herhangi bir duygusal şarkıda bile ağlarım.
Normal miyim, değil miyim hiç bir fikrim yok, hadi gelin azcık bu konunun üzerine sohbet edelim.
 
Bana normal geldiniz benim ailem de uzakta yaşıyor giderken bende ağlamıyorum . Senin için ölürüm lafı bana çok arabesk gelir . Herkes birbiri olmadan yaşıyor hayat bir şekilde devam ediyor . Bence sadece realistsiniz.
 
Yani zaten doğrusu bu, insan çocuğu dışında kimseyi canından çok sevmemeli, ölüp bitmemeli. Kimse bu kadar sevgiyi haketmiyor çünkü.
 
Normalsin. Çünkü bu bir kabulleniş Ağlasak da gidecekler ağlamasakta çok sevmek iyi değil zaten
Üzülmemek de kabulleniş midir? ben çocukluğumdan beri gidene ağlayamadım bu okullarda öğretmen gidişinde arkadaşlarımın ağlayışı benimse ağlamadığım için dışlanmama sebep oluyordu, yalandan ağlamaya çalıştığım bile olmuştur üzülemiyorum bile
 
Bana hep sevgisizsin yaftası yapıştırıyorlar da kafama çok takıldı durup üzerinde düşünmeye başladım Allah göstermesin biri ölse çok ağlayamam gibime geliyor
 
Herkesin sevgi ve üzülme derecesi neye üzülüp ağlayacağı farklılık gösterir. Üzülmekte sevmekle alakalı sevip bağlanırsan üzülürsün.
 
Yani zaten doğrusu bu, insan çocuğu dışında kimseyi canından çok sevmemeli, ölüp bitmemeli. Kimse bu kadar sevgiyi haketmiyor çünkü.
Sadece ailem oldukları için diğer insanlar 0 sa ailem taş çatlasın 10 üzerinden 4,5 dir bu sevgisizlik değil mi
 
Bana hep sevgisizsin yaftası yapıştırıyorlar da kafama çok takıldı durup üzerinde düşünmeye başladım Allah göstermesin biri ölse çok ağlayamam gibime geliyor
Bilmiyorum ben kayıp yaşadığımda çok ağladım ama durduk yere senin için ölürüm anneğmm diye kendini parçalayan insanlar da bana itici geliyor aşırı sevgi gösterileri bayiyor beni. Hele kına gecesinde ya da evden çıkarken falan bayilanlar ayilanlar falan Bana göre en önemli herkes yerinde mutlu olsun sevdiğim insanların mutlu olduğunu biliyorsam bana yetiyor.
 
Muhtemelen sevgisiz, güvensiz yetiştirildiniz. Sizin suçunuz değil. Çocuğunuzu hep sevin ona hep güven aşılayın. En azından yavrunuz sevgi dolu biri olur.
Evet 4 kardeştik ve annem hep hastanedeydi 5-9 yaşıma kadar annemi yılda bikaç kez gördüm ( hastanede yatıyordu) babam onun yanında kardeşlerim büyüktü onlar okulda yurtta kalıyorlardı ben o komşu bu komşu akşamları babam gelirdi yani yokluklarına alışmıştım zaten o zamanlar her gün annemin ölüm haberini alacağımı beklerdim nasıl başa çıkarım naparım diye düşünür hayal kurardım, sonra iyileşti ama annemle o çok sevgi bağını hatta kimseyle kuramadım hep ayrıydım aileden
 
İki oğlum var , tüm dünya bir yana onlar bir yana diyorum . Beni tanıyanlar şimdi küçükler de öyle diyorsun , hele bir büyüsünler onlar da kendi evlerini kursun , yuvalarında rahat etsinler yeter dersin diyorlar . Sen öğrencilerin hariç kimseyi dert ermezsin diyorlar . Hayır kocan seni aldattım dese , sinirlenmeden anlaşmalı boşanma davasını açarsın diyorlar
Allah acılarını göstermesin ama annem , babam , eşim vs’den kendimi sorumlu hissetmediğim için öyle ağlamak abartı geliyor . Muhtemelen yurtlarda büyümenin sonucu bu . İnsanlar hep değişti hayatımda . Kime değer verdiysem hepsi bir kazık atıp çıktı hayatımdan . Artık kendimi kullandırtmamak adına da insanlara öyle aman aman güvenip sevemiyorum mesela .
Bu sene bizim okula yeni müdür atandı , eski müdürün veda yemeğinde bir kaç arkadaş ağlamaktan helak olmuş . Ben o yemeğe katılmadım bile . İşini yaptı gitti bence . Ne gerek var ağlamaya .
Tek üzüldüğüm konu çocukların eziyet çekmesi . Savaş , açlık , yokluk , hastalık , ilgisizlik , sevgisizlik ….
Yetişkinlere ne olursa olsun , yaptıklarının bedelini ödüyor derim yeri gelir ama o minicik yavrucuklara hiç kıyamam .
 
İşte her şey bu cevabınızda. Hiç sevgi görmediniz ailenizden, o yüzden ailenizle ve diğer insanlarla bağ kuramamanız çok doğal. Bebeğinize duyduğunuz sevgi ise çok başka, 9 ay karnınızda taşınız aranızda özel bir bağ oluştu. O yüzden sadece bebeğinizi seviyorsunuz. Dışarıya karşı verecek sevginiz yok çünkü o sevgiyi öğrenmediniz ailede. Çocukken yetiştirilme tarzımız bütün hayatımızı etkiliyor…
 
Ölüp bitme kısmına değil de teyze kızlarımın anneleriyle diyaloglarına o kadar hayran kalıyorum ki aşkımlı canımlı cicimli hep bi sevgi yumağılar ben annemi bi bayramda öptüm heralde
 
Ölüp bitme kısmına değil de teyze kızlarımın anneleriyle diyaloglarına o kadar hayran kalıyorum ki aşkımlı canımlı cicimli hep bi sevgi yumağılar ben annemi bi bayramda öptüm heralde
Ya bu yapı meselesi bence kendinizi uzmeniz gereken bir konu yok
 
Ya bu yapı meselesi bence kendinizi uzmeniz gereken bir konu yok
Annem teyzemin kızlarına davrandığı gibi davranmaz mesela adımı söyler belki annem adım atsa ben de sevgi yumağı olurum, annem sarılmayı sevgi sözcüklerini sevmez durup dururken sarılmak istesen ittirir, bunu bildiğimden hiç yaklaşmam çocukluğumdan beri sanırım sevgisizliğim bu yüzden
 
Anneme göre sevgi sözcükleri laubalilik özel günler hariç sarılmak öpmek gereksiz gitsende ittirir zaten :) ama benden 13 yaş küçük kardeşim şuan 15 yaşında sürekli öper sarılır bize hiç öyle davranmadı annemle bi bağım yok ve bu benim suçum olduğunu söylüyorlar ben sevgisiz mişim
 
Kendinizi hiç suçlamayın. Size nasıl davranıldıysa siz de iade etmişsiniz. Olması gereken de buydu bence. Yaşlanınca çocuk sevgisi akıllarına gelmiş, küçük çocuğa sevgi göstermeye başlamışlar. Ama büyük çocuklar için iş işten geçmiş.
 
Ama bir tek ben böyleyim ablamlar ben sevmiyorum diyince bana hayretle bakıyorlar ve beni suçluluk psikolojisine sokuyorlar, çok denedim ama gün içinde illa bi tartışma yaşıyoruz, annemin her lafı bıçak gibi saplanıyor git gide uzaklaşıyorum ve elimden hiç bir şey gelmiyor(bu arada ailemle yaşıyorum eşimden 2 yıldır ayrıyım)
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…