böyle çok mutsuz olduğum durumlarda kendime hep en kötü evlilik bile yanlız kalmaktan iyidir diyorum,aslında bakarsan evliliklerdeki en büyük hatalardan biri kendimize zaman ayrımamaız ,bazen eşlerimizden bir süre de olsa ayrılmamız gerekiyor,ben bazen annem veya kardeşim rahatsız sagidip annemde kalıyorum inan çok iyi geliyor, eşimde evde tek olunca benim kıymetimi anlıyor,eminim senin eşinde seni çok seviyor ama bu durmu kabullenememiştir henüz,birde kendini suçlu hissediyordur,onun açısından bakınca senin anne olamaman onun suçu bu yüzden kendini affetmiyordur eminim,aslında eşin önce bir psikoloğa gitse keşke,dertlerini anlatıp içini dökse belki biraz rahatlar,birde şunu anlaması lazım ben hep eşimede diyorum eğer rabbim bana çocuk verecekse onunla evliykende veriri yok vermeyecekse kiminle evli olduğumun bir önemi yok,veya durum tam tersi olabilirdi benim tedavi görmemde gerekebilirdi,bu durumda diyorum sen beni terk mi edecektin,
sen bence biraz sık dişini,eşin şehr dışına çıksın,biraz kafanı dinle,makarna yap mesela :)) arkadaşlarını çağır,birkaç gün ayrı kalınca inan özleyeceksin,eşinde eminim
canım artık kabullenmesi gerek bu hayatın bi gerçeği ben nasılki kabullendimse o da kabullenip bana yardımcı olmalı ama nerdeeee...ben anne olamamam konusunda yanında gıkımı cıkartmıyorum.sanki hiç problemimiz yokmus gibiyiz.ailesinden nefret ediyorum ama evime geldiklerinde dört dönüyorum etraflarında bugune kadar küçücük bir saygısızlık yapmadım bana o kadar etmelerine rağmen daha ne yapabilirki bi insan.benim diğer eltimle altlı üstlü evleri eltim demediği lafı bırakmaz kendilerine ama onada bayılıyolar bu manyak insanları anlamak cok zor oluruna bıraktım zaten inceldiği yerden kopsun umursamıyorum...kaybeden benn olmam bnm gibi sabır tası bi insanı kaybettikleri için onlar düşünsün.