Sevilmeme ve Değersizlik Hissi

bayangamzeli .!.:

Devlet psikiyatrisine gidiyorum ilaç kullanıyorum derdimi çokta iyi anlatamıyorum yani gittiğime ilacimi yazdirdigima sukrediyorum sosyal fobinin en yaygın hali herhalde insan annesine rahat bir iletişim kuramaz mi yahu. Çok doğru diyorsunuz ama maddi sebeplerden dolayı özel psikiyatriye psikologa gidemiyorum

Genişletmek için tıkla...

İyi de anneniz rahat iletişim kurulacak bir insan mı sizce ?
23 yaşındasınız bir şeyler yapıp o evden kurtulmaniz şart.
Başka bir ev başka bir şehir ne bileyim başka iş imkanlari vs.
Sürekli eleştiri özgüven kalmaz ki insanda.
O evden çıkıp uzaktan bakabilirseniz ancak annenize kızıp öfke duyabilirsiniz.
Siz o kadar sindirilmissiniz ki annenize öfke bile duyamiyor sınır koyamıyorsunuz.
İlaçlar geçici olarak belki çözüm olur sizi uyuşturur bir şekilde ama ilerisi ne olacak ?

pink442635 .!.:

Bisiklet sürmekte ne var ki annen çok abartmış herkes sürer. Sürekli hiçbir şey yapamazsın demesi seni çok olumsuz etkiliyor bence .

Genişletmek için tıkla...

Heyecanlı bir yapım var elim ayağıma dolaşıyor ya ondan dediğini düşünüyorum

bayangamzeli .!.:

güzelliklerim bir derdim var.konuşamama takıntım var kendimi sosyal ortamlarda hiç rahat hissedemiyorum sanki zorla konusuyormusum gibi yoruluyorum psikolojik olarak değersiz olduğumu düşünüyorum sıkıcı olduğumu düşünüyorum telefonum çaldı annem yanımda annemin yanında telefonu açamıyorum gidiyorum başka odaya herkes çok rahatken ben ailemin yanında bile rahat değilim annem beni çok eleştirir bir şeye kızsın ağzına geleni söyler takma kafana demeyin çözüm bu değil herkes hakkımda kötü düşünüyor gibi geliyor. Bir işe gireyim 2 gün zor duruyorum korkakligimi belli etmek istemiyorum ama herkes anlıyor insanların dedikleri bana çok yabancı geliyo sosyal hayatım çalışma hayatım komple bitti hep evde durmak istiyorum hiç bir yerde güvende hissetmiyorum özel psikaytriye 3 ay gitmiştim ilaç verdi 8 ay kullanabildim sonra devlet psikyatrisine ilaç verdi paxeraya devam ne olacak ölene kadar insanlarla konusamadan calisamadan evde mi olcem napcam yardım yardım çok kötüyüm bayram geliyor teyzemlere bile gidemiyorum sosyal fobi mi bu ne doktor da teşhis koymadı direkt ilacı yazdı aile için de de niye bu kadar çekingenlik oluyor hiç rahat nefes alamıyorum

Genişletmek için tıkla...

Aile ortamı sizi etkilemiş evet ama bu durumdan sizi kurtaracak yine sizsiniz. Bekara karı boşamak kolay gelir tabii de sosyalleşmeniz gerekiyor ilk olarak. Ve psikiyatrist değil de psikolog ile terapi almanız da lazım

bayangamzeli .!.:

Heyecanlı bir yapım var elim ayağıma dolaşıyor ya ondan dediğini düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

Olabilir benim kardeşim de çok heyecanlı çok da güzel sürüyor ayrıca süremesen bile önemli değil ki her insan farklı özelliklere sahiptir. Senin de çok iyi olduğun konular mutlaka vardır. Sen anneni takmamaya çalış belli ki o da sağlıklı bir ortamda büyümemiş

bayangamzeli .!.:

Doğru diyorsun canım annemin böyle bir karakterinin olması beni çok etkiledi. Ama insanları değiştiremiyoruz malesef olan bana oldu yani bir şeye sinirlenir acısını benden çıkarır. 23 yaşına geldim hiç değişmedi. Tamam karnım tok, giyeceğim bir sürü kıyafetin var ama sevgi olarak çok aç kaldım sevilmeye muhtacım

Genişletmek için tıkla...

Size aşıladığı değersizlik hissiyle çırpınmaya çalışıyorsunuz. Bu çok acı.
Kendinizi sevmiyor, beğenmiyor, değersiz ve eksik görüyorsunuz.
Bu da tabiki insanlar da beni öyle görüyor diye düşünmenize neden oluyor.
Bence tedaviye devam edin. Umuyorum iyi gelecektir.

bayangamzeli .!.:

güzelliklerim bir derdim var.konuşamama takıntım var kendimi sosyal ortamlarda hiç rahat hissedemiyorum sanki zorla konusuyormusum gibi yoruluyorum psikolojik olarak değersiz olduğumu düşünüyorum sıkıcı olduğumu düşünüyorum telefonum çaldı annem yanımda annemin yanında telefonu açamıyorum gidiyorum başka odaya herkes çok rahatken ben ailemin yanında bile rahat değilim annem beni çok eleştirir bir şeye kızsın ağzına geleni söyler takma kafana demeyin çözüm bu değil herkes hakkımda kötü düşünüyor gibi geliyor. Bir işe gireyim 2 gün zor duruyorum korkakligimi belli etmek istemiyorum ama herkes anlıyor insanların dedikleri bana çok yabancı geliyo sosyal hayatım çalışma hayatım komple bitti hep evde durmak istiyorum hiç bir yerde güvende hissetmiyorum özel psikaytriye 3 ay gitmiştim ilaç verdi 8 ay kullanabildim sonra devlet psikyatrisine ilaç verdi paxeraya devam ne olacak ölene kadar insanlarla konusamadan calisamadan evde mi olcem napcam yardım yardım çok kötüyüm bayram geliyor teyzemlere bile gidemiyorum sosyal fobi mi bu ne doktor da teşhis koymadı direkt ilacı yazdı aile için de de niye bu kadar çekingenlik oluyor hiç rahat nefes alamıyorum

Genişletmek için tıkla...

Sende kendimi gördüm kısmen benimde annem aşağılardı hakaret ederdi daha 14 15 yaşlarımdayken eve gelen koca kadınlarla niye hoş sohbet edip konuşmadığım için demediği lafı bırakmazdı. Ne oldu sonra ilkokulda iyiydim sosyal konuşkan çalışkan. Sonra lise üniv hiç arkadaşım olmadı kimseyle iletişim kuramıyorum özgğven eksikliği vardı. Suskundum hep. Şimdi 30 yaşıma geldim biraz aştım kendimi açıldım. Öğretmenim ama atanmadım hala. Toplumlara girebiliyorum ama hoş sohbet değilim o kadarda az konuşurum. Yani karakter kaderdir derler. Maalesef benimde ailem karakterime etki etti keşke ailemle büyğmeseydğm diyorum çoğu zaman. Sana tavsiyem kendine bir iş bul çalış. eşik yöntemi diye bir şey var psikolojide önce aile ortamında sosyalleşme yavaş yavaş arttır sosyalleşme durumunu. Mutlaka bunu aş

İnsanlar kızları eve koyup kukumav kuşu gibi besleyip, ev işi falan yaptırıp boş zamanlarda da kızlarda hep kusur bulduğu dışarı salmadığı için, kızların çoğunda bu konuşma korkuları oluyor. Kendilerini ifade edecek yerleri yok, kendilerini geliştirdikleri alanlar yok, korktukça da iyice içeri kapanıyorlar böyle hassas kişilikte olanlar. Hayat pamuk gibi kızlara çok zor. Bunu ilaçla aşmak imkansız gibi bir şey, nerde ne okudunuz? Nerde yaşıyorsunuz bu zamana dek nerelerde ne kadar çalışabildiniz. Biraz daha detay bilirsek belki daha sağlıklı yönlendirebiliriz sonuçta zaten denediğiniz bir şey varsa tekrar bunu yap demenin bir anlamı yok, çevremde sizin gibi olup açılan çok arkadaşım var onlardan örnekle belki yardımcı olabilirim

Merak ettim önerileriniz neler bende ailem tarafından çok baskılandım. Annem aşağılardı hiç beni dövdüğünü hatırlamam. Sürekli kavga ederdim ağlardım annemle. Ve bunları yaşarkende daha çocuk denecek yaştaydım. Kişiliğime etki etki. Okul hayatım boyunca sessiz içene kapanık özgğven siz biri olarak yaşadım. Hiç arkadaşım olmadı yalnızdım hep. Şuan biraz aştım ama depetsizlik özgğven sizlik hissi hala olabilir. Sizin tavsiyeleriniz neler çevrenşzdekiler nasıl aştı bunu

Reinaa .!.:

İnsanlar kızları eve koyup kukumav kuşu gibi besleyip, ev işi falan yaptırıp boş zamanlarda da kızlarda hep kusur bulduğu dışarı salmadığı için, kızların çoğunda bu konuşma korkuları oluyor. Kendilerini ifade edecek yerleri yok, kendilerini geliştirdikleri alanlar yok, korktukça da iyice içeri kapanıyorlar böyle hassas kişilikte olanlar. Hayat pamuk gibi kızlara çok zor. Bunu ilaçla aşmak imkansız gibi bir şey, nerde ne okudunuz? Nerde yaşıyorsunuz bu zamana dek nerelerde ne kadar çalışabildiniz. Biraz daha detay bilirsek belki daha sağlıklı yönlendirebiliriz sonuçta zaten denediğiniz bir şey varsa tekrar bunu yap demenin bir anlamı yok, çevremde sizin gibi olup açılan çok arkadaşım var onlardan örnekle belki yardımcı olabilirim

Genişletmek için tıkla...

Dnzzz3 .!.:

Merak ettim önerileriniz neler bende ailem tarafından çok baskılandım. Annem aşağılardı hiç beni dövdüğünü hatırlamam. Sürekli kavga ederdim ağlardım annemle. Ve bunları yaşarkende daha çocuk denecek yaştaydım. Kişiliğime etki etki. Okul hayatım boyunca sessiz içene kapanık özgğven siz biri olarak yaşadım. Hiç arkadaşım olmadı yalnızdım hep. Şuan biraz aştım ama depetsizlik özgğven sizlik hissi hala olabilir. Sizin tavsiyeleriniz neler çevrenşzdekiler nasıl aştı bunu

Genişletmek için tıkla...

Hepsini de sizin gibi baskı altında büyüdü. İlla şiddete gerek yok psikolojik şiddet de çok büyük zedeleyici. Aileleri sürekli her lafa eleştiri yapar herkes içinde aile içinde aptal muamelesi yaparlardı. Bir süreden sonra insan ağzımı açsam herkes üzerime geliyor gibi hissetmeye başlıyor. Kız kardeşimde içe kapanıklık çok fazlaydı, lisede yazın garson olarak çalışmaya başladı, iş gereği çok fazla insanla muhattap oldu yavaş yavaş algısı değişti daha rahat konuşmaya başladı, üniversitedeki bir arkadaşım da çok çekingendi. Grup ödevi döneminde tanıştık. Bize alıştıkça konuşmaya başladı ama yine çok gerilirdi başka insanlardan. Dil kursuna yazıldı. Daha Türkçe bile konuşmaya çekinirken dil öğrenmeye başlamak biraz gerici görünüyor ama aslında orda herkesin konuşurken hata yaptığı bir ortam var ve orda baya aştı korkularını. Üstüne dil öğreniminde ilerleyince özgüveni de yerine geldi baya şuan baya sosyal bir insan. Bir şeylere cesaret etmek lazım en başta ne kadar korkutucu gelse de. Bir anda soğuk suya atlamak gibi. Bir şeyler başarmaya başlanınca değersizlik hissi törpülenmeye başlıyor. Ama korkup güvenli alanda kalsalardı belki bugün yaptıklarını yapabiliyor olabileceklerine ihtimal vermeyip o çocukluktan duydukları ay sen ne anlarsın, sen karışma, aptalsın, bişeyi de beceremedi gibi lafların doğru olduğunu düşünmeye devam edeceklerdi.

Canim paxera iyi gelmesi lazim bende kullandim iyi gelmiyor mu?