yine yeniden merhaba.. çok zaman oldu yazmayalı.. belki bazılarınız hatırlar daha önce yaşadığım kabusları.. eşimin yalanları, ihanete ( her ne kadar ispatlayamamış olsamda) ve ailemle olan sorunlarım... o zamanlar derdimi anlattığımda herşeyi bırakıp gitmekti kararım ama gidemedim.. 3. şahıslar girdi araya. (eşimin ailesi).. ve ben yine kaldım.
konuyu özet geçmeden şu anki ruh halimi açıklayamıyacağım sanırım. yaklaşık 4 ay önce eşimin telinde, daha öncede defalarca tartışmamıza neden olan bi kız arkadaşının numarasını gördüm. ki bu kız her ne kadar arkadaşı olduğunu söylesede kısa bi süre sevgili olduğu bi kızdı. ama herşeye rağmen bana anlattığı kaç yıllık dostlukları vardı. istemedim görüşmelerini ve eşim benden gizli defalarca görüştü. her seferinde affettim. ama en son patladım. son yaptıkları bitirdi sabrımı. o sürekli benden başka kimseyi sevmediğini, bana ihanet etmediğini söylesede bi daha asla ona güvenemedim ve güvenemeyeceğim gajiba..
bu olaydan sonra eşim de ben de çok değiştik zaten. ben her hareketini kıskanırken, ve her fırsatta ona güvenmediğimi belli ederken; eşimde giderek ilgisizleşti,bencilleşti.. içine kapanık bi insan oldu tamamen. ben ne kadar herşeye en baştan başlamak istesemde bi türlü olmadı. belki eşim çaba gösterse daha farklı olabilirdi ama o hiç çaba göstermedi. 
gerekçesi ise hep, o ne yapsa yapsın benim mutlu olmadığım,değerini bilmediğim.( çünkü ben onun sevgisinden şüphe duymuşum.....)
her neyse eşim bi daha görüşmedi o kızla veya başkasıyla.. şimdilerde eskiye göre ne kadar ilgisizde olsa bi sorunumuz yoktu.tabi arada benim kıskançlıklarım ve ilgilenmiyorsun benle diye mızmızlıklarım hariç. ne desem yapmaya çalışır eşim.güzellikle söylersem dikkate alır. ama bazı konularda acayip inattır. bi konuda farklı düşünüyosa yanlışda olsa kendi bildiğini okur..ama bana olan sevgisini yanlız kaldığımız her dk hissettirir..
her neyse... bi çok arkadaş bana burdan eğer kalırsam kendime olan güvenimi kaybedeceğimi söylemişti.. haklı da çıktılar biraz..
bir evlilikte güven kalmamışsa tek yaptığın kendini giderek tüketmekten başka bişey değil.
iki gündür yine kendimi kaybediyorum.. her aradığım da eşimin telefonunda başkasıyla konuşuyo oluyo.. ve gün içinde işi düşmedikçe beni aramıyo. akşam görüşüyoruz nasılsa diye düşünüyo..ama ben böyle düşünemiyorum işte. kimle konuşuyo sürekli diye içim içimi yiyo...bunu dün eşime söylediğimde kuzeniyle konuştuğunu, iş yerinde canı sıkıldığını falan söyledi. saçmalama ne olur dedi.benim mutlu olmayı bilmediğimi, ne yapsa altında bişey aradığımı fala nsöyledi... kapadım teli yattım..şimdi hiç bişey olmamış gibi davranıyo.. ama benim bi kere kurt düştü içime. sizce abartıyomuyum..böyle davranmakta ve şüphelenmekte tek suçlu ben miyim ??
napcam nasıl bu duygulardan kurtulacağım bilmiyorum.. :26:
ama şimdi bile geçmişte yaşadıklarımız aklıma geliyo ve çekip gitmek geliyo bazen içimden..
konuyu özet geçmeden şu anki ruh halimi açıklayamıyacağım sanırım. yaklaşık 4 ay önce eşimin telinde, daha öncede defalarca tartışmamıza neden olan bi kız arkadaşının numarasını gördüm. ki bu kız her ne kadar arkadaşı olduğunu söylesede kısa bi süre sevgili olduğu bi kızdı. ama herşeye rağmen bana anlattığı kaç yıllık dostlukları vardı. istemedim görüşmelerini ve eşim benden gizli defalarca görüştü. her seferinde affettim. ama en son patladım. son yaptıkları bitirdi sabrımı. o sürekli benden başka kimseyi sevmediğini, bana ihanet etmediğini söylesede bi daha asla ona güvenemedim ve güvenemeyeceğim gajiba..
bu olaydan sonra eşim de ben de çok değiştik zaten. ben her hareketini kıskanırken, ve her fırsatta ona güvenmediğimi belli ederken; eşimde giderek ilgisizleşti,bencilleşti.. içine kapanık bi insan oldu tamamen. ben ne kadar herşeye en baştan başlamak istesemde bi türlü olmadı. belki eşim çaba gösterse daha farklı olabilirdi ama o hiç çaba göstermedi. gerekçesi ise hep, o ne yapsa yapsın benim mutlu olmadığım,değerini bilmediğim.( çünkü ben onun sevgisinden şüphe duymuşum.....)her neyse eşim bi daha görüşmedi o kızla veya başkasıyla.. şimdilerde eskiye göre ne kadar ilgisizde olsa bi sorunumuz yoktu.tabi arada benim kıskançlıklarım ve ilgilenmiyorsun benle diye mızmızlıklarım hariç. ne desem yapmaya çalışır eşim.güzellikle söylersem dikkate alır. ama bazı konularda acayip inattır. bi konuda farklı düşünüyosa yanlışda olsa kendi bildiğini okur..ama bana olan sevgisini yanlız kaldığımız her dk hissettirir..
her neyse... bi çok arkadaş bana burdan eğer kalırsam kendime olan güvenimi kaybedeceğimi söylemişti.. haklı da çıktılar biraz..
bir evlilikte güven kalmamışsa tek yaptığın kendini giderek tüketmekten başka bişey değil.iki gündür yine kendimi kaybediyorum.. her aradığım da eşimin telefonunda başkasıyla konuşuyo oluyo.. ve gün içinde işi düşmedikçe beni aramıyo. akşam görüşüyoruz nasılsa diye düşünüyo..ama ben böyle düşünemiyorum işte. kimle konuşuyo sürekli diye içim içimi yiyo...bunu dün eşime söylediğimde kuzeniyle konuştuğunu, iş yerinde canı sıkıldığını falan söyledi. saçmalama ne olur dedi.benim mutlu olmayı bilmediğimi, ne yapsa altında bişey aradığımı fala nsöyledi... kapadım teli yattım..şimdi hiç bişey olmamış gibi davranıyo.. ama benim bi kere kurt düştü içime.
sizce abartıyomuyum..böyle davranmakta ve şüphelenmekte tek suçlu ben miyim ??napcam nasıl bu duygulardan kurtulacağım bilmiyorum..
:26:ama şimdi bile geçmişte yaşadıklarımız aklıma geliyo ve çekip gitmek geliyo bazen içimden..
