Konu sahibinin hayalini yaşıyorum.
İngilizce öğretmenliği bitirdim, devlette çalışıyorum.
30dan önce evlenmedim, gezip tozdum yedim içtim.
Eşim 10 yıllık mühendis, bence hak ettiğinden düşük ama Anadolu'da ufak bir ilçede 5bine çalışıyor, ev tahsis edip kira aidat vs karşılıyor şirket. Şirket arabası ve telefonu kullanıyor. Bakılınca rahatı yerinde.
Bu şartlardayken biz gitmek istiyoruz. Çocuğum yok, bu sistemsizlikte, bu cehaletin içinde, bu güvensizlikten büyüsün istemiyorum.
Ama bu fikir için bile vizyon gerekir.
Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisini inceleyin derim. En temelde fiziki ihtiyaçlar bulunur. Benim ülkemde insanlar temel düzeyden öteye gidemedikleri için üst kademelerdeki sevme-sevilme-saygı görme-kendini gerçekleştirme gibi basamak ütopik bile değil bazen.
Ormanda doğmuş bir ayı yavrusu olmayacak ki benim evladım karnını doyurup kuru bir yerde uyuyup uyanması yeterli olsun.
2 bin lira neye yeter, nasıl yeter? Şu an İstanbul'da toplu taşımadayım bunu yazarken, tek yön 5.20 bastı İstanbul kart, nereye geçiniyorsunuz yahu 500 dolarla? Matematik bu kadar zayıfken KPSS hiç düşünmeyin başarıp da İngilizce kazanıp bitirebilirseniz.
Sizin hakikaten bulutlardasınız, uçuyorsunuz bundan eminim. Ama size bu kafayı ne sağlıyor ondan emin değilim.
Neyse ya.
Keşkeler geçen, bundan sonra da geçecek olan bir yaşam sizinkisi.
Yapamadıklarınızın tamamını yapmış biri olarak diyorum ki sizden olmaz.
İçim şişti ya.
Ben de optum seni ciceem
