İyi geceler kızlar, bebeleri uyuttum buraya damladım 
Konu aile ilişkilerimizle ilgili, olayın başladığı yerden kısa tutmaya çalışarak anlatacağım..
(Çokta kısa tutamamışım, biraz karışık yazmışta olabilirim, yorgun bir anneyim mazur görün
)
2 yıl önce kızıma doğum yaptım ve taburcu olduğum gün yani 2.gün kv nin hışmına uğradım.. Kendisi ne hastahanede ne evimde benimle kalmadı, öyle bir talebim de olmadı buna rağmen kendisine muhtaç kalacağımı düşündüğü için durduk yere kavga çıkarmayı tercih etti ve bana telefonda ağzına geleni söyledi.. Ben muhatap olmadım eşim yapılması gerekeni yaptı benim birşey söylememe gerek kalmadı zaten.. Uzunca bir süre görüşmedik ama sonra torun sevgisi vs kıyamadık hiçbişey yokmuş gibi hayatımıza devam ettik. Tabi yine kv nin bana karşı durduk yere tripleri kaprisleri oldu ama dediğim gibi eşim anne/babasının huyunu bildiği için benim polemiğe girmeme hiç gerek kalmadı.. Kızım 5 aylıktı bizim maddi olarak çok sıkıntı çektiğimiz bir dönemde bana kendisi 'kızım sen işe gir ben çocuğa bakarım, seve seve bakarım' dediği için ben işe girdim.. Ama o bir hafta olmadan sıkıldı ve sıkıldım demek yerine durduk yere benim evimde kıyamet kopardı bana bir dünya hakaret etti ve evi terk etti.. Yine görüşmedik yine aynı şeyler bayram seyran mecbur yüzyüze baktık... Öyle böyle zaman geçti ve dananın kuyruğu 4 ay önce koptu. Oğluma hamileliğim boyunca ben seninle kalacağım dedi istemedim. Kendisine de bunu defalarca belirttim ama olmadı.. Kendi rızasıyla taburcu olduğum gün evime geldi.. Hiç problem yok ama ben ne zaman olay çıkaracak diye tetikte bekledim. Çünkü sıkıldığı zaman sıkıldım demez olay çıkarır içinde birikmiş ne varsa kusar gider... Bu arada bunca yaşananlara rağmen kendisine bir kere bile kötü bir söz veya karşılık vermedim.. Ama eşim çok fena had bildirir... Ona bile yapma söyleme dediğim zamanlar oldu.. Herneyse.. Doğumumun 2. Günü eve geldim ve hiç yatmadan kızımla evle ilgilenmeye başladım, eşim bir yandan ben bir yandan.. Arka topluyoruz ama öyle böyle değil.. Ev çöplük.. Ben yine kv ısrarla yorulduysan evine git dinlen oğlun izinli zaten benimle yalnız değilim diye defalarca söyledim ama o keyfinin yerinde olduğunu söyledi.. Ve 6.gün sabahtan sıkıldığının sinyallerini vermeye başladı, eşime söyledim annen tuhaflaşmaya başladı curcunaya hazır ol diye.. Aynen de öyle oldu.. Akşam üstü kızıma kızdığım için onu bahane ederek 'sen utanmıyor musun böyle böyle yapmaya naralarıyla başladı, bir sen mi çocuk doğurdunla mevzu gelişti hakaret etmeye başladı ben dinlemedim çocukları aldım odaya girdim.. Evimde eşyaları vurdu kırdı ses etmedim bir kaç dakika sonra eşimin bağırtısına odadan çıktım onları kovuyordu, onlar da kapıdaydı zaten ve sadece böyle yapacağınız belliydi dedim kapıyı kapattım. Beni anneme şikayet etti, yalan yanlış bir dünya iftira ile. Annem rahatsız ve fenalaşmış.. Bunun üzerine ben de açtım ağzımı yumdum gözümü... Son olarakta çocuklarımı bundan sonra rüyanızda görürsünüz dedim..Hakaret içerikli tek bir söz söylemedim ama karşılığında ne sokak kadınlığım kaldı ne paçavralığım artık aklınıza ne gelirse. Üstelik onları ben kovup bir de dövmeye kalkmışım böyle anlatıyor önüne gelene. Kocam beni önünde sonunda babamın kapısına atacakmış bir de öyle söylüyor ısrarla yetmiyor eşime karın sevmiyor seninle oynuyor adam yerine koymuyor diye mesajlar atıyor yetmiyor babası kızımı benden alacağına dair mesajlar atıyor vs vs en son sizinle mahkemede görüşeğim dedim sustular..
Şimdi aradan 4 ay geçti, çocuklarımı özlemişler.. Eşim bir haftasonu kızımı götüreceğim mahrum kalmasın yazık dedi. Birşey demedim ama içim içimi yiyor. İstemiyorum. Ama kızım babaannesini çokkk severken bu süreçte bariz unuttu. Onların hisleri umrumda değil ama kızımı düşünüyorum, ona haksızlık ediyor muyum sizce. Siz olsanız ne yapardınız.....
Konu aile ilişkilerimizle ilgili, olayın başladığı yerden kısa tutmaya çalışarak anlatacağım..
(Çokta kısa tutamamışım, biraz karışık yazmışta olabilirim, yorgun bir anneyim mazur görün
) 2 yıl önce kızıma doğum yaptım ve taburcu olduğum gün yani 2.gün kv nin hışmına uğradım.. Kendisi ne hastahanede ne evimde benimle kalmadı, öyle bir talebim de olmadı buna rağmen kendisine muhtaç kalacağımı düşündüğü için durduk yere kavga çıkarmayı tercih etti ve bana telefonda ağzına geleni söyledi.. Ben muhatap olmadım eşim yapılması gerekeni yaptı benim birşey söylememe gerek kalmadı zaten.. Uzunca bir süre görüşmedik ama sonra torun sevgisi vs kıyamadık hiçbişey yokmuş gibi hayatımıza devam ettik. Tabi yine kv nin bana karşı durduk yere tripleri kaprisleri oldu ama dediğim gibi eşim anne/babasının huyunu bildiği için benim polemiğe girmeme hiç gerek kalmadı.. Kızım 5 aylıktı bizim maddi olarak çok sıkıntı çektiğimiz bir dönemde bana kendisi 'kızım sen işe gir ben çocuğa bakarım, seve seve bakarım' dediği için ben işe girdim.. Ama o bir hafta olmadan sıkıldı ve sıkıldım demek yerine durduk yere benim evimde kıyamet kopardı bana bir dünya hakaret etti ve evi terk etti.. Yine görüşmedik yine aynı şeyler bayram seyran mecbur yüzyüze baktık... Öyle böyle zaman geçti ve dananın kuyruğu 4 ay önce koptu. Oğluma hamileliğim boyunca ben seninle kalacağım dedi istemedim. Kendisine de bunu defalarca belirttim ama olmadı.. Kendi rızasıyla taburcu olduğum gün evime geldi.. Hiç problem yok ama ben ne zaman olay çıkaracak diye tetikte bekledim. Çünkü sıkıldığı zaman sıkıldım demez olay çıkarır içinde birikmiş ne varsa kusar gider... Bu arada bunca yaşananlara rağmen kendisine bir kere bile kötü bir söz veya karşılık vermedim.. Ama eşim çok fena had bildirir... Ona bile yapma söyleme dediğim zamanlar oldu.. Herneyse.. Doğumumun 2. Günü eve geldim ve hiç yatmadan kızımla evle ilgilenmeye başladım, eşim bir yandan ben bir yandan.. Arka topluyoruz ama öyle böyle değil.. Ev çöplük.. Ben yine kv ısrarla yorulduysan evine git dinlen oğlun izinli zaten benimle yalnız değilim diye defalarca söyledim ama o keyfinin yerinde olduğunu söyledi.. Ve 6.gün sabahtan sıkıldığının sinyallerini vermeye başladı, eşime söyledim annen tuhaflaşmaya başladı curcunaya hazır ol diye.. Aynen de öyle oldu.. Akşam üstü kızıma kızdığım için onu bahane ederek 'sen utanmıyor musun böyle böyle yapmaya naralarıyla başladı, bir sen mi çocuk doğurdunla mevzu gelişti hakaret etmeye başladı ben dinlemedim çocukları aldım odaya girdim.. Evimde eşyaları vurdu kırdı ses etmedim bir kaç dakika sonra eşimin bağırtısına odadan çıktım onları kovuyordu, onlar da kapıdaydı zaten ve sadece böyle yapacağınız belliydi dedim kapıyı kapattım. Beni anneme şikayet etti, yalan yanlış bir dünya iftira ile. Annem rahatsız ve fenalaşmış.. Bunun üzerine ben de açtım ağzımı yumdum gözümü... Son olarakta çocuklarımı bundan sonra rüyanızda görürsünüz dedim..Hakaret içerikli tek bir söz söylemedim ama karşılığında ne sokak kadınlığım kaldı ne paçavralığım artık aklınıza ne gelirse. Üstelik onları ben kovup bir de dövmeye kalkmışım böyle anlatıyor önüne gelene. Kocam beni önünde sonunda babamın kapısına atacakmış bir de öyle söylüyor ısrarla yetmiyor eşime karın sevmiyor seninle oynuyor adam yerine koymuyor diye mesajlar atıyor yetmiyor babası kızımı benden alacağına dair mesajlar atıyor vs vs en son sizinle mahkemede görüşeğim dedim sustular..
Şimdi aradan 4 ay geçti, çocuklarımı özlemişler.. Eşim bir haftasonu kızımı götüreceğim mahrum kalmasın yazık dedi. Birşey demedim ama içim içimi yiyor. İstemiyorum. Ama kızım babaannesini çokkk severken bu süreçte bariz unuttu. Onların hisleri umrumda değil ama kızımı düşünüyorum, ona haksızlık ediyor muyum sizce. Siz olsanız ne yapardınız.....
