Merhaba nihayet serin bir akşamdan sevgiler. Öncelikle baştan yazayım “Ya sev, ya terk et” çiler yazmasın konuya rica ediyorum. Ben akıldan çok tavsiye ve dertleşmek istiyorum. Çünkü TR’de ve özellikle de İstanbul’da yaşamak artık bana çok zor geliyor. Gürültü, kalabalık, insanların saygısızlığı ve bitmek bilmeyen kakafoni, herşeyin el yakması, kendi ülkemde tatile gidip cennet köşeleri keşfedememek, yurtdışının artık tamamen bir hayal olması, herşeye sürekli zam gelmesi, işsizlik, sürekli endişe ile yaşamak kısaca bu ülke beni yordu.
Yurtdışı imkanımız malesef yok, eşimle ben üniversite mezunu beyaz yakalıyız hatta o şu an işsiz. Bilişim sektöründe ama iş yok, aramıyor bile kimse. Hadi herşeyi yıkalım bir arsa alıp ev yapalım, bazısı Bursa’da köyde, bazısı Burhaniye ya da Urla’da yaşıyor öyle yapalım desek para yok! Ayrıca iş mevzusu ne olacak büyük problem çünkü oralarda istihdam kısıtlı. Yani biz bir süre daha buraya mahkumuz. Hoş gerçi İzmir’e gidince döviz düşmeyecek, ülke aynı ülke kriz aynı kriz.
Peki siz nasıl dayanıyorsunuz?
İçinizde çocuğu olanlar var bu ülkenin gidişatından böyle üstüne çöreklenilmesinden güzelim kendine yeten bu ülkenin dışarıya bağımlı hale gelmesinden hadi hepsini geçtim bir kadın olarak kadına şiddetten, Allah korusun ama tecavüze uğrasak ya da eşimiz bizi öldürse arkamızdan “orada ne işi varmış, ne biçim giyinmiş, kesin adamı kışkırttı” denecek olmasından. OF YAZARKEN BUNALDIM. Bütün bunlar sizi yıpratmıyor , umudunuzu örselemiyor mu? Ne olur akıl verin bana ben dayanamıyorum. Gerçekten depresyondayım, anti depresan almama rağmen zihnim artık bu kaygı halinden ağrıyor. Elle gelen düğün bayram diyemiyorum bu ülke hepimizin hepimiz batıyoruz batarken. Ne olur umutlarınızı, size güç veren düşüncelerinizi benimle de paylaşın.
üstümüze başımıza bir şey alamazdık biz. Sebzesi meyvesi böyle bollukta yoktu o zamanlar. Çok şükür bu günümüze diyorum yine kriz var ama her şeyi alabiliyoruz (kendi adıma söylüyorum)
Cahillik mutluluktur derler ya o hesap. Gözümüzü kapadık. 
