- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Sinirlerim aşırı bozuk işten çıkarıldım şansım yaver gitmedi mezun oldugumdan beri.
Oturduğumuz ev havasız karanlık küçük cidden senelerdir bu evde çürüyor hissediyorum yaşam enerjim kalmadı. Babam içip içip dogru düzgün calısmayan biri olmasaydı böyle olmazdı.
Sosyal medyanın yanıltma olaylarını biliyorum herkes kendini mutlu gösteriyor filan ama yinede bakıyorum etrafıma benim kadar kötü evde oturan yok yıllardır cırpınan yok.
25 yasındayım ama ruhum çökmüş gibi oluyor bazen. Tekrar depresyona girmemek için ugrasıyorum.
Kız kardesim var asırı aptalca kendisi. Yani bir insan nasıl bu kadar düşüncesiz olabilir yeni mezun oldu daha işe gitmeden spora yazılmış 1000 tl ye. Para yok ortalıkta calısırm diyip bu güven nereden geliyor. Uzmanlık kursu vardı bu süreçte ona da 1000 tl lazımdı onu ben verdim şimdi yine spor için açıkta kalan parasını tamamlamamı istedi kızdım. işe başlayınca ilk maaşımı sana vereceğim diyor. Yani parasını geçtim kardeşimdir kendimi cimri abla konumuna sokmak istemiyorum ama bu düşüncesiz ve rahatca tavırları beni cıldırtıyor. Ben o kadar kıcımı yırtarken onun böyle rahat olması sinir ediyor. Evde zaten bir sorumsuz var babam bide bu cıktı basımıza.
Ben böyle bir insan olmak istemezdim cidden kendime inanamıyorum bazen diyorum maviay55 sen bu değilsin elindeki ile mutlu olabil ama olmuyor olamıyorum o kadar nefret doluyum ki basıl akıtıp kurtulacağımı bilmiyorum hayata karsı isyanım çok. Bıkkınlık var üzerimde. Sevgisizlik var. Kimseyi sevmiyorum herkes kötü geliyor bana. Bahsettiğim kardeşim bile sen ne oldun sanki diyor şimdi işsiz kaldım diye. Eskiden kendime güvenim coktu hırslı calıskandım hala da elimden geleni yapıyorum mecburum. Ama eski şevkim kalmadı o kadar adaletsizlik varki insanlar arasında çok bunalıyorum çok....
Ne yapmalıyım nasıl düşünmeliyim bilmiyorum bu eve sığamıyorum bu evden gidemiyorum babam cok sert eski kafa deli biri ayrı eve cıkamıyorm sevgilim yok ki onunla güzel hayaller kuramıyorum arkadas desen hak getire herkes kendi derdinde derdi olan arıyor.
Cidden sizler mutlu musunuz?
Bu devir mi böyle acaba keşke bu yıllarda yaşamasaydım eskiden yokluk varmıs ama komşuluk samimi ilişkiler teknoloji yokmus. Bende daha güzel. Şimdi hersey suni kötü insanlar mutsuz psikolojiler bozuk.
Yeni bölüm sececek olanlara da tavsiyem psikoloji okuyun geleceğin mesleği asla ölmez insanlar bir bir deliriyor emin olun.
Biliyorum cok iç karartıcı yazdım ama kötüyken pembe tablo çizemem içinde bulunduğum ruh halini yaşamadan anlayamazsınız.. Dilerim hiç yaşamazsınız.
İyi günler
Oturduğumuz ev havasız karanlık küçük cidden senelerdir bu evde çürüyor hissediyorum yaşam enerjim kalmadı. Babam içip içip dogru düzgün calısmayan biri olmasaydı böyle olmazdı.
Sosyal medyanın yanıltma olaylarını biliyorum herkes kendini mutlu gösteriyor filan ama yinede bakıyorum etrafıma benim kadar kötü evde oturan yok yıllardır cırpınan yok.
25 yasındayım ama ruhum çökmüş gibi oluyor bazen. Tekrar depresyona girmemek için ugrasıyorum.
Kız kardesim var asırı aptalca kendisi. Yani bir insan nasıl bu kadar düşüncesiz olabilir yeni mezun oldu daha işe gitmeden spora yazılmış 1000 tl ye. Para yok ortalıkta calısırm diyip bu güven nereden geliyor. Uzmanlık kursu vardı bu süreçte ona da 1000 tl lazımdı onu ben verdim şimdi yine spor için açıkta kalan parasını tamamlamamı istedi kızdım. işe başlayınca ilk maaşımı sana vereceğim diyor. Yani parasını geçtim kardeşimdir kendimi cimri abla konumuna sokmak istemiyorum ama bu düşüncesiz ve rahatca tavırları beni cıldırtıyor. Ben o kadar kıcımı yırtarken onun böyle rahat olması sinir ediyor. Evde zaten bir sorumsuz var babam bide bu cıktı basımıza.
Ben böyle bir insan olmak istemezdim cidden kendime inanamıyorum bazen diyorum maviay55 sen bu değilsin elindeki ile mutlu olabil ama olmuyor olamıyorum o kadar nefret doluyum ki basıl akıtıp kurtulacağımı bilmiyorum hayata karsı isyanım çok. Bıkkınlık var üzerimde. Sevgisizlik var. Kimseyi sevmiyorum herkes kötü geliyor bana. Bahsettiğim kardeşim bile sen ne oldun sanki diyor şimdi işsiz kaldım diye. Eskiden kendime güvenim coktu hırslı calıskandım hala da elimden geleni yapıyorum mecburum. Ama eski şevkim kalmadı o kadar adaletsizlik varki insanlar arasında çok bunalıyorum çok....
Ne yapmalıyım nasıl düşünmeliyim bilmiyorum bu eve sığamıyorum bu evden gidemiyorum babam cok sert eski kafa deli biri ayrı eve cıkamıyorm sevgilim yok ki onunla güzel hayaller kuramıyorum arkadas desen hak getire herkes kendi derdinde derdi olan arıyor.
Cidden sizler mutlu musunuz?
Bu devir mi böyle acaba keşke bu yıllarda yaşamasaydım eskiden yokluk varmıs ama komşuluk samimi ilişkiler teknoloji yokmus. Bende daha güzel. Şimdi hersey suni kötü insanlar mutsuz psikolojiler bozuk.
Yeni bölüm sececek olanlara da tavsiyem psikoloji okuyun geleceğin mesleği asla ölmez insanlar bir bir deliriyor emin olun.
Biliyorum cok iç karartıcı yazdım ama kötüyken pembe tablo çizemem içinde bulunduğum ruh halini yaşamadan anlayamazsınız.. Dilerim hiç yaşamazsınız.
İyi günler
