Kötüyüm, hem de çok kötüyüm....
Uzunca bir süreden sonra ilk kez gece ağladım. (3e kadar)
neredeyse 11 ay bitiyor ama yaşadığım ve yaşayacağım fiziksel ve ruhsal acılar aklıma geldikçe kötü oluyorum..
Hadi kötü şeyler oldu ( ya da olmadı) nasıl dayanacağım o acılara tekrardan? Benim o kadar bile gücüm kalmadı ki!!!
Anne olmaktan vazgeçmeyeceğime göre nasıl dayanacağım???
"Ya düşerse ya yine kalbi durursa ya rahmim, mesanem alınırsa" düşüncesiyle 7-8 ay nasıl yaşanır??
Hadi bu düşüncelere iyi kötü alışmaya çalıştım diyelim, ya bu yazdıklarımı yaşarsam nasıl dayanırım?? naparım ben??
Rahmim (hadi onu geçtim) Mesanem ya da ya da bir evladım olmadan nasıl yaşarım?????
Aynı fiziksel ve ruhsal acılara nasıl tahammül ederim???
Bazen keşke sadece bebeğim ölseydi, sadece sezeryan olsaydım da diğer şeyleri yaşamasaydım diyorum...
Muhtemelen bu kadar çok korkmaz, bu kadar çok daralmaz, bu kadar çok ağlamazdım....
Korkuyorum.....
Hamile kalamamaktan, hamile kalıp kucağıma alamamaktan, kucağıma alıp büyütememekten, tekrar anne olma ihtimalim olamamasından, karnında bir torbayla ömür boyu gezmekten...
Korkuyorum ve sadece ağlıyorum....[/QUOT
canım benim ya inan okurken ciğerim parçalandı ama kendini toplamaya çalış ki tekrar hamile kalman için bu gerekli. senin bebeğin neden öldü diğer sıkıntın nedir ki cnm.beterin beteri vardır her zaman için düşünsene ya eşinede bişey olsa.benim eşim 1 aydır beebğimiz öldüğünden beri rahatsız üzüntüsünden ağlayamadıkça içine attıkça bi şekilde patladı kullanmadığı ilaç kalmadı ama hala düzelemedi mide-bağırsak sıkıntısı çekiyor 2 kere hastaneye yattı.inan sabaha kadar uyumayıp sürekli ona bakıp nefes alıyor mu yaşıyormu diye bekledim ya onada bişey olursa diye
valla o kadar psikoloğa gittim olmadı gidip kendime bişey alıyorum daha iyi geliyor 
sana da oğluşuna da maşallah darısı bizim başımıza inşallah .biz iyiyiz şu anlık çok şükür inşallah bu sefer tamamlıycaz 
